( عملیات روانی )

بحثی که پیش اومده اینه که خیلی از دوستان ما هنوز نمی‌دونن طالبان یه شورای رهبری داره که از بین این ۱۰ الی ۲۰ نفر عقیده های مختلفی وجود داره که بیشتر عقیده آنها بر خلاف عقیده طالبان پاکستانه (گروهک های تروریستی مثل جیش الظلم) .
بحث اول اینه ما باید طالبان رو علیه طالبان کنیم یعنی چه ؟

بین اینها فرماندهان و رهبرانی هستن که علیه تفکرات وهابی گری و نزدیک به ایران هستن . بایستی با نفوذ مون در افغانستان به اونا ضریب بدیم و نذاریم تفکرات طالبانی علیه ایران ضریب بگیره .

اگه این کارو نکنیم باید منتظر داعش خراسان باشیم . منتظر عملیات های تروریستی هم باید باشیم مثل شاهچراغ . خود طالبان هم با داعش خراسان مشکل داره و در درگیری ها چقدر از داعشیای خراسان رو به درک واصل کرده و یا در زندان های طالبان ، داعشیان خراسان نیز دیده می‌شن .

ما باید از این دید اونا رو تشویق به درگیری با داعش خراسان کرده و فرمانده های نظامی علیه ایران رو اول ترور شخصیتی کنیم .

طالبان ، خیانت را نمیبخشن . از این حیث می‌تونیم بهشون انگ خیانتکار و مزدور آمریکایی که در طالبان نفوذ کرده بدیم و بعد از ترور شخصیتی فرد مورد نظر در طالبان و بد بین شدن فرماندهان طالبان نسبت به وی ، به ترور فیزیکی وی دست زد .

به هیچ عنوان نباید بزاریم طالبان علیه ایران حتی فکر بکنه چه زسد به زاویه پیدا کردن .

تفکر اشتباهی که ما داریم اینه که آره موشک داریم ، پهپاد داریم و می‌تونیم با داشتن اینا در عرض ۱ ساعت افغاستان را به خاک تبدیل کنیم .
درست ، اما کجای افغانستان را ؟ کوه ها رو ؟

آمریکا چندین سال با اینا جنگید و جز کشته هیچ غنیمتی نگرفت . جنگیدن با طالبان اصلا درست نیست حتی شما مشاهده می‌کنید دشمنای ایران و سلبریتی ها و اصلاح طلب ها ایران رو دعوت به جنگ با طالبان میکنن .

و اما دست کم نگیریم اینا رو که چندین ساله در حال جنگیدن هستن ، عقیده های تکفیری گری بینشان هست ، چندین میلیون افغانی که به طالبان علاقه دارن در کشور حضور دارن .
از اینور دلایل بی شماری هست که میشه گفت جنگ با طالبان یعنی آغاز جنگ داخلی .

کرسنت چگونه اماراتی ها را درباره ابوموسی ، جاه طلب کرد ؟

« قرارداد کرسنت » یا پرونده کرسنت ، موافقت نامه ای میان ایران و شرکت نفتی اماراتی کرسنت است .

قرارداد کرسنت با هدف تحویل روزانه ۳۳۰ میلیون فوت مکعب گاز به امارات در مدت ۲۵ سال ، منعقد شد . این قرارداد از زمان انعقاد در سال ۱۳۸۰ ، همواره محل بحث بوده است . در ایام انتخابات و پس از آن هم ، این موضوع مجدداً بر افواه عموم افتاد .

در میانه این بلوا و فضای غبارآلود ، نکته ای که کمتر به آن توجه شده است ، نه فساد مدیران ایرانی است ، نه فروش گاز به بهای اندک . موضوع اصلی ، خدشه بر تمامیت ارضی ایران است .

بر اساس نامه جانبی ( الحاقیه ) چهارم قرارداد کرسنت ، در صورت اعلام کتبی از سوی طرف اماراتی ، طرف ایرانی باید تاییدات لازم که به خریدار امکان اقدام به ساخت و فعالیت « واحد پروسسینگ گاز » به هزینه و مخارج و سود خودش در « سواحل داخلی سرزمین ایران » را می دهد ، تهیه کند .

اساساً اجازه دادن به شرکت کرسنت برای ایجاد سکو در حوزه « مبارک » به عنوان نقطه تحویل گاز ، از صلاحیت وزارت نفت خارج بوده است .