يادش به خير !
معلم کلاس اول خانم خداخواه هر جا كه هستند سلامت باشند . ازما پرسيد :   - سوال تکراری همه سالهای گذشته و آينده - : « وقتی بزرگ شدید ، می خواهید چه کاره شوید ؟ »
بچه‌ها هم طبق معمول پاسخ های تکراری سالهای گذشته را تکرار کردند : « دکتر. دکتر. مهندس. دکتر. پليس . مهندس. مهندس . دكتر . وكيل . فضانورد . دکتر. مهندس يه پسر كوچولو هم گفت : فرهنگي ».
نگاه اول : همه می‌خواستند وقتی بزرگ شدند به « جامعه » خدمت کنند .

هنوز نخستین حروف الفبا را نيز نیاموخته بودند . هنوز دنیا را ندیده بودند . هنوز کشور را نمی‌شناختند . هنوز راي نداده بودند . هنوز نماينده نداشتند . هنوز وارد كار نشده بودند . هنوز متاهل نشده بودند . هنوز گرفتار نان شب نشده بودند . هنوز بچه نداشتند . هنوز شب تا صبح بچه بيمار خود را تيمار نكرده بودند . هنوز درد را نمي شناختند ...! هنوز هنوز هنوز ...
نگاه دوم : اما پدرها و مادرها و رسانه‌ها کار خود را اساسي و خوب انجام داده بودند !
به آنها ياد داده بودند که اینجا سرزمین دکترها و مهندس‌ها و وكلا و سرهنگ هاست . یادشان داده بودند که اینجا « مدرک » ، خود یک « شغل » است . يادشان داده بودند كه اينجا حرف « پ » خيلي مهم است . یادشان داده بودند که وقتی بزرگ شدید و خواستگاری رفتید ، اگر بگویید مهندس هستي ، کسی نمیگوید شغلت چیست .
یادشان داده بودند که فضا ، فضای نا امنی است .
یادشان داده بودند که این جماعتی که در اطرافتان زندگی می‌کنند ، دوست دارند شما « دکتر و مهندس » بشوید . و تو اگر می خواهی رسوای جماعت نباشی ، همرنگ جماعت باش.
حتی یادشان داده بودند که در خلوت خود ، به خانه و ماشین و ثروتی که دکترها و مهندسها دارند فکر کنند و در کلاس خود ، از « خدمت به جامعه » بگویند .
پدرها و مادرها ، تنها نکته‌ای را که برای نگون بختی فرزندانشان لازم بود ، خوب آموزش داده بودند . خیلی خوب . یادشان دادند که برای انتخاب آرزوهایت ، به آرزوهای اطرافیانت فکر کن ، نه به میزان رضایتی که پس از تحقق آرزوهایت تجربه می‌کنید .
بچه‌ها ، آرزوهایشان را گفتند . یا بهتر بگویم : آرزوهای پدرها و مادرهایشان را تکرار کردند .
بچه‌ها ، به همکلاسی خود که قرار بود فرهنگي شود ، خندیدند . او تنها کسی بود که آرزوی خودش را گفت .
و دوازده سال گذشت.
برگه‌ای را پیش رویشان قرار دادند با هزار خانه سفید و یک قلم که با آن می‌توانستند سرنوشتشان را خط‌‌ خطی کنند . با دقت و تمرکز. هیچ خانه‌ای نباید نیمه سیاه می‌شد . یا بايد سیاه سیاه مي شد یا سفید سفید .
در اینجا ، باید منتظر می‌ماندند تا دانشگاه‌ها ، آنها را انتخاب کنند و به آنها بیاموزند که باید چه چیزی را دوست داشته باشند .
یکی که در دلش همیشه دوست داشت باستان ‌شناس شود ، مهندس شد .
یکی که در دلش دوست داشت مهندس شود ، حسابدار شد .
آنکس که می‌خواست حسابدار شود ، پزشک شد .
تنها کسی که راه خودش را رفت ، آن فرهنگي دوران دبستان بود که رویایش را خودش انتخاب کرده بود . او بزرگتر شد و دنیا را بهتر شناخت . وقتی دفاع مقدس را دید ، مدتی تصمیم گرفت خلبان شود اما دوباره به رویای دوران کودکی اش بازگشت و فرهنگی شد .
او بعدها آموخت : در جامعه‌ای که مردم ، تو را مانند خودشان می‌خواهند ، مانند خودت بودن حتی از خلبان شدن هم سخت‌تر است . سخت تر از سخت ...!

