در چند روزی که از اعلام توافق استراتژیک میان ایران و چین می گذرد، در فضای مجازی فارسی حملات شدیدی به این توافق شده است. حال که کمی آب ها از آسیاب افتاده است، به نظر مفید می رسد که نگاهی به رسانه های خارجی بکنیم تا ببینیم از دید بقیه دنیا این توافق چگونه است.

از آنجا که امکان خلاصه تمامی مطالب موجود در رسانه های خارجی وجود ندارد در بخش کامنت های این نوشته لینک حداقل 10 مطلب خارجی را قرار خواهم داد. هر کدام که برای خوانندگان جالب تر بود را می توانیم با عمق بیشتر در کامنت ها بررسی کنیم. ولی به عنوان مطالب برگزیده، این سه مقاله به نظرم جالب تر و مفیدتر بودند:

1. مطلب سایت National Interest با عنوان "آمریکا چگونه چین و ایران را به هم نزدیک می کند"
https://nationalinterest.org/feature/how-america-pushing-china-and-iran-together-182175

2. مطلب سایت The Print با عنوان "توافق 400 میلیاردی چشم گیر است. ولی ایران فقط یکی از مهره های چین در شطرنج سیاسی است"
https://theprint.in/opinion/400-bn-deal-an-eye-catcher-but-iran-is-just-a-square-in-chinas-geopolitical-chessboard/632683

3. مطلب سایت Independent با عنوان "ایران و چین با امضای توافق 25 ساله به آمریکا یک پیام می فرستند"
https://www.independent.co.uk/news/world/middle-east/iran-china-us-deal-b1824034.html

اگر کمی وقت دارید و زبانتان خوب است، دیدن برنامه شبکه الجزیره را پیشنهاد می کنم. این برنامه در 25 دقیقه کمابیش مطلب را به خوبی خلاصه می کند:
https://www.aljazeera.com/program/inside-story/2021/3/30/what-is-behind-china-and-irans-strategic-deal

خلاصه آنچه در مقالات خارجی خواندم این بود که در کنار انتقادهای موجود، این توافق را کمابیش یک موفقیت برای طرفین دانسته اند. از طریق این توافق ایران می تواند تحریم ها را بیشتر دور بزند، دسترسی به منابع مالی چین داشته باشد، و همچنین در مذاکرات هسته ای به عنوان یک برگ مثبت برای فشار به غربی ها از آن استفاده کند. از طرفی چین می تواند از این طریق نفوذ خودش در خاورمیانه را افزایش دهد و در منطقه ای که به صورت سنتی متعلق به آمریکا بوده است جای خودش را بازتر کند. چین می خواهد به غرب نشان دهد که منافع خودش را دنبال می کند حتی اگر به مذاق آمریکا خوش نیاید. در نهایت بعضی از رسانه ها معتقد بودند که این توافق جنبه کلی گویی دارد و برای فرستادن سیگنال به بقیه دنیا است، و معلوم نیست که واقعا چه مقدار عملیاتی بشود.

بارها گفته و نوشتم که دشمنان ما تنها زبانی را که می‌فهمند زبان زور است،

از آن انگلیسی‌های پدرسوخته و هفت خط روزگار تا امریکای قلدر و زبان نفهم.

تکلیف رژیم صهیونیستی کاملاً مشخص است، رژیمی که از رحم اولی به دنیا آمده و در دامن دومی تربیت پیدا کرده،

هم پدرسوخته و هفت خط است، هم ادعای قلدری می‌کند و کاملا زبان نفهم.

شیوه برخورد با این رژیم صبر و حوصله نیست، باید با هرگونه اقدام حتی به اندازه یک ارزن باشد به صورت چند برابری مقابله کرد

چرا که آنها خودشان می‌دانند نه عمقی دارند و نه قدرتی که برای تهدید همیشگی منافع ملی ما کافی باشد،

اما اگر پاسخ ندهیم بدون آنکه بخواهند عمقی داشته باشند یا قدرتی، خرابکاری‌ هایشان را ادامه می‌دهند.

پاسخ به این رژیم نباید در سطح تهدیدات خودش باشد بلکه باید به صورت چند برابری باشد تا کاملاً سر جایش بنشیند.

