هر کشاورز به خوبی می داند که چه چیزی را باید پرورش دهد و چه چیزی را نباید پرورش دهد و آگاه است که کدام گیاه را باید نگه دارد و کدام گیاه را باید ریشه کن کند. او در کنار گیاه مطلوب خویش، علف های هرز و گیاهان طفیلی را نیز می شناسد و اجازه رشد به آن ها نمی دهد. همچنین با بصیرت و هوشیاری، علف های زائد و هرز را به موقع از ریشه بیرون می آورد و اجازه رشد به آن ها نمی دهد. باغبانی که مدتی از زمین خود غفلت می کند، علف های هرز چنان زمین او را اشغال می کنند که پاک سازی آن را به جد، دچار مشکل می سازد.
کشاورز نه تنها مراقب علف های زائد است که مراقب رشد شاخه های زائد و نابجا در گیاهان مطلوب خود نیز هست. اگر شاخه ای از درختی در جهتی نامطلوب رشد کند، با اره باغبان مواجه خواهد شد و اگر بوته هایی چنان درهم فرورفته باشند که امکان رشد را از یکدیگر سلب نمایند، کشاورز را با بیرون آوردن تعدادی از آن ها، زمین را برای رشد دیگر بوته ها مناسب می سازد. این اعمال، همه در تربیت معنای خاص خود را می یابند.
وجین در تربیت، پاک کردن محیط از عوامل مزاحم، به خصوص انسان های مضر است. مربی باید مراقب انسان هایی باشد که در اطراف متربی قرار گرفته اند؛ رشد دوستان مناسب در اطراف متربی، حکم علف های هرزی را دارد که اگر به موقع از گیاه مطلوب دور نشوند، می توانند به او لطمه بزنند. بریدن شاخه های اضافی نیز جلوگیری از رشد صفات و عادات نامطلوب در متربی در سایه بصیرت تربیتی است.در مجموع، باید دانست که بصیرت و حکمت یک کشاورز در پرورش گیاهان، حداقل بصیرت و حکمتی است که می تواند در تربیت صحیح فرزندان به کار آید.

هر کشاورزی وقتی بخواهد محصولی بهتر به دست آورد، علاوه بر وظیفه ای که خود در زمینه سازی برای پرورش گیاه دارد، به دانه و نهالی که برای کشت انتخاب کرده است نیز توجه دارد و در حد توان خود، بهترین را برمی گزیند. او هر بذر و نهالی را کشت نمودنی نمی داند، بذر و نهال خویش را از هر کوی و برزنی جمع نمی کند و به سراغ کسانی می رود که بذرهای مناسب پرورش داده اند.
شبیه چنین کاری، در تربیت فرزندان، در هنگام انتخاب همسر انجام می شود؛ همسر انسان، چه زن و چه مرد، حامل بذر مناسب تربیت است. این بذر در یکایک سلول های بدن زن و مرد، از یک سو و در ذهن و روان او، از سوی دیگر به ودیعت گذاشته شده است. وراثت های پاک و سالم، تامین کننده ویژگی جسمانی انسان هاست و تربیت ها و فرهنگ های مناسب، تامین کننده ویژگی های روانی و ذهنی آنان است. انسان در انتخاب همسر باید به این دو ویژگی به خوبی نظر کند.
کسانی که می خواهند حداقلی از تربیت صحیح را برای نسل آتی خود تامین کند، باید در انتخاب همسر خویش به حکم عاقلان و خیرخواهان دوراندیش توجه کنند. آن ها که همسران خویش را از کوچه و خیابان و از لابه لای رفتارهای شهوانی و حیوانی بر می گزینند، به اندازه کشاورزی بی سواد نیز حکمت ندارند؛ هر چند که به ظاهر، خود را آگاه و باسواد و به روز معرفی کنند.
 
کسانی که می خواهند حداقلی از تربیت صحیح را برای نسل آتی خود تامین کنند، باید در انتخاب همسر خویش به حکم عاقلان و خیرخواهان دوراندیش توجه کنند.

