هرچقدرم بگی من قوی ام

و میتونم مواظب خودم باشم

و تنهایی بهتره و اینا ،

در نهایت یه جاهایی از زندگی دلت میخواد

یکی باشه که هواتو داشته باشه

و بیشتر از خودت نگران حالت باشه ..

با عقاید بچه هاتون مخالفید
از دوستاشون بدتون میاد
سبک موسیقی مورد علاقشون رو مسخره میکنید
با حرفاشون حال نمیکنید
نظر مشترکی باهاشون ندارید
و بازم میگین:
چرا از اتاقت نمیای بیرون پیش ما؟!!!

زیاده خرده نگیرید به ما دهه پنجاه و شصتی های طفلکی
 حکایت ما، حکایت آدم هایی ست که از پای سفره های ده دوازده متری آبگوشت و کله جوش و اشکنه ی ظهر جمعه که چهار گوشه اش غلغله بود از
فامیل نزدیک و آشنای دور، تبعید شدیم به پیتزای سرد و نان سیر بیات سق زدن ِ تنهایی پای اُپن .
 سفره های دلخوشی مان یکی یکی جمع شد بی خبر. خانه هامان تنگ تر شد .
هی. آخرین سنگرمان شد مبل تک نفره رو به روی تلویزیونی که هیچ خانه سبزی توش نبود .
ما یکباره و ناغافل ، خواسته و نا خواسته ، خالی شدیم از آدم ها ، از هم ، از گذشته ، از هنوز .

زیاده خرده نگیرید به ما دهه پنجاه و شصتی های طفلکی . ما "نسل گذار" یم.

لحظه هایی هستند...
که هستیم...
چه تنها... چه در جمع...
اما با خودمان نیستیم !
انگار روحمان می رود، همان جا که می خواهد...
بی صدا بی هیاهو...
همان لحظه هایی که
شنیدیم و نفهمیدیم
خواندیم و نفهمیدیم...
دیدیم و نفهمیدیم...
هوا روشن شد...
تاریک شد...
چای سرد شد..
 یک لحظه سکوت...
برای لحظه هایی که....
با خودمان نیستیم...

کسی که همیشه سعی میکنه به بقیه کمک بده
بیشتر ازهمه تنهاست و نیاز به کمک داره ..
اون رو تنها نذارید ..
چون ...
هیچوقت به شما نمیگه که ..
بهتون نیاز داره …

بعضیا به شعر
بعضی به ترانه
برخی به فیلم
و عده ای هم به کتاب پناه می برن
اما مدت هاست که آدما دیگه
به همدیگه پناه نمی برن

نامه ای از دوست صمیمی‌ات

سلام دوستِ‌ من
چند وقتی است که در هیات‌ ها و پای روضه‌ها می‌بینمت. و چه زیبا اشک‌هایی که بر گونه‌هایت جاری می‌شد . خدا قبول کند .
چندبار دیدم آرزوی عمیقی از دلت برخاست و با خود گفتی:
ای‌کاش من هم زمان امامان معصوم بودم و از وجود آنها استفاده می‌کردم.

ای کاش در زمان آن‌ها بودم و فقط می‌نشستم و یک دل سیر نگاه‌شان می‌کردم.
ای کاش در کوچه‌ها می‌نشستم تا امامان عزیزم از خانه بیرون بیایند و فقط قد و بالایشان را تماشا کنم.
ای کاش در زمان آن‌ها بودم و نمی‌گذاشتم کسی نگاه چپ به آن‌ها بکند.
ای کاش در کربلا بودم و جانم را فدای امام‌ زمانم می‌کردم.
ای کاش خداوند در خواب چهره نورانی آن‌ها را به‌ من نشان دهد
و صدها آرزوی قشنگ‌ دیگر ...
و افسوس و صد افسوس می‌خوردی برای مردمان نفهمی که در زمان امامان معصوممان بودند و آنها را نشناختند. و اصلا به آن‌ها فکر نمی‌کردند و در زندگی و دنیای خودشان غرق شده بودند.

آرزوهای قشنگ و بزرگی در دل داری دوستِ‌ من.
من می‌خوام به تو بگویم خدا آرزوهای قشنگت را برآورده کرده است.
بگذار بهتر بگویم
خدا خیلی وقت است آرزوهای تورا برآورده کرده است. تو سال‌های سال است که در زمان امام‌معصوم و در کنار او زندگی می‌کنی. اورا می‌بینی. کلام اورا می‌شنوی. او چند کوچه آن‌طرف‌تر زندگی می‌کند. ولی اورا نمی‌شناسی و توجهی نداری.

و من همان امام هستم. دوست تو و امام تو ، مهدی موعود ....

آری
من در کنار تو و در نزدیکی تو زندگی می‌کنم. می‌خوابم. عبادت می‌کنم. غذا می‌خورم.
تو مرا می‌بینی ولی نمی‌شناسی.
یک‌بار که از خانه‌ات بیرون آمدی، من در کوچه ایستاده بودم. منتطر سلام گرمت بودم. نگاهی به‌ من انداختی و عبور کردی . مرا نشناختی . رفتی . ظاهرا کار واجبی داشتی .

من‌هم مانند اجداد بزرگوارم غریب و ناشناس در بین مردم زندگی می‌کنم. مردم مرا می‌بینند و از کنارم می‌گذرند ولی نه سلامی می‌کنند و نه توجهی . و خیلی سخت است که مردم در دل آرزو دارند مرا ببینند و‌ می‌بینند و نمی‌شناسند ...