در برابر دست کم ۱۳ کشتی ایرانی که در طول چند ماه گذشته در آن خرابکاری شده یا به آن حمله شده،

فقط دو کشتی این رژیم مورد هدف قرار گرفته است

و همین دو مورد باعث شده تا آنها متوجه شوند که ۳۰۰ کشتی آنها و ۹۰ درصد است اقتصادشان در خطر خواهد بود و رسماً دنبال غلاف کردن باشند.

تحقیقات خانم فاطمه‌سادات بکایی (موسسه تبیان) نشان می‌دهد ساسان حیدری(ساسی) جلوه بیرونی یک عملیات فرهنگی آمریکایی - اسرائیلی برای آلوده‌سازی کودکان ایرانی است.

ساسی در سه کلیپ خود به شکل هدفمند، کودکان را مخاطب قرار داده و آنها را به مصرف الکل، مواد مخدر و هرزه‌نگاری تشویق می‌کند.

این عملیات کثیف، با هدایت شرکت آمریکایی ام‌پروداکشین به مدیریت ابراهیم حامدی(ابی) و سرمایه‌گذاری یک اسرائیلی به نام جاناتان مهریان انجام می‌شود. این اسرائیلی قبلا هزینه آهنگ ضدانقلابی "گل نسترن" ابی را پرداخت کرده بود.

در اینجا ما با یک خطای تربیتی تجاری مواجه نیستیم.

ما خانواده‌های ایرانی درمقابل یک تهاجم پیچیده فرهنگی از فرزندانمان دفاع می‌کنیم. تهاجم فرهنگی‌ای که فقط به دنبال سرنگونی جمهوری اسلامی نیست.

دشمن سبک زندگی ما را هدف قرار گرفته تا کودکان ما را با مواد مخدر، الکل و هرزه‌نگاری، آلوده سازد. تا با چیزهایی که در کشور خودش برای کودکان امریکایی و اسراییلی ممنوع است، آینده کودکان ایرانی را نابود کند.

برشی از سرمقاله دوشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۰ روزنانه فرهخیتگان

🔸️بر اساس گزارش صورت‌های مالی حسابرسی شده 6 نهاد انقلابی در سال 1397، کل فروش این نهادها در این سال 53هزار میلیارد تومان بوده است. می‌توان برای به دست آوردن نسبت این رقم با کل اقتصاد کشور به عدد تولید ناخالص داخلی در این سال مراجعه کرد که طبق گزارش بانک مرکزی، 1862هزار میلیارد تومان بوده است؛ یعنی مجموع 6 نهاد انقلابی حدود 2.8درصد از کیک تولید ناخالص داخلی(GDP) ایران را تشکیل داده‌اند.

🔸️عدد دیگری که به ما کمک می‌کند با میزان ثروت 6 نهاد انقلابی آشنا شویم، خالص دارایی آنهاست. بر اساس صورت‌های مالی حسابرسی شده سال 1397، دارایی خالص مجموع این نهادها، حدود 55 هزار میلیارد تومان بوده است. در پایان سال 1397 نرخ دلار ETS حدود 13468 تومان بوده است و بر این اساس، خالص دارایی مجموع شش نهاد انقلابی در سال 1397 حدود 4 میلیارد دلار برآورد می‌شود. یعنی اگر با دلار ETS امروز حساب کنیم(24 هزار تومان)، مجموع ارزش ریالی دارایی خالص این نهادها رقمی حدود 96 هزار میلیارد تومان خواهد بود. اگر خالص دارایی همه شش نهاد اقتصادی زیر نظر رهبر انقلاب را به فروش برسانیم و بخواهیم به طور مساوی بین همه مردم تقسیم کنیم، فقط به مدت یک سال می‌توانیم ماهانه به هر فرد ایرانی حدود 95 هزار تومان پرداخت کنیم! حال این رقم را مقایسه کنید با آن ادعای واهی که می‌گوید اگر فقط ثروت دو نهاد از این 6 نهاد را به طور مساوی بین همه مردم تقسیم کنیم، هیچ فقیری باقی نخواهد ماند.