ارتباط سیاسی، ارتباطاتی است، كه اثراتی بالفعل یا بالقوه بر عملكرد یك نظام سیاسی یا هر وجود مستقل سیاسی دیگر، داشته باشد.

از لحاظ تاریخی، كهن‌ترین پژوهش‌ها در زمینه‌ی ارتباطات سیاسی متعلق به اندیشمندان یونان باستان است؛ كه "گورجیاس" اثر معروف افلاطون در رأس آن‌ها قرار دارد. این كتاب، كه افلاطون نام یك سوفیست را بر آن نهاده است و درباره‌ی فن سخنوری برای دست‌یابی به قدرت، نوشته شده است، این موضوع را با قلمی نقّاد، مورد بررسی قرار می‌دهد. اثر دیگر این عرصه را می‌توان كتاب "شاهزداده"، متعلق به نیكولو ماكیاولی، سیاستمدار و متفكّر ایتالیایی دانست؛ كه وی در این كتاب، به تشریح قدرت‌های سیاسی و چگونگی حفظ آن پرداخته و شرارت حاكمان را لازمه‌ی بقای حكومت قلمداد كرده است. اما از قرن شانزدهم تا هیجدهم، در اثر تحوّلات عظیم اجتماعی، نظیر فعالیّت مطبوعات، چارچوب زندگی و روشنفكری درهم ریخت.

در این دوران، اندیشمندانی مانند توماس هابز، جان لاك و ژان ژاك روسو، نظریات جدیدی را در مورد آزادی‌های سیاسی عرضه كردند. تحوّلات اقتصادی و جنبش‌های سیاسی نیمه دوم قرن هیجدهم و نیمه اول قرن نوزدهم، شئون مختلف زندگی سیاسی اجتماعی را درهم نوردید و در آن‌ها تزلزل و اضطراب پدید آورد و سبب نظریه‌پردازی‌های سیاسی مهمی شد. در چنین شرایطی است كه نوشته‌های افرادی مثل كارل ماركس و جان استوارت میل و ... شكل می‌گیرد. در همین دوران اثر معروف دیگری از استوارت میل تحت عنوان "نظام منطق"، كه كتابی است در زمینه ارتباطات سیاسی، منتشر می‌شود. كتاب دیگری كه در زمینه‌ی ارتباطات سیاسی نوشته شده "چه باید كرد" لنین است؛ كه در آن توسعه وسایل ارتباط جمعی را عاملی می‌داند، كه به‌وسیله آن می‌توان به نظام اجتماعی به‌عنوان پدیده‌ی عصر جدید تسلط پیدا كرد.

با آغاز قرن بیستم، پژوهشگران زیادی در كشورهای مختلفی مثل آمریكا، انگلستان، شوروی و آلمان، از طریق روش تحلیل محتوا، سخنرانی‌های عمومی و سیاسی و به‌طور كلی تمام پیام‌های سیاسی را مورد بررسی قرار دادند. در سال 1930، هارولد لاسول، از روش تحلیل محتوا برای مقایسه‌ی تبلیغات سیاسی و نتایج آن، در زمان و مكان‌های مختلف استفاده كرد. "لاسول" و "لیتز" در سال 1940 با كمك یكدیگر، تئوری‌های تحلیل محتوا و روش‌های آن‌را تدوین كرده و در زمینه‌ی تبلیغات سیاسی به‌كار گرفتند. "پل لازار اسفلد" نیز در جریان انتخابات ریاست جمهوری 1940 ایالات متحده آمریكا، در جریان یك بررسی، سعی كرد تا عوامل مؤثر در تصمیم‌گیری رأی دهندگان حوزه انتخاباتی "اری" در  ایالت "اوهایو" را مشخص سازد. از آن تاریخ به بعد، بررسی در زمینه ارتباطات سیاسی متداول شد كه از آن جمله می‌توان به آثار اولیه‌ی "كارل دویچ" درباره‌ی "مدلهای ارتباطی در علوم اجتماعی" و "ملّی‌گرایی و ارتباطات جمعی" و "جامعه سیاسی در سطح بین‌المللی" اشاره كرد.

