با عقاید بچه هاتون مخالفید
از دوستاشون بدتون میاد
سبک موسیقی مورد علاقشون رو مسخره میکنید
با حرفاشون حال نمیکنید
نظر مشترکی باهاشون ندارید
و بازم میگین:
چرا از اتاقت نمیای بیرون پیش ما؟!!!

1.تأثير فضاي مجازي در تربيت كودكان چيست ؟ ( دیدگاه منفی و مثبت )

2. لزوم آموزش والدين درباره فضاي مجازي و نقش تربيتي آنها چيست ؟

3.نقش مدارس در مورد معرفي و شناساندن فضاي مجازي و پيشرفت تكنولوژي به دانش آموزان و والدين چگونه است ؟

4.آيا پيشرفت تكنولوژي ضرورت حضور اوليا در مدارس را نفع ميكند ؟

5.چگونگي استفاده مفيد از فضاي مجازي و تكنولوژي آموزشي در تربيت دانش آموزان و پيشرفت تحصيلي آنها ؟

6.نقش فضاي مجازي در ارتباط با نزديك شدن اوليا با كادر مدرسه چگونه است ؟

نکته : این سوالات رو من سال 88 مطرح کردم .

به نظرتون این سوالات الان سوالات روز نیستن ؟

هر کشاورز به خوبی می داند که چه چیزی را باید پرورش دهد و چه چیزی را نباید پرورش دهد و آگاه است که کدام گیاه را باید نگه دارد و کدام گیاه را باید ریشه کن کند. او در کنار گیاه مطلوب خویش، علف های هرز و گیاهان طفیلی را نیز می شناسد و اجازه رشد به آن ها نمی دهد. همچنین با بصیرت و هوشیاری، علف های زائد و هرز را به موقع از ریشه بیرون می آورد و اجازه رشد به آن ها نمی دهد. باغبانی که مدتی از زمین خود غفلت می کند، علف های هرز چنان زمین او را اشغال می کنند که پاک سازی آن را به جد، دچار مشکل می سازد.
کشاورز نه تنها مراقب علف های زائد است که مراقب رشد شاخه های زائد و نابجا در گیاهان مطلوب خود نیز هست. اگر شاخه ای از درختی در جهتی نامطلوب رشد کند، با اره باغبان مواجه خواهد شد و اگر بوته هایی چنان درهم فرورفته باشند که امکان رشد را از یکدیگر سلب نمایند، کشاورز را با بیرون آوردن تعدادی از آن ها، زمین را برای رشد دیگر بوته ها مناسب می سازد. این اعمال، همه در تربیت معنای خاص خود را می یابند.
وجین در تربیت، پاک کردن محیط از عوامل مزاحم، به خصوص انسان های مضر است. مربی باید مراقب انسان هایی باشد که در اطراف متربی قرار گرفته اند؛ رشد دوستان مناسب در اطراف متربی، حکم علف های هرزی را دارد که اگر به موقع از گیاه مطلوب دور نشوند، می توانند به او لطمه بزنند. بریدن شاخه های اضافی نیز جلوگیری از رشد صفات و عادات نامطلوب در متربی در سایه بصیرت تربیتی است.در مجموع، باید دانست که بصیرت و حکمت یک کشاورز در پرورش گیاهان، حداقل بصیرت و حکمتی است که می تواند در تربیت صحیح فرزندان به کار آید.

هر کشاورزی وقتی بخواهد محصولی بهتر به دست آورد، علاوه بر وظیفه ای که خود در زمینه سازی برای پرورش گیاه دارد، به دانه و نهالی که برای کشت انتخاب کرده است نیز توجه دارد و در حد توان خود، بهترین را برمی گزیند. او هر بذر و نهالی را کشت نمودنی نمی داند، بذر و نهال خویش را از هر کوی و برزنی جمع نمی کند و به سراغ کسانی می رود که بذرهای مناسب پرورش داده اند.
شبیه چنین کاری، در تربیت فرزندان، در هنگام انتخاب همسر انجام می شود؛ همسر انسان، چه زن و چه مرد، حامل بذر مناسب تربیت است. این بذر در یکایک سلول های بدن زن و مرد، از یک سو و در ذهن و روان او، از سوی دیگر به ودیعت گذاشته شده است. وراثت های پاک و سالم، تامین کننده ویژگی جسمانی انسان هاست و تربیت ها و فرهنگ های مناسب، تامین کننده ویژگی های روانی و ذهنی آنان است. انسان در انتخاب همسر باید به این دو ویژگی به خوبی نظر کند.
کسانی که می خواهند حداقلی از تربیت صحیح را برای نسل آتی خود تامین کند، باید در انتخاب همسر خویش به حکم عاقلان و خیرخواهان دوراندیش توجه کنند. آن ها که همسران خویش را از کوچه و خیابان و از لابه لای رفتارهای شهوانی و حیوانی بر می گزینند، به اندازه کشاورزی بی سواد نیز حکمت ندارند؛ هر چند که به ظاهر، خود را آگاه و باسواد و به روز معرفی کنند.
 
کسانی که می خواهند حداقلی از تربیت صحیح را برای نسل آتی خود تامین کنند، باید در انتخاب همسر خویش به حکم عاقلان و خیرخواهان دوراندیش توجه کنند.

هر کشاورز نگاهی حکیمانه به زمان دارد؛ او می داند که کارش طی زمان معنی می یابد. هر عملی زمان مناسب خویش را می طلبد. بهار و تابستان و پاییز و زمستان، هر یک برای انجام دادن کار خاصی مناسب است: کار تابستان را در بهار نمی توان انجام داد  و کار زمستان را در پاییز. برای کشاورزان، علاوه بر فصول، روزها و ایام نیز معنایی خاص دارد.
افزون بر توجه به زمان های مناسب، توجه به عمر گیاه نیز از امور اجتناب ناپذیر کشت و زرع است: هر دانه ای که کاشته می شود و هر نهالی که هرس می گردد، باید زمانی بر آن بگذرد تا به محصول بنشیند و کشاورز در محصول گرفتن از گیاهان عجله نمی کند. هیچ کشاورزی را نمی توان یافت که بخواهد نهالی را با کشیدن، سریع تر به رشد برساند. اگر کشاورزان کسی را ببینند که مشغول کشیدن نهالی است، این کار او را سوء نیت می دانند؛ یعنی نمی گویند چنین فردی می خواهد این نهال را بیشتر و بهتر پرورش دهد، بلکه می گویند او می خواهد این گیاه را ریشه کن و نابود کند.
توجه به زمان، از همین دو جهت، در کار تربیت نیز حائز اهمیت است: هر مربی باید توجه به زمان مناسب داشته باشد تا نه، زمان را از دست داده و نه، از سویی دیگر، در تربیت عجله بیهوده به خرج دهد. توجه به مراحل تربیت گواه همین ویژگی است؛ آنچه در دوره پیش از دبستان، راهنمایی و دبیرستان باید انجام شود، متفاوت است. این مطلب تنها در انجام دادن تکالیف درسی خلاصه نمی شود؛ بلکه هر زمان، رفتارهای مناسب خود را می طلبد. زمان های حساس نباید از دست برود، آنگاه که می توان به کودک زبان آموخت، زمان خاصی است؛ اگر آن زمان از دست برود جبران آن به سادگی ممکن نخواهد بود. همچنین در عرصه های تربیت بدنی، اجتماعی، عقلانی، دینی و... این زمان های حساس وجود دارند که باید هر یک از آن ها را غنیمت شمرد.
 زمان های حساس نباید از دست برود .
عجله نکردن در تربیت نیز وجه دیگر توجه به زمان است: همان گونه که کشاورز، هر چند که عجول باشد، گیاه خود را مجبور به ثمر دادن نمی کند، مربی نیز نباید کودک و نوجوان را به چنین عملی مجبور کند. کسانی که از کودکی پنج ساله، انتظار رفتار کودکی ده ساله را دارند و کسانی که از نوجوان، انتظار رفتار بزرگسالان را دارند، چنین عجله ای را به کار گرفته اند. کسانی که اصرار بر جهش نابهنگام فرزند خویش دارند، به اندازه یک کشاورز در کار تربیت حکمت نمی ورزند.

