هر کشاورز به خوبی می داند که چه چیزی را باید پرورش دهد و چه چیزی را نباید پرورش دهد و آگاه است که کدام گیاه را باید نگه دارد و کدام گیاه را باید ریشه کن کند. او در کنار گیاه مطلوب خویش، علف های هرز و گیاهان طفیلی را نیز می شناسد و اجازه رشد به آن ها نمی دهد. همچنین با بصیرت و هوشیاری، علف های زائد و هرز را به موقع از ریشه بیرون می آورد و اجازه رشد به آن ها نمی دهد. باغبانی که مدتی از زمین خود غفلت می کند، علف های هرز چنان زمین او را اشغال می کنند که پاک سازی آن را به جد، دچار مشکل می سازد.
کشاورز نه تنها مراقب علف های زائد است که مراقب رشد شاخه های زائد و نابجا در گیاهان مطلوب خود نیز هست. اگر شاخه ای از درختی در جهتی نامطلوب رشد کند، با اره باغبان مواجه خواهد شد و اگر بوته هایی چنان درهم فرورفته باشند که امکان رشد را از یکدیگر سلب نمایند، کشاورز را با بیرون آوردن تعدادی از آن ها، زمین را برای رشد دیگر بوته ها مناسب می سازد. این اعمال، همه در تربیت معنای خاص خود را می یابند.
وجین در تربیت، پاک کردن محیط از عوامل مزاحم، به خصوص انسان های مضر است. مربی باید مراقب انسان هایی باشد که در اطراف متربی قرار گرفته اند؛ رشد دوستان مناسب در اطراف متربی، حکم علف های هرزی را دارد که اگر به موقع از گیاه مطلوب دور نشوند، می توانند به او لطمه بزنند. بریدن شاخه های اضافی نیز جلوگیری از رشد صفات و عادات نامطلوب در متربی در سایه بصیرت تربیتی است.در مجموع، باید دانست که بصیرت و حکمت یک کشاورز در پرورش گیاهان، حداقل بصیرت و حکمتی است که می تواند در تربیت صحیح فرزندان به کار آید.