توصیه به نوشیدن آب بعد از غذا

 ابو طیفور طبیب می گوید:بر امام کاظم علیه السلام داخل شدم و او را از نوشیدن اب(بعد از غذا)نهی کردم فرمود:نوشیدن اب،اشکال ندارد.اب غذا را در معده می چرخاند،خشم را خاموش کرده،هوش را اضافه می کند و تلخه را خاموش می سازد.

 نکته:بر اساس روایات تنها بعد از گوشت و غذای چرب مناسب است که انسان با تاخیر اب بخورد.

آشامیدن با سه نفس

 رسول خداصل الله علیه واله:زمانی که یک نفر از شمابا سه نفس اب نوشید،ازجهت بیماری در امنیت کامل خواهد بود،و این کار موجب خوش گوارائی و هضم کامل غذا خواهد شد.

ایستاده در روز و نشسته در شب

 امام صادق علیه السلام:ایستاده نوشیدن اب در روز،غذا را خوش گوار می کند،وایستاده نوشیدن اب در شب،موجب اب زرد(مشکلات کبدی)می شود.

 رسول خداصل الله علیه واله:ایستاده نوشیدن اب در شب،پیری زود به بار می اورد.

آشامیدن آب ولرم

 امام صادق علیه السلام:دو چیز صالحی وجود دارد که در درون هربخش فاسدی که شود،انجا را اصلاح می کند.

1:انار
2اب ولرم

 نکته:اب ولرم ابی است که یک بار جوش خورده وسپس خنک گردیده است.

 عدم دمیدن در آب

 روایت:پیامبرصل الله علیه واله از فوت کردن در اب،نهی فرمودند.

مکیدن آب

 رسول خداصل الله علیه واله:اب را خیلی خوب بمکید و اصلا ان را با یک نفس سر نکشید،زیرا "بیماری کبد" از ان نشات می گیرد.

 عدم آشامیدن آب بسیار داغ

 روایت:رسول خداصل الله علیه واله از نوشیدن اب داغ نهی فرموده است.

 عدم نوشیدن اب در بین غذا

 امام رضا علیه السلام:کسی که تصمیم دارد که معده اش او را اذیت نکند،بین غذا اب نخورد.زیرا کسی که بین غذا اب بخورد،رطوبت بدنش زیاد می شود،ومعده اش ضعیف می شود،ورگهای بدنش انرژی لازم از غذاها را اخذ نمی کند،چرا که غذا داخل معده خام باقی می ماند.

 عدم نوشیدن اب سرد داخل حمام

 امام صادق علیه السلام:به پرهیز از اینکه داخل حمام،اب سرد بنوشید؛زیرا که این کار معده را ضعیف می کند.

 عدم نوشیدن اب بعد از خوردن گوشت

 امام علی علیه السلام:سیره پیامبر صل الله علیه واله بر ان بود که هرگاه گوشت تناول می فرمود،بر روی ان اب میل نمی کرد و درباره حکمت ان می فرمودند:این کار موجب هضم و خوش گواری غذا می شود.

عدم اشامیدن اب بر روی چربی

 روایت:سیره رسول خداصل الله علیه بر ان بود که روی غذای چرب و چربی ها اب نمی خوردند،و درباره حکمت ان می فرمودند: این کارموجب بیماری درونی می شود و عامل تحریک کنندگی بیماری هاست،و همچنین ترک اب بر روی غذای چرب، موجب خوش گواری غذا می شود.

 عدم آشامیدن آب از مجاور دسته ظرف و لبه شکسته کاسه آب

 رسول خداصل الله علیه واله:هیچ کدام از شما اب را از کنار دسته ظرف میل نکند؛زیرا انجا محل تجمع میکروب و چربی هاست.

 عدم آشامیدن در ظرفهای مسی

 رسول خداصل الله علیه واله:در ظرفهای مسی اب ننوشید؛زیرا موجب وسواس و کودنی می شود.