کسانی که می خواهند حداقلی از تربیت صحیح را برای نسل آتی خود تامین کنند، باید در انتخاب همسر توجه کنند. تربیت، از جهات مختلف، به کار کشاورزی شباهت دارد؛ با این تمایز که کشاورز دانه و درخت می پرورد و مربی، انسان. حضرت علی (ع) می فرمایند: «انما قلب الحدث کالارض الخالیه. ماالقی فیها من شی قبلته» قلب نوجوان مانند زمین کاشته نشده، آماده پذیرش هر بذری است که در آن پاشیده شود.
کمترین کاری که مربی باید در تربیت «آدم» انجام دهد، همان است که یک کشاورز در پرورش یک گیاه انجام می دهد؛ مبادا که مربی در تربیت فرزند، از حکمتی بی بهره باشد که یک کشاورز در عمل پرورش گیاه از آن برخوردار است! آدمی برای آنکه به محصول تربیت خویش، یعنی کودکان و نوجوانان، آسیب نزند، لازم است دست کم حکمت های زیر را از کار کشاورز بیاموزد و به کار گیرد:
هر کشاورز در کار خویش این نکته را به خوبی می داند که او فراهم آورنده زمین و زمینه مناسب برای پرورش گیاه است و رشد مناسب بستگی به نحوه زمینه سازی دارد؛ یعنی کشاورز تلاش می کند، با انتخاب زمین مناسب، دادن آب کافی و به موقع و کود مناسب و به اندازه، زمینه ای فراهم کند تا دانه یا نهال او در آن زمینه بتواند رشد کند. کشاورز دانا، هرگز سستی و کاستی خویش را به گردن گیاه نمی اندازد، زیرا می داند که اگر او زمینه مناسب را فراهم آورد، گیاه خود به خود و به قاعده رشد درونی، از درون شروع به شکفتگی و شکوفایی می کند.
این اولین حکمتی است که در کار تربیت باید از کشاورز آموخت، مربیان کودک و نوجوان، بیش از هر چیز خود را مسئول فراهم آوردن زمینه ای مناسب تربیتی بدانند و اگر در این زمینه سستی کردند، نباید بی کفایتی خویش را با سرزنش و تنبیه متربی، بر سر او خالی و سوء عمل تربیتی خویش را تکرار کنند.
آن پدر و مادر که محیط زندگی خود را برای امیال و هواهای خویش ترتیب می دهند و از رفت و آمدها، نشست و برخاست ها، دیدن و شنیدن ها و خوردن و آشامیدن ها در جهت تلذذ خویش، به هر شکل ممکن، بهره می گیرند، اگر فرزندی بی کفایت و بی اخلاق پرورش داده اند، بدانند که محیط را برای تربیت فرزند خویش آماده نکرده بودند و نباید انتظاری مثبت از کار خویش داشته باشند.

در جلسه قبل به طور مفصل در رابطه با "اینترنت و والدین" صحبت کردیم ، در پایان برنامه دوستان ، سوالاتی داشتند که نیاز به پاسخ مفصل داشت و بنده قول دادم در جلسات بعدی از بین پرسش های عزیزان ، موضوعات مهم را انتخاب کنم و به آنها بپردازیم . طبق برنامه قرار شد این جلسه در رابطه با "اینترنت و کودکان" صحبت هایی داشته باشیم و تا جایی که امکان داشته باشد سعی میکنم از کلمات و اصطلاحات تخصصی بپرهیزم تا صحبت هایم قابل استفاده برای عموم –بزرگسالان و حتی کودکان عزیز- باشد .

محمد یعقوبی / مسئول قرارگاه سایبری کمیل

تاریخ : 1395/4/5 / قم

در جمع معلمان و والدین مدارس ابتدایی

در ادامه مطلب مطالعه بفرمائید

وقتی که حجاب را به دخترت آموختی ... اما عفاف را به پسرت نیاموختی ... به پسرت یاد دادی که حیا و نجابت فقط مخصوص زن است

وقتی که به دخترت گفتی که باید به برادرش احترام بگذارد...اما به پسرت نگفتی که به همان اندازه به خواهرش احترام بگذارد...برتر بودن مردانه را به پسرت یادآوری کردی

وقتی که دخترت را برای یک ساعت دیر آمدن به خانه بازخواست کردی...اما به پسرت اجازه دادی که  آخر شب به خانه برگردد ...به پسرت آموختی که او بر خلاف خواهرش می‌تواند خطا کند

وقتی که عشق ورزیدن را برای دخترت نادرست دانستی ...اما از رابطه داشتن پسرت با دختری نامحرم ذوق زده شدی که پسرت بزرگ شده ... هوسباز بودن را به پسرت آموختی

وقتی که از کودکی به دخترت یاد دادی که زن باشد، کدبانو، صبور و فداکار باشد...اما به پسرت فقط آموختی که قوی و قدرتمند باشد..تنها نامی از خانواده را به پسرت آموختی نه مسئولیت خانواده را

بله...تو هم مقصری که وظیفه والدین  را به درستی انجام ندادی. من هم به عنوان یک پدر یا مادر، مقصرم که به جای اصلاح خودم و تربیت صحیح فقط به جامعه ام انتقاد کردم.جامعه هرگز به خودی خود درست نمی‌شود.جامعه نمونه‌ بزرگی از همان خانواده است...

وقتی به صحبت های کودکان گوش می دهیم، برای آنکه توجه خود را به آنها نشان بدهیم، لازم است از علامت های کلامی و غیر کلامی استفاده کنیم.

علائمی چون سر تکان دادن، لبخند زدن و استفاده از کلماتی چون بله، بسیار خوب و از این قبیل می تواند نوعی عکس العمل مثبت را که نشانه پذیرش و تایید است، ایجاد نماید.

عکس العمل های کلامی و غیر کلامی در کودک ایجاد توجه و امنیت می کند و ارتباط بین والدین و آنها را به نوعی پیوند عاطفی تبدیل می کند

در اینجا به ۷ نکته که پدران باید به فرزندان خود بیاموزند را عنوان می‌کنم

تصاویر برگرفته از فیلمهای سینمایی هستند که این حقیر ، مرتبط با این بخش دیدم

۱. اهمیت برد و باخت را برایش توضیح دهید

جدا از دوستان، پدر بهترین همراه برای کودک در مسابقات و بازی‌های مختلف است. این یک آموزش خوب برای تقویت ویژگی‌های مردانه است. از طریق این بازی‌ها، کودک طعم پیروزی را احساس خواهد کرد و متوجه خواهد شد که چقدر تلاش بری رسیدن به اهدافش لازم است. چنین بازی‌هایی بهترین فرصت برای پدر است که به پسر خود توضیح دهد که شکست‌ها اجتناب‌ناپذیر هستند. اگر سقوط کنید باید بلند شوید و ادامه دهید و هیچ چیز شرم‌آوری در شکست وجود ندارد.

۲. به آن‌ها رفتار مناسب با بانوان را بیاموزید

مادر هم می‌تواند به پسرش بگوید که چطونه با یک زن باید رفتار کرد، اما تنها پدر قادر خواهد بود همه‌ی این موارد را از طریق رفتار خود به او نشان دهد. خیلی خوب می‌شود اگر پسر همه چیز در مورد رفتار با بانوان را از پدرش بیاموزد. این اشتباه است که از طریق دوستان و اینترنت این رفتار‌ها را بیاموزد. پسرتان را همراه خود ببرید و برای مادرش گل بخرید. با هم به مغازه بروید و با صندوقدار محترمانه صحبت کنید تا کودک بداند چگونه با زنان غریبه باید رفتار کرد.

۳. به آن‌ها مبارزه کردن را بیاموزید

پدر تنها کسی است که می‌تواند به درستی پسر خود را قوی و محکم بار بیاورد و ایستادن روی پای خود را به او بیاموزد. پدر می‌تواند به پسرش بیاموزد که چه زمانی باید مزاحمین را از خود دور کند و چه زمانی معقول‌تر است که بدون حرفی آرامش خود را حفظ کرده و آن‌ها را ترک کند. بنابراین او باید به پسرش توضیح داده و با رفتار خود نشان دهد که مهربانی دلیل بر ضعف نیست.

۴. به پسر خود کمک کنید تا دیدگاه مستقل خود را به دنیا داشته باشد

حتی لازم نیست در این زمینه کار خاصی انجام دهید. فقط وقتی صرف صحبت با او کنید. وقتی پای آموزش و پرورش کودک به میان می‌آید، والدین باید در یک جهت باشند اما از لحاظ دید به دنیا و فلسفه‌ی آن، نظرها متفاوت است. این امر بسیار طبیعی و معقول است. با کمک پدر، کودک می‌تواند نظریه‌ها و تجزیه تحلیل و شکل‌گیری پدیده‌ها و دیدگاه‌های خود را در مورد آن‌ها تشخیص دهد.

۵. اجازه دهید کودک شما احساسات جدید را تجربه کند

همه چیز از زمان نوزادی کودک شروع می‌شود. کودک حتی از شش ماهگی می‌تواند تفاوت بین ابراز محبت زن و مرد را تشخیص دهد. مادران محبت خود را با نوازش و با لطافت نشان می‌دهند، اما پدران ترجیح می‌دهند بازی‌های محرک با شخصیت مردانه‌ی خود مانند به هوا انداختن کودک یا چرخاندن آن‌ها در آغوش را داشته باشند. مادر‌ها معمولا با ذره‌ای ترس به بازی های پدر و کودک نگاه می‌کنند اما در این بازی‌ها، کودک مملو از احساسات بصری، شنوایی و لمسی می‌شود و تجربه‌های جدیدی را به دست می‌آورد.

۶. ترفند‌های مردانه را به آن‌ها بیاموزید

بعضی کارهایی که مردان انجام می‌دهند از نظر زنان مانند جادو است. کارهایی مثل آتش روشن کردن، چکش زدن به میخ، تعمیر کردن ماشین از جمله‌ی این جادگری‌های مردانه از دیدگاه زنان هستند! حتی اگر فرزند شما ۱۰۰ درصد در محیط شهر زندگی می‌کند، شکی نیست که مهارت آتش روشن کردن در آینده برای او مفید خواهد بود. در هر گروه و جمعی داشتن مهارت‌های بالا ۱۰۰ امتیاز به محبوبیت پسرتان اضافه می‌کند.

۷. به او کمک کنید تا وظایف خود را انجام دهد

مطمئنا این مسایل مربوط به بستن کراوات، تراشیدن ریش و اتو کردن پیراهن‌هایش است. اگرچه در حال حاضر پاسخ به هرگونه سوال را می‌توان در اینترنت یافت، اما یادگیری این کارها از طریق پدر خیلی بهتر خواهد بود. این پدر است که می‌تواند به پسرش بیاموزد که مردها هم می‌توانند آشپزی کنند. حداقل باری اینکه از گرسنه ماندن نترسد.