🔸️اما تلخ‌تر از طنز «فقرزدایی با تقسیم ثروت ستاد اجرایی و بنیاد مستضعفان بین مردم به صورت مساوی»، تفکری است که به نام عدالت، می‌خواهد دارایی‌های عمومی کشور را که باید نقش پیشران در پیشرفت ملی ایفا کنند، نابود کند. با منابع عمومی کشور به دو شکل می‌توان برخورد کرد. یکی این است که هرچه در اختیار حاکمیت است از نفت تا املاک و... همه را بفروشیم و بین مردم تقسیم کنیم و چندصباحی محبوبیت تجارت کنیم؛ که با پایان این منابع و دارایی‌ها، مردم به فلاکت خواهند افتاد. اما می‌توان بین «پول محرومیت‌زدا» با «پول مولد محرومیت‌زدا» تفاوت قائل شد و به جای پولپاشی برای محرومیت‌زدایی کاذب و موقت، سرمایه و دارایی ملی را اهرمی برای به راه انداختن موتور نوآوری و تولید کرد و درآمد و رفاه پایدار برای مردم ایجاد نمود.

یک بحث انحرافی در مذاکرات وین وجود دارد و آن اینکه آمریکا تحریم‌های دوره ترامپ را بردارد و به وضعیت برجام بازگردد یا خیر، بخشی از تحریم‌های دوره ترامپ حفظ شود‌. این بحث از این رو انحرافی است که حتی اگر آمریکا همه تحریم‌های دوره ترامپ را لغو کند و به وضعیت برجام بازگردد، به معنی لغو تحریم‌های وعده داده شده در برجام نیست و نباید متضمن بازگشت ایران به تعهدات برجامی‌اش باشد.
آنچه ملاک ایران برای بازگشت به تعهدات خود خواهد بود، راستی‌آزمایی اجرایی شدن تعهدات اروپا و آمریکا در بندهای ۱۸ تا ۳۳ و ضمیمه دوم برجام است. به صورت کلی، طبق تعهدات تحریمی آمریکا و اروپا، اشخاص حقیقی/حقوقی مندرج در پیوست‌های یک و سه از ضمیمه دوم برجام باید از فهرست تحریمی آمریکا و اروپا حذف شوند و هر گونه محدودیت مربوط به نقل و انتقالات مالی، فعالیت‌های بانکی، صنعت نفت و گاز و پتروشیمی و خدمات مرتبط، صنعت کشتی‌رانی، بیمه، تجارت فلزات پایه و گران‌بها، صنعت خودرو، هواپیمای مسافربری و قطعات مربوطه و... از پیش پای ایران برداشته شود.
مسئله اینجاست که بسیاری از این محدودیت‌ها حتی در دوره قبل از خروج آمریکا از برجام نیز برداشته نشدند و برای مثال ایران امکان نقل و انتقال پول نفتی را که فروخته بود، نداشت. در واقع ایران باید پیش از خروج آمریکا از برجام در واکنش به اجرایی نشدن تعهدات تحریمی طرف مقابل، اقدام به کاهش تعهدات هسته‌ای خود می‌کرد که مع‌الاسف این اقدام تا یک سال پس از خروج رسمی آمریکا از برجام به تعویق افتاد.
می‌دانیم که از روز ۱۸ اکتبر ۲۰۱۵ یا ۲۶ مهر ۹۴ که به روز پذیرش موسوم شد(Adoption Day) ایران تمامی تعهدات هسته‌ای فهرست شده در بند C از ضمیمه پنجم برجام را انجام داد و پس از مهر تایید آژانس بر اجرای این تعهدات، روز اجرای برجام(Implementation Day) در ۲۶ دیماه ۹۴ فرا رسید و قرار شد که طرف مقابل اجرای تعهداتش را آغاز کند، که نکرد؛ و این بدعهدی از زبان مقامات متعدد دولتی از جمله شخص آقای روحانی بیان شد. بنابراین، ایران از ۲۴ مهر تا ۲۶ دیماه تعهدات خود را بدون اینکه طرف مقابل اقدامی انجام دهد، انجام داده و یک سال پس از خروج آمریکا نیز تمام و کمال به اجرای تعهداتش ادامه داده است. این است که اکنون ما در جایگاه مدعی قرار داریم و آنچه رهبر حکیم انقلاب اسلامی به عنوان راستی‌آزمایی لغو تحریم‌ها مطرح کرده‌اند، یک رویکرد کاملا عقلانی و منطقی است.
لذا باید به دو نکته مهم دقت کافی داشت. اولا نباید بحث حول تحریم‌های ترامپ بچرخد و آنچه ملاک است، راستی‌آزمایی آثار وعده داده شده از لغو تحریم‌ها در برجام است. ثانیا به همان دقتی که اثر اجرای تعهدات ایران با اندازه گیری درصد اورانیوم غنی‌شده یا میزان اورانیوم انباشت شده ممکن است، اثر رفع تحریم‌ها نیز باید ملموس باشد و ایران بتواند در مقادیر قابل توجه و در بازه زمانی معقول، به تجارت اقلام تحریمی پرداخته و تراکنش‌های مرتبط بانکی را تست کند که زمانی حداقل ۳ تا ۶ ماه برای این‌کار لازم است. لمس اثر لغو تحریم‌ها با عباراتی چون "راستی‌آزمایی سریع" در تناقض آشکار است.
اینکه روی کاغذ همچون عصر برجام فریبکاری‌هایی صورت گیرد و فی‌المثل ایران نفت بفروشد و پولش در بانک کشور خریدار بلوکه شود و چند سال بعد میان بانک مرکزی و سازمان برنامه بر سر چاپ پول به پشتوانه پول‌های بلوکه شده عصر برجام دعوا درگیرد، به معنی لغو تحریم نیست.
ملت ایران فراموش نکرده است که در عصر برجام وقتی روشن شد تحریم‌ها در عمل برداشته نشده است، آقای عراقچی در تلویزیون ظاهر شده و اساسا هدف لغو تحریم‌ها را منکر شد و گفت هدف مذاکرات لغو تحریم‌ها نبوده است! این فاجعه نباید تکرار شود و در جلوگیری از تکرار آن، همه ما مسئولیم.