گفتم یک‌بار برایت نامه‌ای بنویسم. شاید دست‌ خطم را بشناسی.
من همیشه منتظرت هستم تا بیایی.
راستی اگر خانه را آماده کنی من خودم خواهم آمد. اگر خانه دلت را پاک کنی خودم به سرعت می‌آیم. و اگر خانه‌دل همه‌ی افراد دنیا را آماده کنی آن‌وقت است که با اجازه خداوند تبارک و تعالی ظهور خواهم کرد.
 تو هرکس را آماده‌ آمدنم کنی، قدمی در ظهور من برداشته‌ای.

خیلی دوستت دارم.
منتظر جواب نامه‌ات هستم . تو بنویس من کنارت هستم ، می‌خوانم.

امام مهدی       .....        (عج)

پاییز بود
حدودا اواخرآبان بود
هوا کمی تا قسمتی بارونی بود !!
اما حال و هواش دونفره بود
تو هم  نبودی ؟!
بگذریم ..
جمعه هم بود ..‌

تنهایی که طولانی میشه معیار دوست داشتن آدما هم عوض میشه!
یهو میبینی اون آدم،
گلدونِ شمعدونی گوشه اتاقشو با کل دنیا هم عوض نمیکنه...

‏وقتی کسی رو نداری که براش از روزی که گذشت حرف بزنی

تازه میفهمی چقدر تنهایی ....

شده آیا که

نفهمی که چه مرگت شده است ؟

من دقیقـــاً

به همین حال دچارم امروز ...

‏دردِ بي درمون

فقط دلتنگی

برای اونی که میدونی نباید دوستش داشته باشی ...

در زندگی گاهی پیش می‌آید که کسانی را دوست داریم

اما آنها ما را دوست ندارند...

در واقع آنها به عشق ما نیازی ندارند،

این یکی از دردناک‌ترین درس‌های زندگی است....

این قانون آدم هاست !
تا زمانی که هستی آسوده اند از بودنت …
گاهی تنهایت میگذارند ،..
گاهی آزارت میدهند
و گاهی ……
گمان میکنند قرار است این بودن ها همیشگی باشد
اما …..
زمانی برایشان عزیز میشوی که دیگر نیستی  !

دلتنگی آدما

به اندازه‌ی حرفاییه که هیچ وقت نمیزننشون ...

یکی از خوبی های تنهایی اینه که خیالت راحته وجودت

برا هیچکس اضافه نیست

تنها چیزی که مرا زنده نگه داشته اول عشق به تعداد بسیار محدود اطرافیانم هست که از تعداد انگشتان دستانم فراتر نمیروند و تنها آرزوی من عاقبت به خیری همین اندک دوستان است و بس.
نه کینه ای از کسی دارم نه طلبی.
هیچ وابستگی به این دنیا نداشته ندارم ، اندک تلاش مادی من صرفا برای خانواده بوده که محتاج نباشند.
خداوند را شاکرم که نعمتهای فراوانش را به من عطا نمود و شرمنده ام از ناشکری و ناسپاسی بنده حقیر و ذلیلش.
همیشه سعی در ادای تکلیف انقلابی داشتم ، افسوس که اثرگذار نبودم.
بخشیدم همه آنانی که غیبتم کردند و تهمتم زدند و گرفتارم کردند و زندگی ام را دچار چالشهای وحشتناک کردند.
بخشیدم کسانی که در تنهایی زندگی تنهایم گذاشتند در حالی که توانش را داشتند.
بخشیدم کسانی که در گرفتاریها گرفتارترم کردند.
بخشیدم آنانی را که مرا نبخشیدند تا زندگی ام آرام گیرد.
خدایا ، تنها بودم و تنها با مشکلات جنگیدم ، تنهایی را دوست ندارم اما تنهایم. همیشه در سخت ترین مسیرهای زندگی ام تنها بودم ، چون تنهایم گذاشتند.
گاهی اوقات به تنهایی ام فکر میکنم. نه پدر نه مادر نه برادر نه خواهر و نه وابسته ای که به او تکیه کنم. تنهایی به چه اندازه ؟ تا کجا ؟ تا کی ؟
خدایا مرا ببخش و عزت نفسم را فزونی بخش ، محتاج به غیرم مگردان ، سلامتی را از من و دوستانم مگیر ، لذت عبادتت را در دلمان فزون گردان و عشق را در دلمان نمیران که تنها کورسوی امیدواری در این دنیای فانیست.
آتش عشق به اهل بیت را همواره در دلم شعله ورتر و عطش دنیا طلبی را در من خاموش بگردان.
و در آخر...
خداوندا جز تو کسی را دارم که به او تکیه کنم ؟
الهی و ربی من لی غیرک

همیشه روزهایی هست که
انسان در آن کسانی را که دوست می‌داشته بیگانه می‌یابد ...

تو برو پیچک من ، فکر تنهایی این قلب مرا هیچ مکن ،

رو پیشانی من چیزی نیست ، غیر یک قصه پر از بی کسی و تنهایی

گاهی نه آشنا درد را می فهمد

نه حتی صمیمی ترین دوست

گاهی باید تنهایی ، درد را فهمید

تنهایی ، خلوت کرد

تنهایی ، آرام شد

و ‌تنها خدا می داند

چه می گذرد در دلت . . .

خداوندا !

به بزرگی آنچه داده ای آگاهم کن ، که کوچکی آنچه ندارم نا آرامم نکند