ابراز محبت و به‌کار بردن کلمات آمیخته با مهربانی از پسر بچه‌ها یک مرد واقعی می‌سازد

تجربه این حقیر در طی 17 سال زندگی مشترک و تجربه 10 ساله پرورش و تربیت فرزند به من آموخت که خیلی از مادران در نحوه تربیت کودکان خصوصا فرزندان پسر در اشتباهند . در اکثر مواقع دختران یک زن و پسران مرد واقعی پرورش پیدا نمیکنند . پدران و مادران آینده ای که در همین زمان فعل شاهد جوانان و نوجوانانی هستیم که اصلا امیدی به آینده مشترک خوب و عالی در آنها نیست . زیرا نه دختران امیدی به پسران دارند که به عنوان یک مرد به آنها تکیه کنند و نه پسران امیدی به دختران دارند که بتوانند در کنار آنها زندگی خوب و استواری داشته باشند .

همه ما که در سنین 30 سال به بالا قرار داریم خوب دهه 50 و شصت را به یاد داریم که دختران و پسران در سنین خیلی پایین توانایی هایی داشتند که جوانان و نوجوانان الان حتی توان فکر کردن به آنها را ندارند . خوب یادم هست که خودم در سن 13 یا 14 سالگی مجموعه ای که کار فرهنگی میکرد را مدیریت میکردم و در سن 16 سالگی توانایی کاملی در کسب درآمد داشتم و خیلی زود توانستم دست به زانو شده و از هزینه های زندگی پدرم کاستم .

به نظر شما الان یه پسر 16 ساله مشغول چه کاریست ؟!

اصلا یک سوال ! شاید خیلیها بگویند الان باید درس بخوانند و آینده خوب داشته باشند و یا اینکه وظیفه پدر و مادر تامین هزینه های فرزندان است .

مگر در سالهای قبل به غیر از این بوده ؟! من و امثال من درس نخواندیم و یا بیکار ماندیم ؟! اصلا چند درصد از ما که در این سن و سال هستیم از گذشته خود از باب کار کردن و ساخته شدن پشیمانیم ؟!

بگذریم قصد این حقیر اصلا نصیحت نبود . قراردادن تجربیاتی اندک اما مفید برای والدین خصوصا مادران عزیز که قطعا دوست دارند فرزندانشان خصوصا فرزند پسر مردی واقعی پرورش یابد .

اغلب والدین تمایل دارند محبت‌شان را نسبت به پسرها محدود کنند اما در عوض، دخترشان را با عشق و محبت در آغوش می‌گیرند.

این والدین معتقدند ابراز محبت و مهربانی به پسران باعث می‌شود از ویژگی‌های رفتاری مردانه دور شوند.

آغوش مادر پناهگاهی امن برای پسران است و اعتماد به نفس یک پسر با گرمای وجودی مادر شکل می‌گیرد.

پسران به فضای بیشتر و منبع ثابت محبت در طول سال‌های نوجوانی نیاز دارند؛ در آغوش گرفتن پسر نوجوان به او ثابت می‌کند یک پشتیبان همیشگی وجود دارد که از او سخت مراقبت می‌کند.

برای داشتن ارتباط سالم میان مادر و پسر به نکات زیر توجه کنید:

آموزش مهربانی و احترام به او

به طور کلی ابراز محبت و به‌کار بردن کلمات آمیخته با مهربانی، از پسر بچه‌ها یک مرد واقعی می‌سازد. به او یاد دهید ادب، مهربانی و احترام به حقوق دیگران هنوز هم در جهان پرمشغله به طور فزاینده‌ای وجود دارد.از همان کودکی به آن‌ها نشان دهید چگونه استفاده از کلمات محبت‌آمیز مانند سحر و جادو عمل کرده و ذهنیت اطرافیان را نسبت به او خوشبین می‌کند. این مدل‌های رفتاری مناسب مادر با فرزندان به او این امکان را می‌دهد که به هوش و شخصیت و مهارت‌های دیگران و نه فقط به ظاهر آنان احترام بگذارد.

نشان دادن احساسات

بسیاری از والدین انتظار دارند همیشه نوعی ثبات در رفتار پسرها ببینند اما حقیقت این است که پسران نیز مانند دختران حق دارند احساساتی مانند عشق، غم، اندوه و ترس‌شان را نشان دهند. هیچ چیزی به اسم احساس‌های زنانه و مردانه وجود ندارد. همچنین اغلب جوامع بر این باورند که پسرها نباید با عروسک بازی کنند، آنها معتقدند پسرها باید در فعالیت‌هایی خشن همراه با جست و خیز زیاد شرکت کنند. اصلاح این باورهای غلط این امکان را به پسران می‌دهد که انواع فعالیت‌ها را کشف و از آن‌ها لذت ببرند و بسیاری از مهارت‌ها را در بازی‌ها یاد بگیرند.

نظم و انضباط عاقلانه

قوانین محکم برای پسران مفید نیست. آن‌ها نمی‌توانند همیشه بین خطوط مشخص شده حرکت کنند.زمانی که نظم و انضباط را به پسرها یاد می‌دهید کلمات را با دقت برای مجازاتشان انتخاب کنید. به خاطر داشته باشید پرخاشگری در آن‌ها نتیجه معکوسی به دنبال دارد و فریاد‌های بیش از حد طولانی و بلند عواطف پسران را تحت تأثیر قرار می‌دهد. حتی زمانی که او عصبانی می‌شود سعی کنید با حفظ خونسردی درباره آنچه اشتباه انجام داده است، صحبت کنید.

یاد دادن مهارت‌های زندگی

هر مادری لباس‌های نوزادش را تعویض می‌کند و در هر وعده غذایی به کودک خردسالش غذا می‌دهد، اما برخی از مادران این الگوها را برای همه فرزندانشان حتی در سال‌های نوجوانی دنبال می‌کنند اما این رفتارها هیچ منفعتی برای مادر و پسر ندارد. همان‌طور که دخترها در برخی فعالیت‌ها مانند پخت و پز، نظافت و انواع کارهای خانه به مادرشان کمک می‌کنند، لازم است پسرها نیز مهارت‌های زندگی را در دوران کودکی بیاموزند و از این رو استقلال بیشتری را پس از پایان دبیرستان تجربه کنند.


درگیر شدن در فعالیت‌های درسی

برخی از پسران با اختلال بیش فعالی عملکرد نامناسبی در مدرسه از خود نشان می‌دهند. لازم است مادر این‌گونه کودکان با مربی آموزشی او در ارتباط باشد و برای انجام مشق شب به او کمک کند. رسیدگی به این نوع به هم ریختگی‌های درسی باعث می‌شود آن‌ها تحصیلاتشان را با رغبت بیشتری تا پایان دوره تحصیلی دنبال کنند.

او را به مرد خانه تبدیل نکنید

بسیاری از مادران انتظار دارند پسران همه امور خانه را انجام دهند. اگر یک مادر تنها هستید یا همسرتان تمام وقت کار می‌کند هرگز نقش او را با مرد خانواده اشتباه نگیرید. سهم عادلانه او را از کارهای روزمره مشخص کنید و برخی مسئولیت‌های مالی را برعهده‌اش بگذارید سعی کنید تمرکز اصلی کودک بر مسائل تحصیلی و توسعه روابط اجتماعی باشد حتی اگر او بالغ است باز هم نقش مرد خانواده را به او ندهید اگر همه بار سنگین خانواده را بر دوش او بگذارید حتماً خشمگین شده و دنبال راه فرار خواهد گشت.

برنامه‌ریزی زمان برای بازی

مطالعات اخیر نشان می‌دهند بازی و زنگ تفریح با افزایش تمرکز و عملکرد بهتر آنان در مدرسه مرتبط است.پسران در همه سنین روزانه نیاز به فعالیت بدنی و لذت بردن از برخی رقابت‌های سالم دارند.تحقیقات نشان می‌دهد حتی 15 دقیقه بازی به افزایش تمرکز پسران کمک می‌کند از طرفی بازی یک فرصت بزرگ برای برقراری ارتباط اجتماعی آن‌هاست.

تشویق به ورزش

برخی از والدین معتقدند ورزش کردن زمان زیادی از پسران می‌گیرد و نمره‌های درسی شان را کاهش می‌دهد اما اگر آن‌ها رئیس جمهوری هم شوند باز به ورزش نیاز دارند. اگر کودک را مجبور به انجام کاری کنید که دوست ندارد باعث می‌شوید از مدرسه رنج ببرد و نتیجه معکوسی کسب کند.

کودکانی هستند که والدینشان در فضای مجازی غرق شده

و فرصت تعامل با آنها را ندارند این کودکان به شدت احساس تنهایی میکنند.

روزی چند ساعت برای کودکان خود وقت می گذارید ؟!

يكي از موضوعات مهم در
تعليم و تربيت كودكان
تعادل و توازن است.

مثلا همان اندازه كه درس فرزندتان برايتان مهم است،
ورزش كردن، بازی با همسالان، فعالیت های هنري

و ..

هم در زندگی او باید برایتان مهم باشد.

