و اینها همه ، همان معجزه ای است که تنها از دست شما برمی آید و تنها با دست شما محقق می شود.
اما مگر نه اینکه اینها همه مقدمه است برای رسیدن به بهشتی که شما بانی آنید .
آن بهشت را کسی برای ما ترسیم نکرد.
کسی به ما نگفت که آن ساحل امید ، چگونه ساحلی است؟!
کسی به ما نگفت که وقتی شما بیایید:
پرندگان در آشیانه های خود جشن می گیرند و ماهیان دریاها شادمان می شوند و چشمه ساران می جوشند و زمین چندین برابر محصول خویش را عرضه می کند. (۱)
به ما نگفتند که وقتی شما بیایید:
دلهای بندگان را آکنده از عبادت و اطاعت می کنید و عدالت بر همه جا دامن می گسترد و خدا به واسطه شما دروغ را ریشه کن می کند و خوی ستمگری و درندگی را محو می سازد و طوق ذلت بردگی را از گردن خلایق برمی دارد. (۲)
به ما نگفتند که وقتی شما بیایید:
ساکنان زمین و آسمان به شما عشق می ورزند، آسمان بارانش را فرو می فرستد، زمین ، گیاهان خود را می رویاند… و زندگان آرزو می کنند که کاش مردگانشان زنده بودند و عدل و آرامش حقیقی را می دیدند و می دیدند که خداوند چگونه برکاتش را بر اهل زمین فرو می فرستد. (۳)
به ما نگفتند که وقتی شما بیایید:
همه امت به آغوش شما پناه می آورند همانند زنبوران عسل به ملکه خویش.
و شما عدالت را آنچنان که باید و شاید در پهنه جهان می گسترانید و خفته ای را بیدار نمی کنید وخونی را نمی ریزید. (۴)
به ما نگفته بودند که وقتی شما بیایید:
رفاه و آسایشی می آید که نظیر آن پیش از این ، نیامده است. مال و ثروت آنچنان وفور می یابد که هر که نزد شما بیاید فوق تصورش ، دریافت می کند. (۵)
به ما نگفتند که وقتی شما بیایید:
اموال را چون سیل، جاری می کنید ، و بخششهای کلان خویش را هرگز شماره نمی کنید. (۶)
به ما نگفتند که وقتی شما بیایید:
هیچ کس فقیر نمی ماند و مردم برای صدقه دادن به دنبال نیازمند می گردند و پیدا نمی کنند. مال را به هر که عرضه می کنند، می گوید: بی نیازم. (۷)
ای محبوب ازلی و ای معشوق آسمانی!
ما بی آنکه مختصات آن بهشت موعود را بدانیم و مدینه فاضله حضور شما را بشناسیم شما را دوست می داشتیم و به شما عشق می ورزیدیم.
که عشق شما با سرشتها عجین شده بود و آمدنتان طبیعی ترین و شیرین ترین نیازمان بود.
ظهور شما بی تردید بزرگترین جشن عالم خواهد بود و عاقبت جهان را ختم به خیر خواهد کرد.