هر کشاورز نگاهی حکیمانه به زمان دارد؛ او می داند که کارش طی زمان معنی می یابد. هر عملی زمان مناسب خویش را می طلبد. بهار و تابستان و پاییز و زمستان، هر یک برای انجام دادن کار خاصی مناسب است: کار تابستان را در بهار نمی توان انجام داد  و کار زمستان را در پاییز. برای کشاورزان، علاوه بر فصول، روزها و ایام نیز معنایی خاص دارد.
افزون بر توجه به زمان های مناسب، توجه به عمر گیاه نیز از امور اجتناب ناپذیر کشت و زرع است: هر دانه ای که کاشته می شود و هر نهالی که هرس می گردد، باید زمانی بر آن بگذرد تا به محصول بنشیند و کشاورز در محصول گرفتن از گیاهان عجله نمی کند. هیچ کشاورزی را نمی توان یافت که بخواهد نهالی را با کشیدن، سریع تر به رشد برساند. اگر کشاورزان کسی را ببینند که مشغول کشیدن نهالی است، این کار او را سوء نیت می دانند؛ یعنی نمی گویند چنین فردی می خواهد این نهال را بیشتر و بهتر پرورش دهد، بلکه می گویند او می خواهد این گیاه را ریشه کن و نابود کند.
توجه به زمان، از همین دو جهت، در کار تربیت نیز حائز اهمیت است: هر مربی باید توجه به زمان مناسب داشته باشد تا نه، زمان را از دست داده و نه، از سویی دیگر، در تربیت عجله بیهوده به خرج دهد. توجه به مراحل تربیت گواه همین ویژگی است؛ آنچه در دوره پیش از دبستان، راهنمایی و دبیرستان باید انجام شود، متفاوت است. این مطلب تنها در انجام دادن تکالیف درسی خلاصه نمی شود؛ بلکه هر زمان، رفتارهای مناسب خود را می طلبد. زمان های حساس نباید از دست برود، آنگاه که می توان به کودک زبان آموخت، زمان خاصی است؛ اگر آن زمان از دست برود جبران آن به سادگی ممکن نخواهد بود. همچنین در عرصه های تربیت بدنی، اجتماعی، عقلانی، دینی و... این زمان های حساس وجود دارند که باید هر یک از آن ها را غنیمت شمرد.
 زمان های حساس نباید از دست برود .
عجله نکردن در تربیت نیز وجه دیگر توجه به زمان است: همان گونه که کشاورز، هر چند که عجول باشد، گیاه خود را مجبور به ثمر دادن نمی کند، مربی نیز نباید کودک و نوجوان را به چنین عملی مجبور کند. کسانی که از کودکی پنج ساله، انتظار رفتار کودکی ده ساله را دارند و کسانی که از نوجوان، انتظار رفتار بزرگسالان را دارند، چنین عجله ای را به کار گرفته اند. کسانی که اصرار بر جهش نابهنگام فرزند خویش دارند، به اندازه یک کشاورز در کار تربیت حکمت نمی ورزند.

کسانی که می خواهند حداقلی از تربیت صحیح را برای نسل آتی خود تامین کنند، باید در انتخاب همسر توجه کنند. تربیت، از جهات مختلف، به کار کشاورزی شباهت دارد؛ با این تمایز که کشاورز دانه و درخت می پرورد و مربی، انسان. حضرت علی (ع) می فرمایند: «انما قلب الحدث کالارض الخالیه. ماالقی فیها من شی قبلته» قلب نوجوان مانند زمین کاشته نشده، آماده پذیرش هر بذری است که در آن پاشیده شود.
کمترین کاری که مربی باید در تربیت «آدم» انجام دهد، همان است که یک کشاورز در پرورش یک گیاه انجام می دهد؛ مبادا که مربی در تربیت فرزند، از حکمتی بی بهره باشد که یک کشاورز در عمل پرورش گیاه از آن برخوردار است! آدمی برای آنکه به محصول تربیت خویش، یعنی کودکان و نوجوانان، آسیب نزند، لازم است دست کم حکمت های زیر را از کار کشاورز بیاموزد و به کار گیرد:
هر کشاورز در کار خویش این نکته را به خوبی می داند که او فراهم آورنده زمین و زمینه مناسب برای پرورش گیاه است و رشد مناسب بستگی به نحوه زمینه سازی دارد؛ یعنی کشاورز تلاش می کند، با انتخاب زمین مناسب، دادن آب کافی و به موقع و کود مناسب و به اندازه، زمینه ای فراهم کند تا دانه یا نهال او در آن زمینه بتواند رشد کند. کشاورز دانا، هرگز سستی و کاستی خویش را به گردن گیاه نمی اندازد، زیرا می داند که اگر او زمینه مناسب را فراهم آورد، گیاه خود به خود و به قاعده رشد درونی، از درون شروع به شکفتگی و شکوفایی می کند.
این اولین حکمتی است که در کار تربیت باید از کشاورز آموخت، مربیان کودک و نوجوان، بیش از هر چیز خود را مسئول فراهم آوردن زمینه ای مناسب تربیتی بدانند و اگر در این زمینه سستی کردند، نباید بی کفایتی خویش را با سرزنش و تنبیه متربی، بر سر او خالی و سوء عمل تربیتی خویش را تکرار کنند.
آن پدر و مادر که محیط زندگی خود را برای امیال و هواهای خویش ترتیب می دهند و از رفت و آمدها، نشست و برخاست ها، دیدن و شنیدن ها و خوردن و آشامیدن ها در جهت تلذذ خویش، به هر شکل ممکن، بهره می گیرند، اگر فرزندی بی کفایت و بی اخلاق پرورش داده اند، بدانند که محیط را برای تربیت فرزند خویش آماده نکرده بودند و نباید انتظاری مثبت از کار خویش داشته باشند.

