یکی از مراکزی که بهائیان تحت نظر محافل ملّی و محلی از آن برای تبلیغ و فعالیت‌های خود استفاده می‌کنند، مکانی به نام «مشرق‌الأذکار» یا معبد بهائیان است. ساختمان مشرق‌الأذکار دارای نُه ضلع و یک گنبد است که در آن، به مراسم‌هائی مانند اجرای موسیقی، سرود و آوازهای دسته جمعی پرداخته می‌شود. ساخت بناهای هنری از ابزارهای مهم اغواگری بهائیت به شمار آمده و تشکیلات بهائیت ضمن درآمدزایی از آن، تبلیغ مسلک خویش را به پیش می‌برد.
اساساً معبد در تمام ادیان محل عبادت و اجرای مراسم دینی است؛ اما از آن‌جایی که بهائیت نتوانسته جایگاه دینی و مذهبی محکمی میان مردم داشته باشد، معبدهای منسوب به آن، تنها ماهیت سیاسی و تشکیلاتی دارند. این‌که در هر قاره‌ای فقط یک یا چند مشرق‌الأذکار بیشتر وجود ندارد، شاهد بر این مدعاست.[ر.ک: دیانت بهائی، ص 220]
📚پی‌نوشت :
ویلیام هاچر دوگلاس مارتین، دیانت بهائی، ترجمه: سمندری، بی‌جا: مؤسسه معارف بهائی، بی‌تا، ص 220./نقد و بررسی بهائیت
موضوعات مرتبط: فرقه ها
برچسب‌ها: بهائیت , محافل ملی , اغواگری , مشرق‌الأذکار