هر کشاورزی وقتی بخواهد محصولی بهتر به دست آورد، علاوه بر وظیفه ای که خود در زمینه سازی برای پرورش گیاه دارد، به دانه و نهالی که برای کشت انتخاب کرده است نیز توجه دارد و در حد توان خود، بهترین را برمی گزیند. او هر بذر و نهالی را کشت نمودنی نمی داند، بذر و نهال خویش را از هر کوی و برزنی جمع نمی کند و به سراغ کسانی می رود که بذرهای مناسب پرورش داده اند.
شبیه چنین کاری، در تربیت فرزندان، در هنگام انتخاب همسر انجام می شود؛ همسر انسان، چه زن و چه مرد، حامل بذر مناسب تربیت است. این بذر در یکایک سلول های بدن زن و مرد، از یک سو و در ذهن و روان او، از سوی دیگر به ودیعت گذاشته شده است. وراثت های پاک و سالم، تامین کننده ویژگی جسمانی انسان هاست و تربیت ها و فرهنگ های مناسب، تامین کننده ویژگی های روانی و ذهنی آنان است. انسان در انتخاب همسر باید به این دو ویژگی به خوبی نظر کند.
کسانی که می خواهند حداقلی از تربیت صحیح را برای نسل آتی خود تامین کند، باید در انتخاب همسر خویش به حکم عاقلان و خیرخواهان دوراندیش توجه کنند. آن ها که همسران خویش را از کوچه و خیابان و از لابه لای رفتارهای شهوانی و حیوانی بر می گزینند، به اندازه کشاورزی بی سواد نیز حکمت ندارند؛ هر چند که به ظاهر، خود را آگاه و باسواد و به روز معرفی کنند.
 
کسانی که می خواهند حداقلی از تربیت صحیح را برای نسل آتی خود تامین کنند، باید در انتخاب همسر خویش به حکم عاقلان و خیرخواهان دوراندیش توجه کنند.