یک تصور غلط درباره نسبت آمریکا و لیبرال‌های ایرانی وجود دارد و آن اینکه واشنگتن حاضر است به تهران امتیازهایی (نظیر لغو تحریم) بدهد تا جریان سیاسی مطلوبش در انتخابات ایران پیروز شود. خطای این برآورد ناشی از درک نادرست از راهبرد تحریمی آمریکاست.
پرسش اساسی اینجاست که آمریکا با کدام هدف ایران را تحریم کرده است؟ آیا هدف تحریم‌ها غیر از فشار بر مردم برای سرنگونی جمهوری اسلامی به عنوان مانع اصلی چپاول ایران و منطقه توسط آمریکاست؟ سوال بعدی اینکه آمریکا چرا از جریان لیبرال در ایران حمایت می‌کند؟ آیا غیر از این است که اینها را برای تضعیف مولفه‌های قدرت ایران مستعدتر می‌داند؟ اگر این گزاره را بپذیریم که علت تمایل آمریکا به روی کار آمدن جریان لیبرال در ایران، فراهم شدن فضایی مساعدتر برای تضعیف جمهوری اسلامی است، این واقعیت با لغو تحریم‌های ایران برای اثرگذاری روی انتخابات ۱۴۰۰ در تناقض است.
از دیگر سو، آمریکا به درستی می‌داند که آنچه به‌دنبالش است، یعنی تضعیف قدرت موشکی و اقتدار منطقه‌ای ایران برای وارد آوردن ضربات بعدی، در چارچوب اختیارات رئیس‌جمهور نیست که بخواهد با ارائه امتیازهایی، به نوعی برای اخذ امتیازهای بزرگ‌تر سرمایه‌گذاری کند‌.
آنچه می‌ماند، ادای امتیازگیری از جانب لیبرال‌های ایرانی و حمایت‌های رسانه‌ای از این جریان از جانب غربی‌هاست. حمایت رسانه‌ای-تبلیغاتی آمریکا و شرکای اروپایی آن از روی کار آمدن یک جریان مطلوب در ایران، هزینه‌ای برای غرب ندارد، اما در قضیه برجام روشن شد که اولا این جریان می‌تواند یک اهرم فشار بر حاکمیت برای امتیازدهی به غرب باشد، ثانیا از آنجائیکه این جماعت برای حل مسائل ایران مسیری جز امتیازدهی به غرب نمی‌شناسد، می‌تواند به جای شکوفاسازی توانمندی داخلی، اقتصاد ایران را معطل مذاکره و رفع تحریم نگه دارد و در نتیجه فشار بر مردم ایران تشدید شود.
لیبرال‌ها اما در این سو، همسو با راهبرد تبلیغاتی غرب، ادای امیتازگیری در می‌آورند تا از این‌نمایش در انتخابات سود ببرند. تعابیری خلاف واقع نظیر "توبه آمریکا" را باید در این چارچوب دید‌.
سخن آخر اینکه راهبرد جریان انقلابی، نباید چیزی جز "لغو راستی‌آزمایی‌شده‌ی تحریم‌ها" باشد. هرگونه کوتاه آمدن از این راهبرد، کمک به شوی تبلیغاتی مشترک آمریکا-لیبرال‌ها برای پیروزی این طیف در انتخابات ۱۴۰۰ است. از مجلس شورای اسلامی انتظار می‌رود در اسرع وقت مکانیسمی معقول برای راستی‌آزمایی لغو تحریم‌ها طراحی نماید. تصویب یک طرح و شاخص‌گذاری برای راستی‌آزمایی لغو تحریم‌ها (مشخصا تجارت اقلام تحریمی در حداقل ارقام تعیین شده) می‌تواند در این زمینه راهگشا باشد.