 عدم آشامیدن آب پس از خوردن شیرینی

 امام رضاعلیه السلام:نوشیدن اب سرد بعد از تناول شیرینی، موجب ازبین رفتن دندانها می شود.نوشیدن اب سرد

 عدم نوشیدن اب سرد پس از خوردن چیز داغ

 امام رضا علیه السلام:نوشیدن اب سرد، پس از تناول چیز داغ موجب از بین رفتن دندانها می شود.

 عدم زیاد نوشیدن اب

 امام صادق علیه السلام:زیاد اب ننوش؛زیرا اب زیاد،زمینه هر گونه بیماری است.و کم نوشی اب، موجب استحکام بدن می شود.

 عدم نوشیدن اب تلخ و گوگرددار

 امام صادق علیه السلام:پیامبرصل الله  علیه واله از درمان با چشمه های اب گرم نهی فرموده است و ان چشمه های اب گرم در کوهستان هاست که بوی گوگرد دارد

تربیت کودک فرایندی طولانی و به هم پیوسته دارد. امر تربیت و آغاز وظیفه مادری و پدری پیش از نزدیکی و انعقاد نطفه شروع می شود ، زیرا نوع غذاهایی که والدین می خورند، هم در نطفه (منی و اسپر ماتوزئید مرد و اوول زن) تأثیردارد و هم در روح و روان آنان. در نتیجه روحیات والدین و ویژگی های نطفه شان از طریق ژن به فرزند منتقل می شود. چنان که حالات زن و شوهر هنگام نزدیکی از جهت اخلاقی، روحی و روانی، شادی و غم، سلامت و بیماری، اضطراب و آرامش روحی و مانند آن در سرنوشت فرزند آینده اش تأثیر دارد.

حتی رعایت یا عدم رعایت آداب نزدیکی کردن، زمان، مکان، کیفیت انجام عمل نیز در سلامت جسم و روان فرزند مؤثر است. تربیت کودک پس از تولد شروع نمی شود، بلکه خیلی پیش تر از نزدیکی و بسته شدن نطفه آغاز می گردد. از این رو در روایات اسلامی آمده است هنگامی که قصد ازدواج دارید، ببینید با چه کسی و خانواده ای وصلت می کنید. محصول ترکیب نطفه مشترک شما چه می شود و صاحب چگونه فرزندی خواهید شد؟

انسان چون موجودی دو بعدی و شامل جسم و روح است. این دو تأثیر متقابل بر یکدیگر دارند. از این رو نگاه مربی و پدر ومادر باید به هر دو بعد معطوف شود. کودکی از حساس ترین و سرنوشت ساز ترین دوره زندگی انسان است. شخصیت انسان و اساس خصوصیت های اخلاقی وی در ابتدای کودکی خصوصاً در سنین مقدماتی عمر پی ریزی می شود. علاقه‌ زیاد به یادگیری و انعطاف پذیری در مقابل رفتار پدر و مادر و اطرافیان ویژۀ مرحله خردسالی و قبل از قدم گذاشتن به دبستان است. به همین دلیل، همه معلومات، عادت ها و ویژگی های اخلاقی که در این دوره به دست می آید، ریشه دار و محکم در روح کودک باقی می ماند . بنای اصلی شخصیت و چارچوب وجودی او را تشکیل می دهد. بر همان اساس شخصیتش شکل می گیرد.

بیش تر نابسامانی ها و بزهکاری های رفتاری در بزرگسالان، نتیجه تربیت غلط و برخورد ناصحیح در دوران اولیّه رشد و آغاز سال های زندگی است. در واقع، اساس و پایه اصلی شکل گیری شخصیت انسان در دوران هفت سال اوّل زندگی است؛ همان دوران حساسی که کودک در کنار والدین به سر می برد.

امیرالمؤمنین(ع) به همین نکته تربیتی اشاره دارد که به امام حسن (ع) می فرماید: «دل کودک چون زمینی خالی است که هر بذری در آن پاشیده شود، می پذیرد، پس من پیش از آن که قلبت سخت و فکرت به امور دیگر مشغول شود، به ادب و تربیت تو مبادرت ورزیدم.»