_چرا آوردنت اينجا...؟
_من خودم اومدم مادر...
_آخه مگه ميشه؟يه مادر با پاي خودش بياد جايي كه روزي هزار بار از خدا عزرائيل رو طلب كنه...؟
_هر چيزي يه تاريخ انقضايي داره مادر...شايد منم ديگه تاريخم گذشته بود...
_چند وقت يه بار بهت سر ميزنن...؟
_الان هفت سالي ميشه ازشون خبر ندارم...يه شماره دارم،كه هفت ساله خاموشه...بغضش تركيد...
دستش رو بوسيدم و اومدم بيرون...
يادم ميومد كه خواهر برادرا وقتي دعواشون ميشد،ميرفتن دامنِ مادرشون رو سمتِ خودشون ميكشيدن و داد ميزدن "مامانِ منه...مامانِ خودمه..."
و حالا،مادرشون رو به هم تعارف ميكردن و هيچ كدوم حاضر نبودن تحويل بگيرن...

یادمون باشه : بچه هامون رو طوری تربیت کنیم که مرد واقعی و زن واقعی باشند
یه مرد ، والدینشو دور نمیندازه ، یه زن نمیتونه از والدینش بگذره . البته مرد و زن واقعی
تربیت کودک تو این موارد خیلی اهمیت داره که متاسفانه والدین به اون بی توجه هستن ...

زمانی که به کودکان اجازه داده میشود تا به بزرگترها کمک کنند ،

احساس تعلق بیشتری به خانواده می‌کنند ،

مستقل بودن را یاد می‌گیرند ،

و از پس مسئولیت‌های خود برمی‌آیند

برای ایجاد استقلال در کودک به او اجازه دهید در آشپزی کمکتان کند

و یا کیف مهد و مدرسه اش را خودش آماده کند.

یادتان باشد تقویت رفتار مطلوب کودک از طریق تحسین ، بسیار موثر خواهد بود.

سوال :
سلام من به پسرم از اول آزادی دادم تو خونه تقریبا با تمام وسایل بیخطر بازی کرده . تنها مشکل اینه الان که سه سالشه مثل دیگر بچه ها خیلی قانونمند نیست.

پاسخ :

سلام این آزادی که به فرزندتان دادید خیلی خیلی خوبه ولی چارچوب هم نیاز دارد که با جدا کردن عمل کودک از خودش آن را اعمال می کنیم.
 مثلا وقتی اشغال می ریزد می گویم : "اینجا اشغال ریختی ؟! تو که عزیز منی باید اشغال را در سطل بریزی"
 و در این مورد با اقتدار عمل کنید .

اگر فرزندتان از شما پرسيد بدترين كاري كه می‌تواند انجام بدهد چيست ؟

بگوييد اين است كه بدون فكر كردن سخن بگويد ....!!

روزی هنگامی که فرزندانتان بزرگ شوند فضای منزلتان خالی از نقاشی های کودکانه خواهد شد.
دیگر اثری از شکلک های خندان بر روی دیوارهای خانه، حک کردن اسامی بر روی پارچه دسته مبل ها و طرح های لرزان انگشتی بر روی شیشه های بخار گرفته ی پنجره های خانه، وجودنخواهد داشت.
روزی هنگامی که فرزندانتان بزرگ شوند دیگر اثری از هسته های میوه ها در زیر تخت ها وجود نخواهد داشت.
در آن روز میتوانید مدادی را بر روی میز براي يادداشت كردن پیدا کنید و شيريني داخل یخچال باقي خواهد ماند.
روزی هنگامی که فرزندانتان بزرگ شوند میتوانید برای خود غذاهای بخارپز به جای ساندویچ هات داگ یا همبرگر درست کنید.
میتوانید زیر نور شمع غذا بخورید بدون آنکه نگران دعوای فرزندانتان برای فوت کردن شمع ها باشید.
روزی هنگامی که فرزندانتان بزرگ شوند زندگیتان متفاوت خواهد شد آنها آشیانه تان را ترک خواهند کرد و خانه تان آرام... ساکت... خالی و تنها خواهد شد.
در آن زمان است که به جای چشم انتظاری برای فرارسیدن «روزی»؛
دیروزها را مرور خواهید کرد... یعنی آن روزها؛ دلتنگ امروزتان خواهید شد...  
پس امروزتان را  با آنها عاشقانه زندگی کنید...

داروهائی مانند دیفن هیدرامین و هیدروکسی زین وسایر آنتی هیستامینها

در کودکان زیر ۲سال

ممکنه منجربه مرگ ناگهانی کودک بشه .

🔺 باید از مصرف این داروها دراین گروه سنی خودداری کنید

برخلاف باور عموم ؛

دادن تخم کبوتر نه سبب حرف افتادن کودک می شود و نه لکنت را رفع میکند

بهترین راه این است که مدام با بچه حرف بزنید ؛

آنقدر با او حرف بزنید تا کم کم به حرف بیاید

پدر ، مادر و معلم ؛
اجازه ندارند مشق‌های کودک را پاره کنند‌ !!

اگر کودک بدخط یا نامنظم می‌نویسد؛ شاید خسته، گرسنه است یا شرایط محیطی و زمانی مناسبی ندارد.
پس شرایط را تغییر دهید، و او را تشویق و ترغیب به بهتر نوشتن کنید.
 هرگز هرگز مشق‌هایش را پاره نکنید، زیرا او برای آنها زحمت کشیده، وقت و انرژی گذاشته.
مثل این است که همسرتان غذایی که شما پخته‌اید را دور بریزد و بگوید؛ من این غذا را دوست ندارم ! یک غذای دیگر بپز!!
به حریم‌های شخصی همدیگر احترام بگذاریم.

وقتی به زور فرزندتان را وادار می کنید چیز مفیدی بخورد یا کار مفیدی  انجام دهد، ممکن است برای جسمش کاری کرده باشید اما به روانش آسیب رسانده اید.

با این کار، مانع از شکل گیری « منِ مستقل » در او می شوید
 چیزی که او برای خوشبخت شدن به آن شدیدا نیاز دارد.

فرقی ندارد فرزندتان چه سنی دارد، هرگز به او زور نگویید
 و او را وادار هیچ عمل خاصی نکنید، حتی اگر آن چیز بهترین گزینه در دنیا باشد.
 
با زبان نرم و توجیه سنگ هم آب میشود.

 نمی خوام لباسمو عوض کنم

تحقیر نکنید و نگویید

« نه نمی تونی اونو بپوشی ، مگه دیوانه شدی؟ »

این رفتار به کودک می آموزد که درباره دیگران قضاوت کند و رفتارهای آن ها را با استفاده از کلمات خشن توصیف کند.

 در عوض قانون را به او یادآوری کنید و بگویید «در مورد آنچه که باید در مهمانی بپوشی قانون چی می گه» یادآوری قانون آن را در ذهن کودک تقویت می کند و قانون کنترل کننده موقعیت می شود.

التماس نکنید و نگویید « چرا نمی توانی دختر خوبی باشی و لباست را عوض کنی ؟ »
 با این رفتار به او می گویید چون نمی خواهد لباسش را عوض کند عیب و اشکالی دارد.

 از آن جا که رفتار فرزندتان تعیین کننده شخصیت او نیست از عبارات « دختر خوب » و « دختر بد » بپرهیزید.

 در عوض معامله کنید و بگویید « وقتی لباس بازی بپوشی می تونی با کودکان دیگر بری بیرون ».

 این رفتار به کودک می گوید که راه های مختلفی برای انتخاب دارد و هر راهی نتایج خود را دارد.

بسیاری از والدین عمداً دست به تنبیه بدنی نمی‌زنند، هنگامی این رفتار از بزرگترها سر می‌زند که کنترل خود را از دست بدهند یا احساس ناامیدی کنند. ممکن است پدر به خاطر این که سه بار از کودک خواسته تلویزیون را خاموش کند و او توجهی نکرده عصبانی شود و کتکش بزند. یا وقتی پسر کوچولوی چهار ساله به وسط خیابان می‌دود شاید مادر او را بزند تا حواسش بیشتر جمع باشد.

بیشتر والدین حداقل یک بار فرزندشان را تنبیه بدنی کرده‌اند یا احساس کرده‌اند او یک کتک مفصل لازم دارد. اما به راستی چرا این تعداد از پدر و مادرها از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند؟ شاید بگویید: چون مؤثر است. ولی واقعیت این است که اگر تنبیه بدنی مؤثر باشد فقط و فقط در کوتاه مدت تأثیرگذار است.

تنبیه بدنی بیش از آن که به منظور آموزش و یا نهی کودک از رفتار غلط به کار رود اغلب فقط شیوه‌ای است برای این که والدین خشم خود را تخلیه کنند، بنابراین نه تنها آموزشی در پی ندارد بلکه رابطه مثبت والد – فرزندی را نیز تخریب می‌کند. کودکان علاقه دارند که با بزرگسالان همانندسازی کنند، این روش‌های تنبیه باعث می‌شود تا الگوی رفتاری نادرستی را بیاموزند و در برخورد با همسالان خود نیز همین شیوه‌ها را استفاده کنند.

تنبیه بدنی تمایل کودک به برقراری رابطه دوستانه با والدین را کاهش می‌دهد، بنابراین در مواقعی که به راهنمایی والدین نیاز دارد ممکن است به خاطر ترس از تنبیه شدن، آنان را در جریان مشکلش قرار ندهد و از شیوه‌های ناکارآمد استفاده کند. پس از مدتی کودک نسبت به نظر والدین و حتی تنبیه آنان بی‌تفاوت می‌شود و والدین مجبورند برای وادارکردن کودک به اطاعت از تنبیه‌هایی با شدت بیشتر استفاده کنند. برای هدایت رفتار کودک می‌توان از روش‌های جایگزین و مناسب‌تری استفاده کرد، یکی از بهترین شیوه‌ها نادیده گرفتن رفتار نامطلوب است.