گاهی آدم دلش هیچ چیز نمیخواهد و این شروع یک مرگ تدریجی است

این پست گاهی تکرار می شود

هر کس که فکرش بزرگ باشد و چیزهایی را ببیند و بفهمد

که دیگران قادر به ادراک آن نیستند،

طبعا و الزاما، تحت شکنجه و آزار توده و مردم عوام قرار می گیرد !

حرمت نگهدار
شاید چیزی جا گذاشتی
خواستی برگردی ... !

فقط برای تو نوشتم ..

خیلی وقتا حرفی نمیزنم اما میفهمم که خوب نیستی ، میفهمم که خواب بودی ، میفهمم .. اما چیزی نمیگم و رد میشم . الان برات نوشتم تا بدونی که میدونم ..

بعضی از آدما دنيا رو زيبا ميکنن ؛
آدمايی که هر وقت ازشون بپرسی چطوری ؟ ميگن : با تو حالم عالیه !!!
وقتی بهشون زنگ میزنی و بیدارشون میکنی ! میگن بیداربودم ! یا میگن خوب شد زنگ زدی ...
وقتی ميبينن يه گنجشک داره رو زمين غذا ميخوره راهشون روکج ميکنن که اون نپره ...
اگه يخم بزنن ، دستتو ول نميکنن بزارن تو جيبشون ...
آدمايی که با صد تا غصه تو دلشون بازم صبورانه پای درد دلات مي شينن !
همينا هستن که دنيا رو جای بهتری ميکنن ؛
آدمایی که پيامای آخرشب يادشون نميره و حتی یادآوری میکنن که بدونی دوست دارن و بدونن که دوسشون داری !
کسایی که تو رو فقط به خاطر خودت ميخوان.
امیدوارم تو زندگی شما هم از این آدمای قشنگ و دوست داشتنی ، وجود داشته باشه

واقعا اگه تو نباشی ! چقد سخته این دنیای سخت !

برای " آدمها "
چه آنها که برایت " عزیزترند "
چه آنها که فقط " دوستند " ..!!
خاطره های " خوب " بساز ..
آنقدر برایشان " خوب " باش
که اگر روزی هرچه بود " گذاشتی " و " رفتی " ....!!
در " کنج قلبشان " جایی برایت باشد ..
تا هرزگاهی بگویند: " کاش بود " ..!
هرزگاهی دست دراز کنند و بخواهند " باشی " !
هرزگاهی " دلتنگ " بودنت شوند ..
می دانم " سخت " است ...
ولی ...
تو " خوب باش "...

   تو زندگی یه آدمایی پیدا می شوند که انگار از جنس قواعد زمین نیستند ...

بی ادعا، بی توقع و ساکتند ...

در دوستیشان منفعتی نیست ...

هرچقدر بد اخلاقی و خشم ببینند بازهم به رویت لبخند می زنند ...

در چشمهایت زل میزنند و خودخواهیت را نقض می کنند ...

نمیدانم خودشان را با چه قیاس می کنند که فکر می کنند بدترین آدم روی زمینند !!! ...

کلاه بر می دارم از سر و سلام میکنم به تو ای گرامی ...

ای کاش من هم مثل تو بودم ... ای کاش ...

در زندگی گاهی پیش می‌آید که کسانی را دوست داریم

اما آنها ما را دوست ندارند...

در واقع آنها به عشق ما نیازی ندارند،

این یکی از دردناک‌ترین درس‌های زندگی است....

انسانهای ساده را احمق فرض نکنید ،

باور کنید آنها خودشان نخواستند هفت خط باشند