شرایط امروز ما همانند روزهای پایانی حکومت عثمان است که حضرت امیر علیه‌السلام در آن روزی که فساد، تمام جامعه اسلامی را فرا گرفته ‌بود و مردم از سراسر حاکمیت اسلام به مدینه آمده بودند برای کُشتن عثمان و برداشتن او از قدرت، امیرالمؤمنین در دفاع از عثمان بلند شد و حسنین علیه‌السلام و ابوالفضل علیه‌السلام و بنی‌هاشم را برای دفاع از او اعزام کرد.
اما وقتی بصیرت در بین مردم نباشد، مانند کسی که در تاریکی راه می‌رود و نمی‌داند به چه سمتی می‌رود، می‌گفتند: چرا علی از عثمان دفاع می‌کند؟!

دفاع امیرالمؤمنین علیه‌السلام، دفاع از شخصِ عثمان نبود، بلکه دفاع از اسلام بود!؟
امیرالمؤمنین قصد داشتند عثمان در قدرت باقی بماند تا یک اقدامی صورت بپذیرد و آن اینکه:
عثمان، والی‌های بِلاد اسلامی را عوض کند و افراد مورد تأیید اسلام را بُگذارد، تا حضرت علی علیه‌السلام زیر آن را امضا کند و مردم را آرام کند و امیدِ به اصلاح شدن اُمور دهد.

یکی از آن والی‌های فاسد که باید توسط عثمان عزل می‌شد، معاویه بود، که اگر این مهم اتفاق می‌افتاد دیگر نه جنگ صفینی بود و نه حادثه کربلایی و این داغ‌ها که بر دل شیعیان نشست…

نکتۀ بسیار مهم اینکه:
معاویه باید به دست عثمان عَزل می‌شد، نه امیرالمؤمنین.
هوشیار باشیم و بصیرت داشته باشیم.

دفاعِ امروز ما از روحانی، دفاع از انقلاب است، نه شخص او.
امروز، روحانی همانند عُثمان برای جبهۀ مقابلِ حق، تبدیل به یک مهرۀ سوخته شده است.
و بهترین حالت برای این جبهه، حذف روحانیست و ساختن پیراهن عثمان برای معاویه (یعنی متفکرین برجام) است

روحانی؛ مانند عثمان باید تا آخرین روز در قدرت بماند تا به یک سؤال جواب بدهد:
و آن اینکه شما در طول ۸ سال رئیس جمهوری چه مشکلی از کشور را حل کردید و نتیجه اعمال شما در سطح زندگی مردم چه بوده است؟
امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌خواستند با بقای عثمان، معاویه را نابود کنند و امروز ما می‌خواهیم با بقای روحانی تا روز آخر قدرت، معاویۀ امروز که متفکرین برجامی هستند را نابود کنیم
استیضاح رئیس جمهوری که بر اساس یک تفکر و ایدئولوژی روی کار آمده است درست نیست، چرا که دشمن اصلی، آن تفکر است، نه شخص.
ما باید آن تفکر را نابود کنیم. ولی با استیضاح، بحث و فضا عوض می‌شود. شخص مسئول به ظاهر از بین می‌رود ولی آن تفکر، به حیات خود ادامه می‌دهد.