هنگامی که کودک اعتماد به نفس والدین را از بین می برند (به حرف والدین گوش نمی کنند یا کارهایی می کنند که می دانند نباید انجام دهند)، این مساله برای پدر و مادر قابل تحمل نیست و در این موقعیت احساس درماندگی می کنند. وقتی سر کودک داد می زنید دلیل آن بستنی یا هر چیز دیگر نیست، مسئله بازگرداندن آن اعتماد و به دست گرفتن دوباره کنترل اوضاع است. دوئلی که بین والدین و کودک برقرار می شود در واقع نشان دهنده این است که به هم نشان دهند کدام یک قوی تر هستند. ما به این طریق می خواهیم به کودک یادآوری کنیم که ما مسئول و رئیس هستیم و حرف، حرفِ ما است.

برای برنده شدن در دوئل، هوشمندانه ترین روش بیرون آمدن از حالت جنگ و دعوا است. به جای این که شما در یک طرف میدان مبارزه و کودک در طرف دیگر بایستید و با هم بجنگید، بهتر است با یکدیگر همفکری کنید و برای حل مسئله پیش آمده چاره بیاندیشید.

ابتدا موقعیت درست را برای او توضیح بدهید. سپس چند پیشنهاد دیگر به او بدهید. به این ترتیب کودک متوجه می شود او نیز تا اندازه ای روی شرایط کنترل و حق انتخاب دارد. اگر این روش هم کارساز نبود، باید سعی کنید این تنش را با کمی خنده، شوخ طبعی و به دست آوردن دل کودک از میان ببرید. به طور مثال، خیلی بی مقدمه او را بغل کنید یا بازی های موردعلاقه او را انجام دهید تا ذهنش از چیزی که خواسته منحرف شود.

• والدین برای سلامت جنسی فرزندانشان به نکات زیر توجه کنند :
  

گاهی به شوهرت بگوبه مادرش زنگ بزنه ، یابهش سربزنه یاچیزی بخره

اینجوری زمانی که حرفی بشه ، شوهرت اولین نفره که طرفت رو میگیره

ولی زیاده روی نکن که شوهرت به اون سمت کشیده بشه.

د‌ر خانه‌هایی که پد‌ر فقط نقش نان‌آور را د‌ارد‌

و فرزند‌ان فرصت تعامل و همانند‌سازی با پد‌ر را ند‌ارند‌ ،

متاسفانه از تربیت مطلوب محروم می‌شوند‌

***

در تعلیم و تربیت فرزندان از افراط و تفریط پرهیز کنیم

و اصل اعتدال را مورد توجه قرار دهیم

بعضی خطاهای کودکان را نادیده بگیریم

همۀ والدین خواستار خوشبختی و رفاه و امنیت‌ کودکانشان‌اند. هیچ کس عمدا کودکش را‌ تـرسو، کم‌رو، سهل‌انگار یا بی‌ نزاکت‌ بار نمی‌آورد. با این حال بسیاری از کودکان در‌ مراحل مختلف رشـد شان خصوصیاتی‌ نامطلوب‌‌ کسب مـی‌کنند، از داشـتن احساس اطمینان و امنیت باز می‌مانند و نمی‌توانند برای خودشان و دیگران احترامی قائل‌ شوند. ما می‌خواهیم کودکان مؤدب باشند اما آن‌ها بی‌ادب‌ می‌شوند، می‌خواهیم مرتب و پاکیزه باشند، اما در‌ هم و بر هم‌ و شلخته مـی‌شوند، می‌خواهیم اعتماد به نفس داشته باشند، اما نامطمئن بار می‌آیند ، می‌خواهیم شاد و خرم باشند، اما می‌بینیم که نیستند.

از آن جا که درصد قابل‌ توجهی‌ از رفتار انسان‌ها اکتسابی‌ است و در اثر یادگیری، به خـصوص در دوران کودکی، شکل‌ می‌گیرد؛ نقش والدین در تربیت کودکان به صورت بارز مشخص خواهد شد. در تربیت کودکان سه‌ روش «مستبدانه، آزادمنشانه و آزادی مطلق» وجود دارد.

بهترین شیوۀ تـربیت کـودکان را روش آزاد منشانه است و این روش بر پایۀ احترام‌ متقابل‌ بین والدین و فرزندان، تعیین حریم و محبت دو سویه می‌باشد و محصول‌ آن فرزندانی قابل اعتماد در جامعه است. بی‌شک انتخاب‌ شیوه‌ های نادرست تربیتی (مـستبدانه یـا آزادی مطلق) تأثیر مستقیم در‌ بروز‌ نابهنجاری‌، بزهکاری‌ها و جرایم خواهد داشت.

بسیاری‌ از جوانان ضد اجتماعی محصول روش‌های تربیتی‌ مستبدانه‌اند. این افراد به دلیل ناآگاهی والدین، در سنینی که‌ کودک به طـور طـبیعی‌ بـاید‌ لجباری‌ و پرخاشگری داشته باشد، بـا نـاکامی یـا تنبیه آنان‌ مواجه‌ شده و یا با روش آزادی مطلق‌ تربیت شده‌اند. لذا آشنایی والدین با شیوه‌های درست تربیتی، متناسب با مراحل رشد‌، تأثیر‌ بـسزایی‌ در ایـجاد جـامعه‌ای سالم، پویا و ایمن خواهد داشت. شناخت این‌ مـراحل و بـه کارگیری‌ روش‌های مناسب تربیتی به والدین کمک خواهد کرد تا در تربیت کودک خود موفق‌تر عمل‌ نمایند‌.

علی(ع) می فرمود: «بهترین ارثی که پدران می توانند به فرزندان خویش بدهند ادب و تربیت صحیح است.»

بسیاری از والدین بر این باورند که کار تربیتی با فرزندان، خود صرفا اختصاص به زمان هایی دارد که آنان به بحث و گفت و گو می نشینند حال آن که فرزندان نه تنها باید افرادی پاک و شرافتمند بار بیایند بلکه بایستی مدیرانی خوب و بهره ور نیز باشند. به عنوان مثال هرگاه بچه از نحوه و میزان درآمد خانواده خود بی اطلاع باشد و این عادت در او رشد یافته باشد که تنها به نیازهای خود توجه داشته باشد و به نیازهای سایر اعضای خانواده خود بی اعتنا باشد، تنها یک مصرف کننده بوده و در دوران جوانی می تواند برای جامعه و خود زیان های فراوانی را به ارمغان بیاورد.

چنانچه والدین بدین گونه بیندیشند که فرزندشان باید همه چیز داشته باشد، بهترین ها را بخورد و بپوشد و بهترین اسباب بازی ها را داشته باشد و … اما در عین حال خود را از ضروری ترین وسایل و خوردنی ها و دیگر راحتی ها محروم سازند، ناآگاهانه توقعات فرزند خود را افزایش داده و موجب خواهند شد که او تنها به خود و منافع شخصی خود فکر کند. این گونه شیوه تربیتی بسیار غلط بوده و والدین قبل از هر فرد دیگری از این شیوه تربیتی نادرست ضربه خواهند دید.

حال آنکه بچه ها باید از محل، حرفه و شغل و دشواری های کار و شغل والدین خود مطلع باشند و بدانند والدین آنان برای فراهم نمودن آسایش و راحتی بچه های خود چه زحمات و مشقاتی را تحمل می نمایند. از سوی دیگر چنانچه مادر خانه دار است فرزندان باید اهمیت خانه داری و کارهای مادر را بدانند و به این زحمات احترام بگذارند و دقیقا به آنان تفهیم شود و درک نمایند که آسایش و رفاه و راحتی در خانه مرهون و مدیون زحمات شبانه روزی مادر و خانه داری او می باشد.

بچه ها لازم است با هزینه ـ درآمد خانواده خود آشنا بوده و از میزان حقوق و درآمد پدر و مادر خود آگاه باشند بدین ترتیب آن ها می توانند یاد بگیرند و بدانند باید از برخی نیازهای خود چشم پوشی کرده تا نیاز سایر افراد خانواده مرتفع شود. فرزندان در خانواده هایی که به لحاظ تأمین معاش دچار مشکل و به دلایل مختلف دچار تنگدستی هستند، باید بدانند و یاد بگیرند که در تلاش برای بهبود زندگی، انسان ها بیشتر احساس غرور و سرافرازی می کنند. والدین چنین خانواده هایی حتما باید بردباری، تلاش در راه آینده ای بهتر، گذشت و مساعدت را پرورش دهند. مخصوصا آنان نباید در نزد بچه خود از مشکلات زندگی شکوه و شکایت داشته باشند.