بدین ترتیب، از جنگ‌ جهانی دوم تاكنون، پژوهش در مورد ارتباطات سیاسی در سطح ملّی و بین‌المللی توسط افرادی مثل "لوسین پای"، "دانیل لرنر"، "ریموند بوئر"، "گابریل آلموند" و ... بالا گرفت و تا آن‌جا پیش رفت، كه امروزه ارتباطات سیاسی به‌عنوان یكی از دروس رشته ارتباطات و علوم سیاسی به‌حساب می‌آید.
 
پیوندهای ارتباطات سیاسی

ارتباطات سیاسی، فرایندی است كه براساس آن، در جوامع دموكراتیك، رهبران سیاسی توسط شهروندان، از طریق آزادی بیان در رسانه‌های جمعی تحت كنترل قرار می‌گیرند و رهبران سیاسی نیز از طریق مجاری ارتباطی، اطلاعات شهروندان را نسبت به امور دولت تأمین می‌كنند.

در این نوع از ارتباط، كه یك فعالیت فراگیرنده به‌شمار رفته و موجب به اجرا درآمدن تمامی نقش‌های ایفاشده در نظام سیاسی می‌شود، پیوندها گوناگونی وجود دارد كه عبارتند از:
1.  مبادله پیام میان نخبگان تصمیم‌گیرنده و بین آن‌ها و بقیه‌ی‌ مردم؛
2.  مبادله پیام میان نخبگان تصمیم‌گیرنده و عامه مردم از طریق نطق‌های تلویزیونی، مكاتبات با نمایندگان، سخنرانی‌های انتخاباتی و آرای انتخابات عمومی؛
3.  اعتراضات عمومی نسبت به وضع قوانین، مالیات‌ها و ... و پاسخ‌های حكومت به این اعتراض‌ها؛
4.  یادداشت‌های سازمان‌های دولتی به یكدیگر و شهادت كارگزاران دولتی در مجلس؛
5.  بخشی از مبادلات اطلاعاتی میان اعضای سازمان‌های دولتی و غیر دولتی، خانواده و ... كه جنبه‌های سیاسی دارند؛
6.  مبادله‌ی اطلاعات میان اعضای سازمان‌های سیاسی یا دولت.
این فرایند بنیادی، كه اقدام سیاسی و تعریض سیاسی از طریق آن انجام می‌شود، به‌عنوان طریق شكل‌گیری گروه‌های سیاسی كه تلاش در جهت اثر‌گذاری بر سیاست‌گذاری عمومی كشورها را دارند، نقش مهمی را در جوامع به‌عهده دارد.

