وقتی بچه بودم ،  هیچوقت با مداد رنگی کمرنگ کنار نمیومدم ..
همیشه دنبال بهترین مارک بودم که پر رنگی رو تو نقاشیام حس کنم .
هنوزم شخصیتم همینه با آدمای کمرنگ کنار نمیام ، یا تو زندگیم خودشونو پررنگ میکنن یاکلا حذفشون میکنم ..

خیلی وقتها به امتحان دیکته فکر میکنم .

اولین امتحانی که در کودکی با آن رو به رو شدم .

چه امتحان سخت و بی انصافانه ای بود .

امتحانی که در آن، نادانسته های کودکی بی دفاع

مورد قضاوت بی رحمانه دانسته های معلم قرار میگرفت.

امتحانی که در آن با غلط هایم قضاوت میشدم نه با درست هایم.

اگه دهها صفحه هم درست مینوشتم

معلم به سادگی از کنار آنها میگذشت

اما به محض دیدن اولین غلط دور آن را با خودکار قرمز خط میکشید که درست هایم رنگ میباخت.

جوری که در برگه امتحان آنچه خودنمایی میکرد غلط هایم بود.

دیگر برای خودم هم عادی شده بود که آنچه مهم است داشته ها و توانایی هایم نیست

بلکه نداشته ها و ضعف هایم است.

آن روزها میدانستم گرچه نوشتن را می آموزم اما ...

بعدها وقتی به دیگران دیکته میگفتم همانگونه قضاوت میکردم که با من شد و حتی بدتر.

آنقدر سخت دیکته میگفتم و آنقدر ادامه میدادم تا دور غلط های دیگران ، خط بکشم.

نمبدانم قضاوتهای غلط با ما چه کرد

که امروز از کنار صفحه صفحه مهربانی دیگران میگذریم

اما با دیدن کوچیکترین خطا چنان دورشان را خط میکشیم

که ثابت کنیم تو همانی که نمیدانی ، که نمیتوانی.

کاش آن روز معلمم چیزی مهمتر از نوشتن به من می آموخت.

این روزها خیلی سعی میکنم دور غلطهای دیگران را خط نکشم.

این روزها خیلی سعی میکنم که وقتی به دیگران می اندیشم

خوبیهایشان را ورق ورق مرور کنم.

این روزها خیلی سعی میکنم توانائیها و داشته های دیگران را ببینم و به آنها بگویم

کاش بچه هایمان مثل ما قضاوت نشوند.