آیت الله مجتهدی رحمه الله علیه می فرمودند:
پیامبر خدا (ص) فرمودند: «من به خاطر پنج خصلت کودکان را دوست می‌دارم»
ما هم خوب است این صفات را از بچه‌های یاد بگیریم؛

۱- کودکان زیاد گریه می‌کنند
«بچه‌ ها زیاد گریه می‌کنند»، اشک بچه‌ها دم مشک‌شان است. به محض اینکه ناراحت می‌شوند دانه‌ای اشک بر روی صورتشان جاری می‌شود پیامبر خدا (ص) فرمودند: من بچه‌ها را دوست دارم به خاطر این که آن ها گریه‌ می کنند. خداوند هم بندگانی که اشک می‌ریزند و گریه می‌کنند دوست دارد. در روایت داریم که:‌ «هر چیزی قیمتی دارد به جز قطره اشکی که از خوف خدا از چشم جاری شود.»
.
گریه از ترس خدا بسیار فضیلت دارد، به خصوص در نماز شب. شب‌ها کاری بکنید که اشک چشم‌تان جاری شود ولو به اندازه بال مگسی باشد خوف از خدا و ترس روز قیامت را به یاد آورید و از ترس اینکه مبادا با دست خالی از دنیا بروید گریه کنید علمای قدیم زیاد گریه می‌کردند. پسر شیخ عباس قمی روی منبر می فرمودند: «ما هنگام سحر با شنیدن صدای گریه پدرمان از خواب برمی‌خواستیم.» آشیخ عباس از اولیای خدا بود. او صاحب کتاب مفاتیح است که بعد از قرآن بیشترین کتابی است که در ایران به چاپ می‌رسید مفاتیح اوست. ای خدا مار ا هم خدایی کن لذتی دارد که انسانی خدایی بشود.
.
۲- کودکان با خاک بازی می‌کنند
«بچه‌ها خودشان را روی خاک‌ها می‌مالند». اگر دقت کرده باشید متوجه شده‌اید که بچه‌ها بازی با خاک را دوست دارند حال می‌خواهد بچه آیت‌الله باشد یا بچه وکیل با بچه وزیر با بچه بقال محل فرقی نمی‌کند پس پیامبر خدا (ص) فرمود: من بچه‌ها را دوست دارم برای این که آن ها تکبر ندارند با خاک بازی می‌کنند بر روی آن می‌غلتند.
.
۳- کودکان دعوا می‌کنند اما کینه ندارند
بچه‌ها با هم دعوا می‌کنند، اما کینه ندارند در حال بازی می‌زنند و کله هم را می‌شکنند، اما یک ساعت دیگر زود آشتی کرده و باز هم با هم بازی می‌کنند. حالا پدر و مادرهای آن ها در حال دعوا هستند که مقصر بچه تو بود!… بچه تو آتش‌پاره است… ولی بچه‌ها با هم آشتی کرده‌اند و در حال بازی هسنتد .بچه‌ها زود قهر می‌کنند و زود هم آشتی می‌کنند. یکی سگ کینه ندارد، یکی بچه. قدیم بچه‌ها می‌زدند سگ را زخمی می‌کردند، اما به محض اینکه یک لقمه نان به آن می‌دادند دمش را تکان می‌داد و می‌گفت [ممنون].
.
۴- چیزی برای فردا ذخیره نمی‌کنند
«برای فردایشان چیزی دخیره نمی‌کنند» فردا خدا بزرگ است امروز هر چه دارند می‌خورند و اصلا نمی‌گویند کمی از آن را برای فردا بگذاریم، اما بزرگ‌ترها، نه. این گونه نیستند مادر به بچه‌اش می‌گوید: بچه جان همه پول‌هایت را خرج نکن کمی برای فردایت بگذار، اما بچه نه؛ هر چه دارد همین امروز خرج می‌کند و چیزی ذخیره نمی‌کند.
 .
قدیم هم این گونه بود مردم چیزی ذخیره نمی‌کردند هر روز مایحتاج را از در دکان بقالی خریداری می‌کردند. من یادم هست که مردم به در مغازه می‌رفتند و یک مثقال چای، نیم سیر قند، دو سیر گوشت، سه سیر برنج، نیم سیر روغن می‌خریدند. این گونه نبود که پنج کیلو گوشت و هشت تا مرغ بخرند و برای فردایشان ذخیره کنند چون می‌گفتند شاید فردا مرده باشیم آقای سراج برای من تعریف کردند که شخصی برای آشیخ بزرگ تهرانی یک گونی برنج آورد. آشیخ بزرگ خطاب به اهل خانواده فرمود یک کاسه بیاورید. بعد از این که کاسه را آوردند او یک کاسه برنج از داخل گونی برداشت و فرمود این برای امشب ما بس است بقیه آن را به در خانه همسایه‌ها ببر. بله ایشان تمامی گونی برنج را قبول نکردند، قدیم این گونه بود کسی برای فردایش چیزی ذخیره نمی‌کرد، چرا؟‌ چون امید زنده بودن فردا را نداشتند. روز به روز خوراک روزانه‌شان را تهیه می‌کردند. پس از یکی از صفات خوب بچه‌ها این است که چیزی از خوراکی‌هایشان را برای فردا نمی‌گذارند مادرش می‌گوید نصف این پفک نمکی را برای فردایت بگذارد، اما بچه همه آن را می‌خورد.
.
۵- کودکان می‌سازند ولی دل نمی‌بندند
«می‌سازند سپس خراب می‌کنند». قدیم بچه‌ها در کوچه‌ها با خاک و آب گل درست می‌کردند و با همان گل ساختمان می ساختند اتاق و حوض و پنجره و غیره مثل بچه‌های الان که نقاشی می‌کنند. قدیم بچه‌ها با گل ساختمان می‌ساختند، اما به محض اینکه مادرشان می‌گفت بچه بیا برو مدرسه لگد می‌زدند و کل ساختمان را خراب می‌کردند. ساختمان توی دلشان نبود دل به این ساختمان نمی‌بستند می‌ساختند و خراب می‌کردند حالا ساختمان می‌سازند. موقع مرگ به محتضر می‌گویند: بگو لااله‌الاالله. اما شیطان به او می‌گوید اگر بگویی لااله‌الاالله ساختمانت را خراب می‌کنم.
استاد ما آقای برهان می‌فرمودند قدیم رسم بود که در خانه‌ها یک آینه قدی روی بخاری می‌گذاشتند و دو تا چراغ حبابی هم این طرف و آن طرفش می‌گذاشتند شخصی آینه قدی خرید و به خانه برد بعد از مدتی بیمار شد ما به ملاقاتش رفتیم دیدیم در حال سکرات موت است اما هر چه به او می‌گفتیم بگو لااله‌الاالله نفسش در نمی‌آمد. اتفاقا زد و حالش خوب شد بعد از مدتی او را دیدیم و سوال کردیم فلانی ما به عیادت تو آمدیم و تو در حال سکرات مرگ بودی و ما خیال کردیم که می‌خواهی بمیری هر چه به تو گفتیم بگو لااله‌الاالله تو نمی‌‌گفتی او گفت راستش شخصی کنار اتاق ایستاده بود و می‌گفت اگر بگویی لااله‌الاالله آینه را می‌شکنم. بعد آقای برهان فرمودند: آن شخص این قدر این آینه را دوست داشت که هر وقت به خانه می‌آمد اول یک دستمال برمی‌داشت آن را پاک می‌کرد و به آن نگاه می‌کرد، اما بعد از اینکه خوب شد آینه را فروخت تا حب آینه در دلش نباشد.
اگر محبت خانه توی دلت باشد محبت ماشین بنز توی دلت باشد محبت محراب و منبر و هر پست و مقامی توی دلت باشد شیطان موقع مرگ کنارت می‌آید و می‌گوید: اگر بگویی لااله‌الاالله کارت خراب است به همین خاطر هم لااله‌الاالله را نگفته از دنیا می‌روی از خدا بخواهیم که هنگام مرگ چیزی توی دل‌مان نباشد.

یکی از تغییرات بارز دوره بلوغ در دختران، عادت ماهانه است. این اتفاق از دو جنبه کودکان را دچار اضطراب می کند. دلیل آن را نیز می توان در دو نکته عنوان کرد؛ نخست ناشناخته بودن فرایند این تغییر و احساس ابتلا به بیماری یا مشکلی خاص در نوجوان و دوم ناتوانی در کنترل شرایط در دوره عادت ماهانه است. برای آن که فرزند شما با فرآیند این مسئله آشنا شده و هراسش از این اتفاق از بین برود و از طرفی بتواند در این دوره زندگی و فعالیت عادی داشته باشد، باید همه مسائل مربوط به این اتفاق ماهانه و دائمی را برای او توضیح بدهید.

لازم است هر دختری قبل از آن که قاعده شود، اطلاعات مناسبی را در مورد آن داشته باشد. چنانچه دختر جوان ما بدون هیچ اطلاع قبلی، با خونریزی قاعدگی، مواجه شود، ممکن است خیلی ناراحت شده و  برداشت بدی از این موضوع داشته باشد. مادر ها می توانند نقش مؤثری در انتقال آگاهی و هم چنین در برداشت خوش بینانه و یا بدبینانه دختران جوان در مورد ویژگی های بدن شان داشته باشند. چنانچه مادر بتواند اطلاعات مناسبی را از مراجع علمی مانند پزشکان و افراد دارای صلاحیت و یا کتاب های معتبر و علمی برای خود کسب کند، می تواند راهنما و دوست خوبی برای دختر خود باشد. در این صورت، مادر بهترین شخص برای آگاه کردن دختر خود است.

در سال های اخیرکه  بنا به دلایل مختلف  در جامعه با بلوغ زودرس دختران مواجه هستیم؛ بهتر است،قبل از پریود و ظهور علائم بلوغ و تغییرات جسمی در آنها مادران این موضوع را با آن ها در میان بگذارند. حدود هشت سالگی، زمان مناسبی است تا مادر او را با این مسائل آشنا کند. قبل از این که دختر ما اطلاع نادرست را از دوستان خود بگیرد.