 عناصر ارتباط سیاسی

ارتباط سیاسی دارای عناصر تشكیل‌دهنده‌ای می‌باشد، كه شناخت آن‌ها به بررسی ارتباطات سیاسی یاری می‌رساند و آن‌ها را می‌توان این‌گونه برشمرد:
1.  پیام‌دهنده(فرستنده)؛ هر فرد یا گروهی كه به‌منظور اثرگذاری بر خط مشی، دولت اقدام كند، یك پیام‌دهنده سیاسی است. انواع اصلی چنین پیام‌دهندگانی در جوامع سیاسی جدید عبارتند از: احزاب سیاسی، گروه‌های فشار، شوراها و دفاتر روابط عمومی و مانند آن‌ها؛
2.  پیام؛  پیام‌دهندگان، می‌كوشند به یاری پیام(كلمه، تصویر، کتابت و ...)، افكاری را كه در سر دارند، به ذهن دریافت‌كنندگان مورد نظرشان منتقل نمایند.
3.  رسانه؛ این عنصر، به‌عنوان مجرای انتقال پیام، پیام را به مخاطب می‌رساند. در عصر كنونی، تلویزیون، رادیو و روزنامه، به‌ترتیب بیشترین مخاطب و بیشترین اثر سیاسی را دارند.
4.  مخاطب؛ مخاطب به‌صورت مستقیم یا غیرمستقیم پیام سیاسی را دریافت می‌كند و دانش، علاقه و آگاهی دریافت‌كننده پیام، از جمله عواملی هستند كه بر اثرپذیری مخاطب مؤثرند.
5.  واكنش؛ هر ارتباط سیاسی به انگیزه‌ی ایجاد نوعی واكنش در مخاطب صورت می‌گیرد. مراحل اثرپذیری مخاطب در برابر یك پیام سیاسی، كه ارتباط سیاسی منتقل می‌كند را می‌توان این‌گونه دانست:
1. اندیشیدن مخاطب به موضوع؛
2. تغییر عقیده دادن مخاطب پیام؛
3. تحكیم عقیده در مخاطب، به‌وسیله‌ی تكرار پیام و استدلال آوردن فرستنده؛
4. تحریك شدن مخاطب برای انجام اقدام عملی، بر پایه‌ی عقیده‌ی جدید.
 نهادهای مؤثر در ارتباطات سیاسی
برای ارتباطات سیاسی از نهادهای مهم بسیاری استفاده می‌شود، كه برخی از آن‌ها عبارتند از:
1.  سازمان‌ها: احزاب، اتحادیه‌ها، دیوان‌‌سالاریهای عمومی و سایر سازمان‌های فراگیر توده، كه قابلیت پیوند نخبگان، خرده نخبگان و بخشهای وسیعی از گروه شهروندان را دارند، همگی در مسیر ارتباط سیاسی مورد بهره‌داری قرار می‌گیرند.
2.  گروه‌ها: اجتماعات با سازمان‌پذیری كمتر و غالباً فراگیرندگی اندكتر نیز در این مسیر استفاده می‌شوند.
3.  مجراهای ویژه: از جمله نهادهای دیگر كه برای ارتباط سیاسی استفاده می‌شوند تظاهرات و رخدادهای ویژه است كه به‌منظور تبیین و گردآوری توجه، تحت شرایط خاصی به‌كار می‌روند.
4.  رسانه‌های گروهی: رسانه‌های گروهی همچون مطبوعات، رادیو، تلویزیون، ماهواره و ... در مسیر ارتباط سیاسی استفاده می‌شوند. از این رسانه‌ها هم در قادر ساختن نخبگان به گفتگو با یكدیگر و هم در پیوستن نخبگان به زنجیره‌های دیگر همچون شبكه‌های میان‌فردی، سازمان‌ها و ... استفاده می‌شود.

ارتباطات سیاسی و رسانه‌ها

رسانه‌های جمعی در جریان ارتباطات سیاسی، در اختیار دولت‌ها و سایر ارتباط‌گران سیاسی قرار می‌گیرند. رسانه‌های اطلاعاتی و خبری وقتی در خدمت دولت‌ها قرار می‌گیرند، به‌عنوان واسطه اصلی میان سیاست‌گذاران و توده مردم قرار می‌گیرند. رسانه‌ها، توده‌ی مردم را بسیج می‌كنند، تا اندیشه‌های جدید و تكنیك‌های مدرن را بپذیرند. وظیفه دشوار رسانه‌های گروهی این است، كه ساختار سیاسی با ثبات و پایداری را بنا كنند؛ كه در آن ساختار، محیط اجتماعی همگون و شایسته‌ای پدید آید و در نتیجه‌ی آن، گسترش توسعه ملی سرعت یابد. دو وظیفه متفاوت برای رسانه‌های گروهی در این عرصه عبارتند از:
1.  متّحد كردن همه مردم كشور؛
2.  واداشتن آنان به مشاركت در طرح‌های توسعه‌ی ملی.
رسانه‌های گروهی همچنان‌كه در حفظ همبستگی و وحدت ملی و ایجاد مشاركت سیاسی جامعه، نقش به‌سزایی دارند و اهداف نظام سیاسی را تحصیل می‌كنند، می‌توانند به‌عنوان وسیله‌ای در دست مخالفان و منتقدان یك نظام سیاسی قرار گرفته و نظام سیاسی را مجبور به اعمال خواسته‌های مخالفین نموده و یا حتی سرنگون سازند. ارتباط‌گران سیاسی می‌كوشند، تا از طریق رسانه‌ها، برخی وقایع را در مركز توجه افكار عمومی قرار داده و با این كار بر تصمیم‌‌گیری‌های دولتی اثر گذاشته و اقتدار حكومتی را وادار به سیاست‌‌گذاری و عمل سیاسی نمایند. از جمله تلاش‌های مخالفین در بهره‌گیری از عنصر ارتباط سیاسی، می‌توان به انتشار اطلاعات منتخب به رسانه‌های خبررسان و یا ترتیب تظاهرات عمومی برای جلب توجّه به هدف یا مسأله خاصی را برشمرد.
 