استیضاح حسن روحانی و جانشین شدن جهانگیری یا وزیر کشور چه سودی دارد؟
جُز بِهَم ریختگی بیشتر اوضاع کشور؟
امروز، به جای طرح استیضاح، باید مجلس و همۀ دستگاه‌ها، مانند سپاه به میدان بیایند و از همه ظرفیت‌های خود برای کنترل اوضاع تا انتخابات بعدی استفاده کنند.

طرح استیضاح روحانی نقشۀ شوم آمریکا و خائنین یا ساده لوح‌های داخلی است برای به زمین زدن انقلاب
 توصیه می‌شود بیشتر درباره پروژه "دولت بی‌سر" تحقیق کنید، ببینید بر سر عراق و لبنان با اجرای این پروژه چه آمد و چه کسانی نفع بردند؟

حالا بهتر می‌فهمیم چرا این روزها حضرت آقا؛ امام خامنه‌ای حفظه‌الله از حسن روحانی دفاع می‌کند؟
و حتی می‌گوید چرا این همه هجمه بر دولت وارد می‌کنید؟
جامعه‌ی ما باید بفهمد تفکر برجامی (ترفند معاویه) نتیجه نمی‌دهد و این تفکر باید کنار برود، که اگر اینطور نشود، خدای نکرده چند ماه دیگر و در انتخابات  باز هم آن ۲۳ میلیون نفری که دوره قبل به روحانی رأی دادند، دوباره با ترفند و حیله، مجدداً به روحانی مانندی رأی خواهند داد و این می‌شود همان حیله‌های معاویه که علی را دریابید و حتی اگر دلیل رفتار و حرف‌هایش را نمی‌فهمید، فقط پشت او بمانید و نه یک قدم از او جلوتر بروید و نه عقب‌تر.

شنیده ها حاکی از آن است که قرار شده کلاب هوس هم فیلتر شود .
اگر تصمیم به اختلال یا فیلتر کردن کلاب هوس یا هر شبکه دیگری وجود دارد این سیاست اعمالی است نه اعلامی!
ولی متاسفانه در روزهای اخیر مانند ماهها و سالهای قبل اینقدر مسئولین مربوط و نامربوط در فضای رسانه ای تهدید و کری خوانی فیلتر راه می اندازند(مانند اینستاگرام و واتس اپ) و دست آخر علاوه بر اینکه فیلتری اتفاق نمی افتد ولی فضای دو قطبی کاملا شکل می گیرد و هزینه اش را جریان انقلابی می پردازد.اگر به هر دلیلی جمعبندی به فیلتر و اختلال است خب بدون سر و صدا اعمال کنند!
مساله بعدی عنوان کردن نام یک شبکه داخلی نسبتا موفق مانند روبیکا در کنار فیلتر شبکه خارجی مانند کلاب هوس است.اینجا هم ظاهرا اصرار بر دو قطبی سازی و شرطی کردن مردم وجود دارد.چه ضرورتی دارد در اذهان مردم نام روبیکا با فیلتر شبکه های دیگر پیوند بخورد!؟.جذابیت و ایجاد امکانات جدید برای امثال روبیکا و البته در صورت لزوم اختلال و فیلتر شبکه های خارجی بی سرو صدا!خیلی بهتر موجب جذب مخاطب و جایگزینی با شبکه های خارجی را خواهد داشت.

با توجه به اینکه بعضی اوقات مطالبی از جراید و منابع خبری اسرائیل نقل و مخابره می شود، خوب است که یک آشنایی اجمالی با این منابع داشته باشیم تا متوجه شویم که آن مطلبی که نقل قول شده است از چه زاویه ای بوده است.

در میان کانال های تلویزیونی، تغییر و تحول مدیریتی زیاد رخ می دهد. به طور کلی این کانال ها به اصطلاح یکی به نعل می زنند و یکی به میخ. البته در میان کانال ها، کانال 7 و 20 بسیار شاخص و متفاوت هستند زیرا به شدت افراطی و از مواضع جناح جنگ طلبانه و راست دفاع می کند.