شما می توانید با صحبت در مورد رشد سریع در دوران بلوغ شروع کنید. برای او بگویید که هر کودکی رشد می کند. اگر دختر است به مامان و اگر پسر است به بابا شبیه می شود. تاکید کنید که این تغییر نشانه سلامتی اوست. برای دختران بلند شدن قد، تغییر پوست صورت و چرب شدن آن، رشد پستان ها و بزرگ تر شدن لگن، همه با هم زیبایی و توانایی جسمی بیشتری را برای او به ارمغان خواهند آورد. این تغییرات تحت تاثیر چند هورمون و بخصوص در اثر هورمون سحرانگیز زنانه ای به نام «استروژن» صورت می گیرد. اما این تغییرات در ظاهر است. در داخل بدن هم تحت تاثیر هورمون ها، در دستگاه زنانه تغییراتی ایجاد می شود و از نتایج این تغییرات بروز قاعدگی است. بعضی از مادران سعی می کنند از خاطرات اولین قاعدگی های خود برای دخترشان بگویند و به او بفهمانند  قاعدگی چندان هم سخت نخواهد بود.

با در نظر گرفتن واکنش اولیه ی فرزندتان و راحتی خودتان شاید بخواهدی اطلاعات بیشتری هم به او بدهید. اگر شما به عنوان پدر و مادر نسبت به طرح مسأله عادت ماهانه راحت نیستید سعی کنید پیشاپیش درباره ی آن مطالعه کنید و روش های مختلف برخورد با موضوع را با والدین دیگری که فرزندی هم سن و سال دختر شما دارند مرور کنید. در بسیار از مدارس و مراکز کلاس هایی درباره ی بلوغ و عادت ماهانه برگزار می شود. بدنیست برای گشودن باب ارتباط با دخترتان در یکی از این کلاس ها شرکت کنید.

بیشتر دخترها وقتی برای اولین بار با آن ها درباره ی دوره ی عادت ماهانه صحبت می کنید تا حدودی از خود ناراحتی نشان میدهند یا در فکر فرو می روند. پس اطلاعات خود را حتما با حالتی مثبت و حمایت آمیز در اختیار آن ها قرار بدهید و به آن ها تفهیم کنید که عادت ماهانه بخشی از کارکرد داخلی بدن یک زن است.

عادت هایی مانند انگشت در بینی کردن، مکیدن انگشت شست، جویدن ناخن، پیچ دادن مو و دندان‌قروچه ممکن است مربوط به عادات و اختلالات عصبی باشد. اما انگشت کردن در بینی لزوما نشانه این نیست که فرزند شما بیش از اندازه مضطرب است. بچه‌ها معمولا به این دلیل انگشت در بینی خود می‌کنند که حس می‌کنند چیزی درون آن است. کودکان مبتلا به آلرژی بیش از سایر کودکان انگشت در بینی خود می‌کنند؛ چون مخاط سنگین موجود در بینی باعث ایجاد ناراحتی در آن ها می‌شود. شرایط محیطی خاص نیز یکی از عواملی است که باعث تحریک کودکان به این کار می‌شود.

انگشت کردن در بینی کاملا بی‌ضرر است؛ مگر اینکه پای میکروب در میان باشد. میکروب موجود بر روی انگشتان دست می‌تواند عفونت‌های خطرناکی در داخل بینی ایجاد کند. همچنین خطر شیوع سرماخوردگی و آنفولانزا را افزایش می‌دهد. درمان کم‌آبی بدن و احتقان از جمله موثرترین روش‌های جلوگیری از انگشت کردن در بینی است. در عین حال، بهتر است به کودک خود یاد دهید برای گرفتن بینی‌اش از دستمال استفاده کند.

۱) به آلرژی کودک رسیدگی کنید:

کودک ۵ تا ۸ ساله در واقع از سن سرماخوردگی‌های مکرر عبور کرده و بیشتر در معرض آلرژی قرار دارد. مهم‌تری آلرژن‌های موثر بر کودکان عبارتند از گرد و غبار، شوره بدن حیوانات، گرده گیاهان و خاک.

۲) کودک را هیدراته نگه دارید:

اگر در منطقه‌ای با آب و هوای خشک زندگی می‌کنید یا سیستم گرمایشی و سرمایشی خانه خراب شده، کودک را به نوشیدن مایعات زیاد در طول روز تشویق کنید یا یک مرطوب‌کننده هوا در اتاق خواب کودک بگذارید. اگر کودک دچار گرفتگی بینی شده است، از قلم ضد احتقان برای باز کردن بینی‌اش استفاده کنید.

۳) او را تشویق کنید که دست‌هایش را مرتب بشوید:

هیچ کودکی دوست ندارد چند بار در روز دست‌هایش را بشورد. اما باید به او توضیح دهید که این کار او را در برابر بیماری‌های مختلف ایمن می‌سازد.

۴) به او استفاده از دستمال را آموزش دهید:

فرقی نمی‌کند از دستمال پارچه‌ای استفاده می‌کنید یا دستمال کاغذی؛ به او یاد دهید برای گرفتن بینی‌اش از دستمال استفاده کند. با این کار هم از شیوع میکروب‌ها جلوگیری می‌کند و هم پرستیژ اجتماعی بالاتری از خود نشان می‌دهد.

۵) بگذارید کمی دیوانه‌بازی در بیاورد:

به او بگویید اگر می‌خواهد از انگشتش برای گرفتن بینی استفاده کند، این کار را در خانه انجام دهد. همچنین می‌توانید برای کسانی که در انظار عمومی در بینی‌شان انگشت می‌کنند، جوک و لطیفه بسازید تا کودک به طور غیرمستقیم از نامناسب بودن این کار آگاه شود.

۶) زبانت را گاز بگیر:

وقتی می‌توانید با زبان خوش به کودک دبستانی خود یاد دهید که انگشت کردن در بینی یک کار بد و غیربهداشتی است، چرا باید از تنبیه و پرخاشگری استفاده کنید! اگر کودک به صورت ناخودآگاه انگشت در بینی‌اش می‌کند و تصمیم دارد این عادت غیر ارادی را کنار بگذارد، می‌توانید چند برچسب روی انگشتان دستش بزنید تا هر موقع که خواست انگشت در بینی‌اش کند با دیدن آن ها دست از این کار بکشد. البته بهتر است این کار را تنها در خانه انجام بدهید تا کودک مجبور نباشد به سوالات خجالت‌آور هم‌کلاسی‌هایش پاسخ دهد.

۷) دست‌هایش را مشغول کار نگه دارید:

گاهی اوقات تنها راه درمان کودکی که ناخودآگاه انگشت در بینی‌اش می‌کند این است که دست‌هایش را مشغول انجام یک کار دیگر بکنید. برای این کار باید به اوقات آزاد کودک توجه بیشتری نشان دهید؛ مثلا اوقاتی که پای تلویزیون می‌نشیند. شما می‌توانید با تشویق کودک به انجام کارهای دستی مانند درست کردن کاردستی، جور کردن پازل، منبت‌کاری، مجسمه‌سازی و حتی آشپزی او را از عادت انگشت کردن در بینی دور نگه دارید.

۸) تمام جوانب امر را بررسی کنید:

اگر کودک آنقدر در بینی‌اش انگشت می‌کند تا بینی خونریزی کند یا این کار را در کنار سایر عادات عصبی (مانند مکیدن انگشت شست در خواب) انجام می‌دهد، بهتر است او را به یک پزشک متخصص اطفال نشان دهید تا تحت درمان قرار بگیرد. این عادت‌ها می‌توانند نشانه اضطراب یا سایر مشکلات عاطفی در کودک شما باشند.

در بعضی از موقعیت های خانوادگی پدر و مادر مورد آزار‌ فرزندان‌ قـرار می‌گیرند. این موقعیت ها متعدد است و تقریبا می‌توان‌ گفت که کمتر پدر و مادری از آن برکنار می‌ماند. برخی از سرپیچی ها و نافرمانی های‌ کودکان در این زمینه قرار دارد. کودک‌ تصادفا کلمۀ زشتی‌ را در‌ کوچه یا مدرسه یاد گرفته اسـت. آن را بـر زبان می‌آورد و پدر و مادر از شنیدن آن ناراحت‌ می‌شوند و تعجب‌ می‌کنند. بعد هم اکیدا او را از تکرار این‌‌ کلمه‌ منع‌ می‌کنند، ولی کودک از هر موقعیتی‌ برای گفتن کلمۀ مـنع شـده استفاده می‌کند و از به خشم آوردن ‌‌پدر‌ و مـادر و تـعجب ایشان‌ لذت می‌برد. اگر پدر و مادر هرکدام به هنگام‌ شنیدن این‌ کلمه‌ ظاهر‌ به بی‌توجهی و نشنیدن‌ کرده بودند مطمئنا کودک در تکرار کلمه‌ این‌ قدر اصرار نمی‌ورزیدند.

بـه دخـترکی‌ دستور داده می‌شود که وقـتی کـه‌ میهمان در خانه هست به سالن پذیرایی‌ نیاید. آمدن او به‌ دفعات‌ مکرر به سالن پذیرایی تنها به دلیل کنجکاوی بچگانه نیست، بلکه به این‌ علت نیز هست که کمی مادر را نـاراحت کـند و به خشم بیاورد. به عوض منع کردن بهتر است‌ که هنگام میهمانی سرگرمی مناسب و خوبی برای دخترک در نظر بگیرند یا دوستان‌ کوچک او را به خانه دعوت کنند تا به خیال‌ انـتقام گـرفتن نیفتد.