كاركردهای ارتباطات سیاسی

برخی از كاركردهای مهم این‌گونه ارتباط عبارتند از:
1.  ایجاد نظم در جامعه؛
2.  فراهم آوردن اطلاعات در زمینه‌ی قوانین زندگی سیاسی و ارائه‌ی آن‌ها به مردم؛
3.  اثرگذاری ارتباطات سیاسی، با استفاده از وسایل گوناگون ارتباطی و تكنیك‌های گوناگون بر مخاطبان، در جهت همراه كردن آنان با برنامه‌ها و افكار خود، جلب افكار عمومی مردم، تحكیم موقعیت و بسط قدرت خود؛
4.  ایجاد وفاق ملّی و گفتگو میان مردم، رشنفكران و حكومت؛
5.  جامعه‌پذیری سیاسی؛
6.  تعیین علّت رفتار مردم، در حمایت از نظام و حاكمیت و متقابلاً خواست‌ها و نظریات مردم و چگونگی پاسخ‌‌گویی حكومت به آن‌ها؛
7.  فراهم آوردن اطلاعات در مورد قوانین زندگی سیاسی و ارائه آن به مردم؛
8.  شكل‌گیری گروه‌های سیاسی، كه سعی در متأثر كردن سیاست‌گذاری‌های نظام را دارند؛
9.  ایجاد مشاركت سیاسی؛
10.  برقراری ارتباط سیاسی بین‌المللی جهت نفوذ و نظارت بر رفتار مردم كشورهای دیگر .
 ارتباطات سیاسی و سنجش افكار عمومی
سنجش افكار عمومی یكی از تحوّلات فن‌شناختی است؛ كه ماهیّت ارتباطات سیاسی را تحت تأثیر قرار داده و در گونه‌های مختلف این ارتباط، مورد استفاده قرار می‌گیرد. سنجش افكار عمومی، معمولاً وسیله‌ای برای پیشبرد پژوهش‌های اجتماعی و جهت‌بخشی به نگرش‌های عمومی یا ترویج عقاید و نامزدهای سیاسی قلمداد شده است. صاحب‌نظران معتقدند، نظرسنجی عمومی، هرگاه در خدمت تبلیغات سیاسی قرار گیرد، ظرفیت و قابلیت‌های دولت‌ها، احزاب سیاسی و گروه‌های فشار ثروتمند را برای اثرگذاری بر افكار عمومی ارتقاء می‌دهد.

مارتین گولد فارب، یكی از برجسته‌ترین كارشناسان سنجش افكار در كانادا، معتقد است كه: «نظرسنجان، نقش عمده‌ای در كلیه سطوح سیاست‌گذاری‌های دولت ایفا می‌كنند.» به اعتقاد وی، نظرسنجی‌ها نه تنها بر اولویت‌ها، زمان‌بندی و راهبردهای تبلیغاتی سیاست‌گذاران تأثیر می‌گذارند، به دلیل تشخیص روحیه‌ی عمومی حاكم بر جامعه، مسیرهای جدیدی را برای سیاست‌های دولتی تعیین می‌كنند. بر این اساس، سیاست‌گذاران به‌طور فزاینده‌ای به نظرسنجی‌های عمومی متوسل می‌شوند؛ تا اهرم لازم را جهت اثرگذاری بر افكار توده‌ی مردم به‌دست آورند و در عین حال از بیم واكنش منفی جامعه، در رفتار سیاسی خود موضعی تدافعی اتخاذ می‌كنند .

