تنها چیزی که مرا زنده نگه داشته اول عشق به تعداد بسیار محدود اطرافیانم هست که از تعداد انگشتان دستانم فراتر نمیروند و تنها آرزوی من عاقبت به خیری همین اندک دوستان است و بس.
نه کینه ای از کسی دارم نه طلبی.
هیچ وابستگی به این دنیا نداشته ندارم ، اندک تلاش مادی من صرفا برای خانواده بوده که محتاج نباشند.
خداوند را شاکرم که نعمتهای فراوانش را به من عطا نمود و شرمنده ام از ناشکری و ناسپاسی بنده حقیر و ذلیلش.
همیشه سعی در ادای تکلیف انقلابی داشتم ، افسوس که اثرگذار نبودم.
بخشیدم همه آنانی که غیبتم کردند و تهمتم زدند و گرفتارم کردند و زندگی ام را دچار چالشهای وحشتناک کردند.
بخشیدم کسانی که در تنهایی زندگی تنهایم گذاشتند در حالی که توانش را داشتند.
بخشیدم کسانی که در گرفتاریها گرفتارترم کردند.
بخشیدم آنانی را که مرا نبخشیدند تا زندگی ام آرام گیرد.
خدایا ، تنها بودم و تنها با مشکلات جنگیدم ، تنهایی را دوست ندارم اما تنهایم. همیشه در سخت ترین مسیرهای زندگی ام تنها بودم ، چون تنهایم گذاشتند.
گاهی اوقات به تنهایی ام فکر میکنم. نه پدر نه مادر نه برادر نه خواهر و نه وابسته ای که به او تکیه کنم. تنهایی به چه اندازه ؟ تا کجا ؟ تا کی ؟
خدایا مرا ببخش و عزت نفسم را فزونی بخش ، محتاج به غیرم مگردان ، سلامتی را از من و دوستانم مگیر ، لذت عبادتت را در دلمان فزون گردان و عشق را در دلمان نمیران که تنها کورسوی امیدواری در این دنیای فانیست.
آتش عشق به اهل بیت را همواره در دلم شعله ورتر و عطش دنیا طلبی را در من خاموش بگردان.
و در آخر...
خداوندا جز تو کسی را دارم که به او تکیه کنم ؟
الهی و ربی من لی غیرک