اذیـتهایی که به حساب نمی‌آید‌

بعضی‌ از اوقات پدر و مادر علت رفتار شیطنت‌آمیز فرزند را نمی‌فهمند، زیرا رفتار او هیچ دلیل بـه خصوصی ندارد. از آن جمله‌ است سئوال های پی‌درپی و خسته‌کنندۀ آن ها را موقعی که پدر‌ و مـادر‌ بـه ایـن سؤال ها جواب های‌ کوتاه و بی‌سروته بدهند یا اصلا آن ها را نشنیده بگیرند. در نتیجه سیل «چرا» ها سرازیر می‌شود. در ایـن ‌مـورد علت اصلی خود پدر و مادر هستند‌ که‌ با اقناع نکردن میل‌ طبیعی کودک و بـی‌اعتنایی بـه چـیزی که مورد علاقۀ اوست و ندادن جواب قانع‌کننده، او را به انتقام وامی‌دارند و او تصمیم می‌گیرد که‌ بزرگترهایی را کـه می‌دانند‌ و از‌ توضیح‌دادن‌‌ و جواب دادن امتناع می‌ورزند اذیت‌ کند‌.

به‌ همۀ سؤال هایی که فرزندتان از شـما می‌کند با وضوح بـه‌ طور جـدی پاسخ بگویید. او را، به این بهانه که هنوز کوچک‌ است‌ و موقع‌ این سؤال ها نرسیده است یا عقلش نمی رسد‌ و نمی‌فهمد‌، مأیوس و ناراحت نکنید. آن وقت خواهید دید که درصدد اذیت کردن‌ شما بـر نخواهد آمد و پیوسته سؤال هایی که‌ صرفا برای‌ آزار‌ دادن‌ شما مطرح می‌شود بر زبان نخواهد آورد.
 .
چرا کودک اذیت‌ می‌کند؟

در تمام مواردی که ذکر شد، علت اذیت‌ کردن این است که موجودی که طبیعتا ضـعیف‌ اسـت، سعی‌ می‌کند‌ به‌ وسیله‌ای (که معمولا مناسب و پسندیده نیست) ضعف دیگران را ثابت کند‌. اگر‌ چنین است، آیا دلیلش این‌ نیست که آن ها موجودات ضعیفی هستند که‌ در میان اجتماعی قویتر‌ از‌ خـود‌ زنـدگی می کنند و در نتیجه از هر موقعیتی که در زندگی‌ برایشان‌ پیش‌ می‌آید‌ استفاده می‌کنند تا خود را قویتر از آنچه هستند نشان دهند؟ به این‌ ترتیب طبیعی است‌ که‌ هر‌ کودکی تا اندازه‌ای‌ شیطان و مـزاحم بـاشد. البته شیطنت بعضی از کودکان به صورتی پایدارتر‌، شدیدتر‌ و جدیتر جلوه می‌کند. گویی منتظرند که از هر موقعیتی برای اذیت کردن و مسخره‌ کردن‌‌ دیگران‌ استفاده کنند، و در نتیجه هیچ کس‌ از دست آن ها آسـایش نـدارد، و همان‌طور که‌ بعضی‌ از‌ کودکان دوسـت دارنـد کـه به همه چیز دست بزنند یا ناخن های خود را‌ بجوند‌ یا‌ دروغ بگویند، این ها نیز دوست دارند که همۀ اطرافیان خود را اذیت کـنند.

سـنین اذیـت کردن

ظاهرا بعضی از سن های‌ کودکی‌ برای‌ اذیت کردن دیگران مناسبتر به نـظر مـی‌رسند، مثلا در سن چهار سالگی است کـه کودک برای‌ اولین بـار بـه مخالفت با بزرگترها‌ اقدام‌ می کـند در این سن‌ کودک‌ به موجودیت خود پی‌ می‌برد و با مخالفت کردن با دیـگران سـعی‌ می‌کند که این موجودیت را آشکار سـازد و طـبیعتا با واکنش های اطـرافیان مـواجه می‌شود‌ کودک‌ متوجه می‌شود کـه اذیت‌ کردن‌ دیگران‌ از جمله سلاح های مناسب و مفید است.

دوران دیگر دورۀ پیش از بلوغ است کـه‌ کـودک در عین اینکه از کودکی رهایی نیافته، بـه مـرحلۀ بلوغ هـم قـدم نـگذاشته است‌. در‌ این‌ سنین اسـت که کودک می‌کوشد تا خود را از قید تسلط خانواده رهایی بخشد و این‌ موقعیت مناسبی است بـرای تـقویت خوی شیطنت و آزارجویی کودکان در خانه و مدرسه آزارگری.

والدین نگران بخوانند : چگونه از عدم اعتیاد فرزندان خود به فضای مجازی مطمئن شویم؟

این خیلی ناخوشاینداست که فرزند شما معتاد به استفاده افراطی از فضای مجازی و بازی های دیجیتال شود...فرد مبتلا به اعتیاد قدرت توقف در فعالیتی که برای او مضر می باشد را ندارد!حال با وجود آنکه عواقب منفی شدیدی در انتظار او باشد؟

و البته حق با والدین است که نگران چنین فرزندانی باشند...

بر اساس یک نظرسنجی توسط مرکز مدیا نیمی از نوجوانان زیر 13 ساعت اظهار به اعتیاد به موبایل های هوشمند می کنند و همچنین 59 درصد از والدین احساس می کنند فرزندان ایشان معتاد به رسانه های نوین شده اند.

با این حال اگر چه انجمن روانپزشکی آمریکا "اختلال در بازی های اینترنتی" را به عنوان "یک بیماری ویژه "مورد  شناسایی  قرار داده است لکن در اعتیاد به فناوری های جدید ارتباطاتی در بین کارشناسان اختلاف نظر میباشد.

در افراد مبتلا به اعتیاد به فضای مجازی اختلال در دیگر بخش های زندگی و همچنین عدم تعادل و رژیم صحیح در استفاده از فضای مجازی به چشم میخورد.

امروزه به جهت گسترش شبکه مصرف کننده کودکان و نوجوانان در استفاده از ابزارهایی همچون تلفن هوشمند نرگانی های شبکه والدین و مربیان رو به افزایش می باشد .

برای مدیریت بهره برداری از فضای مجازی بصورت صحیح و سالم و همچنین ممانعت از اعتیاد فرزندان به این فضای پرجاذبه این امکان پیشگیری وجود دارد تا وادلین با  گفتگوی با فرزندان در موزد چگونگی استفاده صحیح از فضای مجازی و همچنین بعنوان اصل تربیتی الگوبرداری اصلاح رفتار خود والدین در استفاده منظم و مدیریت شده از تلفن های هوشمند کمک جدی به فرزندان خود کرده باشند.همچنین وضع و اجرای قانون های دقیق در زمان بندی استفاده از سرویس های جدید همچون بازی های تحت موبایل و ...معین نمودن میزان زمان استفاده در طول هفته ،  نیز کمک شایانی به تنظیم رژیم صحیح استفاده سالم از فضای مجازی خواهد نمود.

موراد زیر می تواند به اصلاح و تنظیم عادات صحیح و بهره برداری سالم از رسانه ها و فضای مجازی در خانواده کمک بارزی نماید:

1.        وضع قانون برای تنظیم زمان و مکان های ممنوع جهت استفاده از رسانه ها و ابزارهای دیجیتال همچون میز ناهار و شام و اتاق خواب و حین رانندگی و یا زمان های ممنوع همچون یکساعت قبل از استراحت و یا بلافاصله بعد از خواب و با میهمانی های خانوادگی و ...

2.         انجام فعالیت های مشترک خانوادگی همچون پیاده روی خانوادگی در پارک نزدیک منزل و یا بازی های گروهی همچون اجرای پانتومیم و ...

3.        مشارکت و همراهی با کودکان در استفاده از رسانه ها همچون بازی های رایانه ای و آموزش عملی در حین استفاده از ابزارها در کنترل زمان و شیوه نگاه نقدانه به محتوای رسانه ای آن

4.        نزدیک به 75 درصد از نوجوانان در استفاده  و پاسخ به پیام های شبکه های اجتماعی احساس فشار روانی دارند ،حال آنکه هر پیام و متن ارسالی حساتی و ضروری نمی باشد، گفتگوی در مورد ترک عادت در استفاده پیوسته و  بدون مدیریت زمانی از رسانه ها با فرزندان و وضع قانون کنترل و پاسخ به پیام ها در فواصل زمانی همچون سه ساعت یکبار و یا متغیربا  تناسب به وضعیت فرد و خانواده می تواند کمک جدید در عدم اتلاف وقت و همچنین فشار روحی حاصل از ضعف برنامه زمانی در دریافت و  بارش اطلاعاتی نماید.

"مرد که گریه نمی‌کنه!"، "دختر که بلند نمی‌خنده!"، "می‌گم آقا نمکی بیاد تو رو ببره!"، "دیگه دوستت ندارم!"، "ای بی‌عرضه!"، "تو بزرگ هم که بشی، هیچی نمی‌شی!"، "تو نمی‌تونی! بذار من برات ببندم!"، "الهی بمیری بچه!" و...
آیا این‌گونه جملات رو از والدین‌تون در کودکی نشنیدید؟ حالا شاید بشه درک کرد که چرا به راحتی هیجان‌هامون رو ابراز نمی‌کنیم! چرا فکر می‌کنیم اونایی که دوست‌مون دارن، یه روز ما رو تنها می‌ذارن! چرا حس می‌کنیم تشنۀ محبت‌ایم! چرا نمی‌تونیم به کسی اعتماد کنیم؟ و چرا...
بیایم با دونستن بعضی چیزها، والدین خوب‌تری برای بچه‌هامون باشیم!