در نخستین روزهای پس از جنگ جهانی دوم، كشورهای اروپای غربی در جست‌وجوی تضمین امنیت خویش برآمدند. در این مقطع مهم‌ترین نیاز این كشورها یكی نیازهای دفاعی و دیگری بازسازی اقتصادی و خرابی‌های ناشی از جنگ بود. درواقع، مسئله عمده اروپای غربی در این مقطع، مسئله دفاعی بود زیرا باز‌سازی اقتصادی تنها در سایه امنیت می‌تابد انجام شود.
سازمان پیمان آتلانتیك شمالی پس از جنگ جهانی دوم بنا به‌ضرورت زمانی و مكانی در ۴ آوریل ۱۹۴۹ با امضا و موافقت دوازده كشور (ایالات‌متحده آمریكا، بلژیك، هلند، كانادا، دانمارك، فرانسه، ایسلند، ایتالیا، لوكزامبورگ، نروژ، پرتغال و انگلستان) به وجود آمد. در این مقطع اروپا نقطه‌ضعف خود را كمبود قدرت نظامی دانست و به یك نیرو و سیاست دفاعی مشترك نیاز داشت كه بتواند در مقابل تهدیدهای اتحاد شوروی سابق و كشورهای بلوك شرق از مرزها و حاكمیت خود دفاع كند. از طرفی آمریكا در شرایطی قدم به قاره اروپا گذاشت كه آلمان، ژاپن و ایتالیا شکست‌خورده بودند، فرانسه اشغال‌شده بود، روسیه هم ازهم‌پاشیده و بریتانیا ورشكست شده بود. در مقابل اقتصاد آمریكا طی جنگ توسعه‌یافته بود و تا ۱۹۴۵ حدود پنجاه‌درصد سهم تولید جهانی را در اختیار داشت.درواقع پس از جنگ جهانی دوم، نظم جهانی ژئوپلیتیکی با یك قدرت برتر جدید شكل می‌گیرد. بااین‌وجود شوروی به‌عنوان یك قدرت بزرگ ایدئولوژیكی و نظامی با در اختیار داشتن ۴ میلیون سرباز آماده‌به‌خدمت و حوادث اروپای شرقی (ترور تنها وزیر غیر کمونیست وقت دولت چكسلواكی در ۱۰ مارس ۱۹۴۸) اروپای غربی را به وحشت انداخت و این نیاز را ضروری‌تر ساخت.

متن كامل در ادامه مطلب