هر کشاورز نگاهی حکیمانه به زمان دارد؛ او می داند که کارش طی زمان معنی می یابد. هر عملی زمان مناسب خویش را می طلبد. بهار و تابستان و پاییز و زمستان، هر یک برای انجام دادن کار خاصی مناسب است: کار تابستان را در بهار نمی توان انجام داد  و کار زمستان را در پاییز. برای کشاورزان، علاوه بر فصول، روزها و ایام نیز معنایی خاص دارد.
افزون بر توجه به زمان های مناسب، توجه به عمر گیاه نیز از امور اجتناب ناپذیر کشت و زرع است: هر دانه ای که کاشته می شود و هر نهالی که هرس می گردد، باید زمانی بر آن بگذرد تا به محصول بنشیند و کشاورز در محصول گرفتن از گیاهان عجله نمی کند. هیچ کشاورزی را نمی توان یافت که بخواهد نهالی را با کشیدن، سریع تر به رشد برساند. اگر کشاورزان کسی را ببینند که مشغول کشیدن نهالی است، این کار او را سوء نیت می دانند؛ یعنی نمی گویند چنین فردی می خواهد این نهال را بیشتر و بهتر پرورش دهد، بلکه می گویند او می خواهد این گیاه را ریشه کن و نابود کند.
توجه به زمان، از همین دو جهت، در کار تربیت نیز حائز اهمیت است: هر مربی باید توجه به زمان مناسب داشته باشد تا نه، زمان را از دست داده و نه، از سویی دیگر، در تربیت عجله بیهوده به خرج دهد. توجه به مراحل تربیت گواه همین ویژگی است؛ آنچه در دوره پیش از دبستان، راهنمایی و دبیرستان باید انجام شود، متفاوت است. این مطلب تنها در انجام دادن تکالیف درسی خلاصه نمی شود؛ بلکه هر زمان، رفتارهای مناسب خود را می طلبد. زمان های حساس نباید از دست برود، آنگاه که می توان به کودک زبان آموخت، زمان خاصی است؛ اگر آن زمان از دست برود جبران آن به سادگی ممکن نخواهد بود. همچنین در عرصه های تربیت بدنی، اجتماعی، عقلانی، دینی و... این زمان های حساس وجود دارند که باید هر یک از آن ها را غنیمت شمرد.
 زمان های حساس نباید از دست برود .
عجله نکردن در تربیت نیز وجه دیگر توجه به زمان است: همان گونه که کشاورز، هر چند که عجول باشد، گیاه خود را مجبور به ثمر دادن نمی کند، مربی نیز نباید کودک و نوجوان را به چنین عملی مجبور کند. کسانی که از کودکی پنج ساله، انتظار رفتار کودکی ده ساله را دارند و کسانی که از نوجوان، انتظار رفتار بزرگسالان را دارند، چنین عجله ای را به کار گرفته اند. کسانی که اصرار بر جهش نابهنگام فرزند خویش دارند، به اندازه یک کشاورز در کار تربیت حکمت نمی ورزند.