بوی افتضاح مداخله امریکا و همپیمانانش در لیبی که جز سالها رنج و تخریب برای مردم لیبی و نا امنی و نگرانی برای جامعه بین الملل هیچ دستاوردی نداشته است آنقدر بلند شده است که اکنون کشورهای اروپایی از بیم مورد مخاطره قرار گرفتن صادرات نفت لیبی و همچنین ورود تروریستهای افراطی و داعش به اروپا در صدد انجام عملیات نظامی مجدد در این کشور مصیبت زده هستند.

آن هنگام که ناتو و امریکا و انگلیس و فرانسه و همپیمانانشان تنها با توجه به منافع خود- و نه منافع مردم لیبی- دست به مداخله نظامی در لیبی زدند،اگرچه برخی کارشناسان و تحلیلگران هرگونه مداخله نظام بیگانگان را خسارت بار عنوان کردند-اما کمتر کسی عمق فاجعه را تا این حد از آشوب و تجزیه طلبی و هرج و مرج پیش بینی می کرد.

اما امروز اوضاع آنقدر نگران کننده است که اروپا خطر تروریسم را بیخ گوش خود احساس می کند و باز بجای جبران اشتباهات گذشته، در همکاری و همفکری با رژیم صهیونیستی قصد حل مسائل لیبی از طریق نظامی را مطح کرده است.

در یک نگاه کلی تر اگر کمی به عقب بازگردیم براحتی می توان مدیریت و کنترل خیزشهای مردمی علیه دیکتاتوریهای عربی از سوی غرب به رهبری امریکا را –بگونه ای که کمترین آسیب را برای منافع غرب داشته باشد- خواهیم دید. اگر ملتهای عربی با توجه به تجربیاتی همچون انقلاب اسلامی ذیل اسلام و بدون اتکا به غرب و با ایستادگی خواسته های به حق خود را پی می گرفتند هرگز شاهد چنین رخدادهای غمباری در اقصی نقاط دنیای عرب نمی بودیم.

استکبار جهانی به رهبری امریکا با درک سریع مخاطرات مرگبار چنین خیزشهایی بسرعت در صدد انحراف آنها برآمد و شد آنچه امروز در مصر و لیبی شاهد بخشهایی از آن هستیم. اما آیا اشتهای سیری ناپذیر استعمار در چپاول منابع ملتها –بویژه در این مورد در شاخ افریقا- پایانی خواهد داشت؟