از حکیمی پرسیدند: از چه زمانی تربیت را باید آغاز کرد؟ حکیم گفت: «از بیست سال قبل از تولد.» پس به نظر دقیق، تربیت کودک حتی سال ها قبل از تولد طفل آغاز می شود، یعنی والدین قبل از فرزند دار شدن، زمینه رشد و هدایت را در خود ایجاد کنند و برای پدر و مادر شدن خود را آماده نمایند.

کودک از رفتار و کردار پدر و مادر و بزرگ تر ها الگو بر می دارد. افرادی که درون منزل به امور تعبدی و دینی پای بندند، معمولاً دارای فرزندانی چنین خواهند شد. تربیت فرزند به تکرار نصایح و سماجت در موعظه نیست. هیچ چیز به اندازه عمل کارساز نیست. فرزند وقتی ببیند پدر یا مادرش در منزل بد زبانی می کند، دارای زبانی تند خواهد شد، پس باید علت بسیاری از ناهنجاری هایی را که در وجود فرزندان مان است، از رفتار و اعمال خود بدانیم. اگر پدر می خواهد فرزندش نماز اوّل وقت را غنیمت بشمرد، نیازی ندارد به این که او را با زور و تهدید وادار به این کار کند. اصلا در این مورد به حرف و موعظه نیازی نیست . بدون آن که چیزی بگوید، خود باید برخیزد .با اعتقاد بر این کار عبادت کند تا ثمره اش را در وجود فرزند ببیند.

آقا داماد‌ها را در شب خواستگاری ببین!
ببین چه مؤدب‌اند! چه با وقار! چه سر به زیر! چه کم‌حرف! چه مرتب!
خانواده‌ها و همراهان گل می‌گویند، و گل می‌شنوند، همه شوخی و مزاح می‌کنند، اما داماد ساکت و سنگین و موقر و خاموش گوشه‌ای نشسته، و دلهره تمام وجودش را گرفته، و هرگز خودش را همراه و همرنگ با دیگران نمی‌کند. چرا؟
چرا داماد همرنگ نمی‌شود، چرا مثل دیگران راحت نیست؟
چون پیش خود می‌گوید: آن‌که زیر نظر است یا آن‌که قرار است انتخاب شود منم، نه دیگران.
یادمان باشد کسی که آن بالا نشسته، و به ما نظر دوخته قرار است انتخاب کند. اگر این حقیقت را می‌دانستیم نگاهمان از دیگران گرفته می‌شد و از دیگران تأثیر نمی‌گرفتیم و هم‌ساز دیگران نمی‌شدیم و همیشه همان گونه بودیم که آقا دامادها!
مولوی، شب خواستگاری پسرش گفت:
پسرم! همیشه چنان باش که امشب.
یعنی می‌بینم امشب خیلی سنگین و رنگین نشسته‌ای. می‌بینم حساب شده نگاه می‌کنی، حساب شده حرف می‌زنی. می‌بینم خائف و ترسان هستی، پاک و تمیزی، با خود گل و شیرینی داری، و کام دیگر را شیرین می‌کنی. می‌بینم که خودت را همرنگ جماعت نمی‌کنی. پسرم! همیشه چنان باش.
همه مشکل ما آدم‌ها همین «همه» است، همه‌اش می‌گوییم: همه چنین‌اند و چنان‌اند.
یادمان باشد این همه، همه را زمین می‌زند.
چرا مثل دونده‌ها نباشیم که در دویدن نگاهشان فقط به پیش است و به خط پایان و هرگز به همراهان هیچ کاری ندارند، بلکه می‌خواهند همیشه از آن‌ها جلوتر باشند.
یکی از تعلیمات بزرگ و البته غیر مستقیم نماز همین است. چرا می‌گویند نماز صبح را بلند بخوان، یا نماز ظهر را آهسته بخوان!
چون صبح زمان سکوت است، می‌گوید: بلند بخوان یعنی خودت را همرنگ با شرایط نکن!
و ظهر سرو صداست و پر از شلوغی، به همین خاطر می‌گوید آهسته بخوان یعنی خودت را همراه نکن!

لینک موارد مشابه