برنده نزاع مجلس چه کسی بود ؛ احمدی نژاد، لاریجانی، مردم یا ...؟ این سؤالی است که کارشناس "بی بی سی" با صداقت کامل به آن جواب می دهد.

به گزارش مرآت به نقل از جام نیوز : نزاع میان دولت و مجلس ، سه ضلع داشت که دوضلع آن گمان می کنند پیروز این نزاع بوده اند؛ اما حقیقت امر، پیروزی ضلع سومی است که "بی بی سی" به درستی به آن اشاره می کند.

ضلع اول این نزاع، دولت و شخص آقای رئیس جمهور بود. دولت خود را برنده این نزاع می داند؛ چون گمان می کند با کار دیروزش یعنی حمایت از مرتضوی، دیگر کسی جرأت نمی کند به مهره های اصلی و نزدیک تر به رئیس جمهور نزدیک گردد و هزینه انجام چنین کاری را بسیار فراتر از انتظار رسانده است.

 ضلع دیگر ماجرا مجلس بود. مجلس هم خود را پیروز ماجرای دیروز می داند؛ چون با 192 رأی، اقتدار خود را به رخ حریف کشیده است و دیگر دولت جرأت عرض اندام نخواهد داشت.

اما حقیقت ماجرا چیز دیگری بود و برنده آن ضلع سومی است که شاید هم دولت و هم مجلس از آن غافل شده اند؛ اما بی بی سی به درستی بر پیروزی این ضلع سوم صحه می گذارد و آشکار می گردد دلیل پافشاری رهبری معظم انقلاب بر وحدت، علنی نکردن اختلافات و رسیدگی به امور اصلی مردم چه بوده است.

بله! نه مجلس برنده شد و نه دولت؛ بلکه....

فرناز قاضی زاده

"فرناز قاضی زاده" مجری بی بی سی در تحلیل اتفاقات دیروز مجلس از کارشناس شبکه پرسید: «رهبر جمهوری اسلامی بارها خواسته بود اختلافات در سکوت برگزار شود و با هم درگیری پیدا نکنند یا درگیری ها به صحن علنی کشیده نشود. پیروز این دعوا را چه کسی می توانیم نام ببریم؛ آقای لاریجانی یا آقای احمدی نژاد؟»

"حسین باستانی" پیروزمندان واقعی این دعوا را معرفی کرد و گفت: «اغراق آمیز نیست اگر بگوئیم پیروز اتفاقات مجلس، مخالفان جمهوری اسلامی بودند؛ چون در طول این سال ها چنین صحنه ای اتفاق نیفتاده بود که در این حد یکدیگر را متهم کنند و بحث هایی مطرح بشود که این تصور را ایجاد بکند که جمهوری اسلامی تا حتی مسؤولان ارشدش، پرونده های درگیری در فساد اقتصادی دارند.»

 وی در ادامه سخنانش اظهار داشت: «آیت الله خامنه ای به وضوح نشان داده بود که بسیار برایش مهم است که این اختلافات و افشاگری های متقابل به رسانه های گروهی کشیده نشود و مسؤولین حداقل یکدیگر را تحمل کنند. امروز به نظر می رسد که نقطه آخرش بود. بعید به نظر می رسد آیت الله خامنه ای از این اتفاق خوشحال باشد.»