در میان روزنامه ها، روزنامه "اسرائیل هایوم" نیز یک روزنامه به شدت اصولگرا است. پشتوانه مالی این روزنامه از شلدون آدلسون (میلیاردر آمریکایی) تامین شده است و به همین دلیل هیچ گونه مشکل مالی نداشته است و مواضع بسیار تند علیه ایران و فلسطین و مسلمانان می گیرد. جراید "آروتز شوا" و " ب شوا" نیز در دسته جناح راست افراطی قرار می گیرند. روزنامه "مااریو" نیز راست گرا است.

از طرفی، روزنامه "یدیوث آهرونوث" که در اینترنت با سایت Ynet شناخته می شود، و همچنین Times of Israel درباره موضوعات داخلی اسرائیل میانه رو هستند. گرچه این جراید با سیاست های تندروها مانند نتنیاهو همصدا نیستند و از آن ها انتقاد می کنند ولی از طرف دیگر نمی توان آن ها را چپ دانست. روزنامه Jerusalem Post هم خود را به عنوان میانه رو معرفی می کند. ولی همه این ها در موضع گیری ها علیه ایران خصمانه عمل می کنند.

در این میان روزنامه هاآرتس مهم ترین روزنامه چپ است که سابقه و اعتبار زیادی دارد. این روزنامه معمولا نسبت به سیاست های جنگ طلبانه و جناح راست انتقاد جدی می کند و حتی در مواقعی از مسلمانان و فلسطینیان نیز دفاع می کند. نکته جالب این است که سایت انگلیسی هاآرتس که برای مخاطبین خارجی می نویسند طرفداران بیشتری نسبت به سایت عِبری آن دارد. یعنی شاید بتوان گفت مخاطبین داخلی آن کمتر از مخاطبین خارجی آن هستند. مجله 972 نیز مانند روزنامه هاآرتس بسیار چپ گرا و اصلاح طلب است.

امیدوارم این خلاصه توانسته باشد کمی تمایلات منابع خبری در فلسطین اشغالی را  روشن کرده باشد. اگر مایل هستید می توانید این مطلب را در گوشه ای ذخیره کنید که در آینده هر موقع از منابع اسرائیلی چیزی نقل شد، متوجه شوید از چه زاویه دیدی دارد نقل می شود.

امام علی علیه السلام به “کمیل بن زیاد"فرمود:
ای کمیل!
شیفته کسانی که نماز طولانی می خوانند و مدام روزه می گیرند و صدقه می دهند و گمان می کنند که آدمهای موفقی هستند، مباش و فریب آنها را نخور.
زیرا ممکن است که به این عبادات “عادت” کرده باشند یا بخواهند عمداً مردم را فریب دهند.
ای کمیل!
شیطان وقتی قومی را دعوت به گناهانی مثل زنا، شراب خواری، ریا و آنچه شبیه این گناهان است می نماید، عبادات زیاد را با طول رکوع و سجود و خضوع و خشوع پیش آنان محبوب می گرداند.
وقتی خوب آنها را به دام انداخت، آنگاه آنان را دعوت به ولایت و دوستی پیشوایان ظلم و ستم می نماید.

بحارالانوار ، جلد 81 ، صفحه 229

زیاده خرده نگیرید به ما دهه پنجاه و شصتی های طفلکی
 حکایت ما، حکایت آدم هایی ست که از پای سفره های ده دوازده متری آبگوشت و کله جوش و اشکنه ی ظهر جمعه که چهار گوشه اش غلغله بود از
فامیل نزدیک و آشنای دور، تبعید شدیم به پیتزای سرد و نان سیر بیات سق زدن ِ تنهایی پای اُپن .
 سفره های دلخوشی مان یکی یکی جمع شد بی خبر. خانه هامان تنگ تر شد .
هی. آخرین سنگرمان شد مبل تک نفره رو به روی تلویزیونی که هیچ خانه سبزی توش نبود .
ما یکباره و ناغافل ، خواسته و نا خواسته ، خالی شدیم از آدم ها ، از هم ، از گذشته ، از هنوز .

زیاده خرده نگیرید به ما دهه پنجاه و شصتی های طفلکی . ما "نسل گذار" یم.