رحیم آقاخان کیست ؟ فرقه اسماعیلیه چیست ؟

شاه کریم حسینی، آقاخان چهارم، امام فرقه اسماعیلی (فرقه نزاریه) است که بعد از پدربزرگش سلطان محمد شاه آقاخان در سن ۲۰ سالگی و در یازده ژوئیه ۱۹۵۷ به امامت رسید.

اسماعیلیان گروهی از به اصطلاح شیعیان هستند که امامت را به اسماعیل، فرزند امام جعفر صادق(ع) ختم می‌کنند و او را امام هفتم می‌دانند.

اینان هم‌زمان با روزگار سامانیان سربرآوردند؛ در سال ۱۴۸ق. (۷۶۵م.) در کوفه از شیعیان جدا شدند و دست به نهضتی سیاسی مذهبی برای براندازی عباسیان زدند. آنها قایل بودند که حکومت عدل توسط امامی از فرزندان اسماعیل بن جعفر(پسر بزرگ امام صادق سلام الله علیه به وجود می آید و سده‌ها با توان بسیار به پراکندن اندیشه خویش پرداختند.

امروزه از شمارشان کاسته شده‌است. اسماعیلیان در قطعاتی از تاریخ دارای حکومت بوده اند

در ایران بسیار کمیابند و در برخی کشورها مانند هندوستان و تانزانیا و کنیا پراکنده‌اند.

اسماعیلیان، فرقه ای از شیعیان هستند که به امامت «اسماعیل» فرزند امام جعفر صادق (ع) معتقد می‌باشند. با اینکه «اسماعیل» در زمان حیات امام صادق(ع) از دنیا رفت و آن حضرت فرزند خود را شخصاً دفن نمود و از حاضران بر مرگ اسماعیل گواهی گرفت ولی با ظهور جریانی انحرافی در میان برخی شیعیان سست عنصر که معتقد به غیبت اسماعیل پس از شهادت امام جعفر صادق(ع) گردیدند، زمینه‌های ظهور فرقه ای جعلی و انحرافی ایجاد گردید که بعدها به « اسماعیلیان» معروف شدند.

تأویلات باطنیه در حد بی‌اعتبار دانستن ظواهر شرع پیش می‌رود، یعنی اینها احکامی مانند وجوب نماز، روزه، حج و… را قابل نسخ و رفع می‌دانند و با این حساب با انکار شریعت، راه اباحه‌گری بی‌حد و مرز را می‌پیمایند. داشتن چنین عقیده ای به اتفاق فرق اسلامی، موجب کفر و خروج از اسلام است، بدین جهت هنگامی که تمام مذاهب اسلامی نماینده به مجمع التقریب بین المذاهب الاسلامی معرفی کرد، این گروه موفق نگردید که نماینده خود را به مجمع مزبور معرفی نماید، زیرا همه فرق اسلامی، مسلمانی گروه مزبور را قبول نداشتند.

در اواخر قرن دوم میلادی برای کشیش ها این حق ایجاد شد که گناهان را ببخشند ولی اعتراف به گناهان اجباری نبود و در طول قرون بعدی به ویژه در قرن های 6 و 7 هم این امر فقط توصیه می شد.

یکی از اساسی ترین انحرافات در مسیحیت ورود کشیشان به ساحت فردی ارتباط افراد با خدا بود تا جایی که از جانب خداوند سخن گفتند و سخنان خویش را سخنان خدا قلمداد کردند.

براستی بهتر نیست که پس از گذشت اعصار و قرون متمادی حال کشیشان به نزد پیروان خویش بروند و به گناهان و مصائبی که در حق ایشان مرتکب شده اند اعتراف کنند.

استثمار پیروان توسط کلیسا به جایی رسید که افراد برای ارتباط با خداوند باید اول از سیطره آن ها می گذشتند و تمام جزئیات زندگی خویش را با آن ها مطرح می کردند.

در این باب در کتاب "گمراهان و حقیقت پنهان" چنین آمده است که:

"در جوامع مسیحی، توبه و اعتراف به گناهان(در بدایت) وجود نداشت و همگی در غسل تعمید خلاصه می شد و به همین علت بسیاری از مسیحیان تعمید خود را تا آخرین ساعات عمر خویش به تعویق می انداختند.(نگاه کنید به رساله اول پولس به قرنتیان باب اول شماره14،15،16،17،)

در دین یونانی اعتراف به گناهان معمول بود ضمنا این امر در بین بودایی ها هم رواج داشت. به هرحال کلیسا مشروعیت اعتراف به گناهان و بخشیده شدن از طرف نماینده کلیسا را بر مبنای اظهارات فردی به نام هرامس بنا کرده است.

نامبرده برادر یک اسقف رومی بود و ادعا کرد که فرشته ای بر او نازل شده و توبه برای بار دوم را مجاز دانسته است. اما به تدریج این دومین بار تبدیل به سومین و چهارمین و سرانجام از قرن چهارم به بعد به صورت یک روال معمول و همیشگی درآمد.

البته خاطرنشان کردن این موضوع هم ضروری است که در اواخر قرن دوم میلادی برای کشیش ها این حق ایجاد شد که گناهان را ببخشند ولی اعتراف به گناهان اجباری نبود و در طول قرون بعدی به ویژه در قرن های 6 و 7 هم این امر فقط توصیه می شد.

اما پس از اجلاس رسمی کلیسا در سال 1215 میلادی موسوم به " لترن " اعتراف به گناه نزد نماینده کلیسا-کشیش، اسقف و... واجب اعلام گردید. به این ترتیب که هر مسیحی مجبور بود حداقل یکبار در سال نزد نماینده کلیسا به گناهان خود اعتراف کند. ضمنا بخشش گناهان به وسیله کشیش یا اسقف، با پول قابل خریداری بود. به علاوه خرید بخشش گناهان اموات از طریق پرداخت پول توسط بازماندگان امکان پذیر گردید."

📚منبع : کتاب گمراهان و حقیقت پنهان ، صفحه 98