 حسین باستانی

"فرناز قاضی زاده" به سخنان آقای علی مطهری پس از جلسه مجلس اشاره کرد و گفت: «علی مطهری که نماینده تهران است و با برادران لاریجانی نسبت خانوادگی دارد، گفته است، "مشخص است که آقای احمدی نژاد از آدم های دانه درشت تر چیزی نداشته که این نوار را درباره برادران لاریجانی رو کرده است. وی همچنین گفته است داریم به آخر بازی نزدیک می شویم." این حرف تندی است.»

حسین باستانی نیز با تأئید تند بودن سخنان دیروز علی مطهری افزود: «آقای مطهری می خواهند به آخرش برسانند. از گذشته هم این را می گفتند که باید یک بار برای همیشه تکلیف جریان انحرافی را مشخص کرد.»

وی در واکنش به بخش دیگری از سخنان مطهری نیز گفت: «این که وی گفته است افشاگری های آقای احمدی نژاد نشان می دهد که بیشتر از این ها چیزی نداشته است باید گفت همین مقدار هم کم نبوده است؛ چون برادر رؤسای قوه مجریه و مقننه در این فیلم ادعا می کند با توجه به رابطه ای که با برادرانش دارد می تواند با هدف ثروت آفرینی در بعضی پرونده ها اعمال نفوذ کند. این اتهام بزرگی است.»

کارشناس بی بی سی درباره هدف آقای مطهری نیز این گونه توضیح داد: «واقعیت این است که امثال آقای مطهری فکر می کنند باید رئیس جمهور به مجلس خوانده شود، استیضاح شود و حتی با استفاده از اختیارات قانونی مجلس برکنار شود.»

باستانی با اشاره به رویکرد رهبری انقلاب، تصریح کرد: «اتفاقی که تا به حال افتاده است این بوده است که آیت الله خامنه ای همیشه دخالت کرده است. رویکرد وی مشخص این است که مایل است دوره عمر دولت آقای احمدی نژاد به صورت طبیعی طی شود و با اقدام غیر طبیعی و غیر معمول به پایان نرسد.»

وی در پایان از ادامه اختلافات خبر داد و خواسته بی بی سی را در یک جمله آورد: «به نظر من ماجرا از جنسی است که بوی دخالت آیت الله خامنه ای را می دهد؛ دخالتی که در روزهای آینده هم باید به کرات تکرار شود.»

گفتنی است اتفاق دیروز در مجلس شورای اسلامی، با وجود تأکید رهبری معظم انقلاب بر رفع مشکلات مردم و توجه مسؤولان بر مسائل اصلی کشور غیر قابل توجیه است.

چرا مسؤولان به جای این که سخنان رهبری و قانون را ملاک عمل خود قرار دهند، به جان هم می افتند؟ آیا همه مشکلات کشور حل شده است که مسؤولان به فکر مناظره و مجادله افتاده اند؟

 ای کاش رئیس جمهور محترم به جای نمایش عمومی فیلم، مدارک و مستنداتش را به مراجع قانونی ارائه می کرد و از راه قانون خواسته های خود را مطرح می کرد.

 و ای کاش رئیس مجلس محترم هم کمی خویشتن داری و مدارا می کرد تا چالشی جدید فضای کشور را متشنج نکند و رسانه ها و جریانات اپوزیسیون هر چند برای مدتی کوتاه، خوشحال و مسرور نشوند.

آقای رئیس جمهور! آیا مشکلات مردم با این حرکت شما حل شد؟ مجلس محترم! آیا مشکلات معیشتی مردم با استیضاح حل شد؟ مگر رهبری از شما چه تقاضایی دارند؛ مگر چیزی غیر از حفظ وحدت و همدلی و تلاش برای رفع مشکلات اقتصادی؟

با اینگونه تحرکات تنها چیزی که بدست می آید مخدوش شدن چهره جمهوری اسلامی است و خوشحالی دشمنان انقلاب است. حال راحت استراحت کنید.

اگر کارشناس بی بی سی در عمرش یک سخن صحیح گفته باشد، همین سخنش است که: «پیروز اتفاقات دیروز مجلس، مخالفان جمهوری اسلامی بودند.»

لحظه خروج احمدی نژاد از مجلس + فیلم

حرف تكراري آخرم اينكه :

شهدا ، شرمنده ايم