حسین انصاری‌راد، رئیس کمیسیون اصل نود مجلس ششم، در نامه‌ای سرگشاده به رهبری، با تاکید بر اینکه اختلافات بازمانده از سال ۸۸ با قدرت نظامی و اطلاعاتی و امنیتی و اخراج و تبعید و تبعیض و تکفیر و تفسیق و زندان حل و فصل نمی‌شود، از آیت‌الله خامنه‌ای خواسته است که بعد از همه‌ی ضایعات و خسارت‌های ایجاد شده، این اختلاف را رفع کند و جلوی خسارت بیشتر را بگیرد.

محصورین را آزاد سازد و دستور تجدید نظر درباره پرونده‌های ۸۸ را صادر کند.این وقاحت آنقدر بی شرمانه است که شاید سخن نگفتن درباره آن بسیار سهل تر از سخن گفتن پیرامونش باشد اما لازم است برخی نکات را مرور کنیم.

همانگونه که رهبری معظم انقلاب اخیرا فرمودند مشخص نیست خسارتهای بیشمار حماقت و جاه طلبی عده ای نادان در سال 88 کی به پایان خواهد رسید .

این یعنی آنکه همه مصیبتهایی که این ملت از قبل افزایش تحریمهای اقتصادی و به تبع آن روی کار آمدن دولتی با شعار رفع تحریم  و اقداماتی که به این بهانه در حال انجام است و مشخصا باید گفت تا کنون مضار آن بسیار بیش از منافع آن بوده است به این زودیها پایان نخواهد یافت مگر زمانی که همه این روند پر هزینه تجربه گرانبهایی شود برای طرد و حذف همیشگی زیاده خواهی و منفعت طلبی و آشوب طلبی.

ضمنا باید تاکید کرد مگر مرتکبین این جنایت در حق انقلاب و ملت بزرگ ایران چه تغییر رفتاری از خود نشان داده اند که می توان به پایان دادن به مرزبندی با آن فکر کرد؟ اتفاقا از این سو نظام مظلوم جمهوری اسلامی بابت برخی اشتباهات برخی مسئولینش در آن دوره هزینه های هنگفتی در داخل و خارج داده است.

اما آیا آن طرف این دعوا حاضر به پرداخت چنین هزینه ای شده است؟آیا مسئولیت اقدامات بیخردانه خود را پذیرفته اند؟ آیا پاسخی برای خون به ناحق ریخته شده شهروندان بیگناه این ملت داشته اند؟ پس چگونه است که با گستاخی تمام با مشتی حرف مفت عزیزترین عزیزان این انقلاب و ملت را مورد خطاب قرار می دهند و  هر آنچه لایق خود است به نظام نسبت می دهند؟ آیا کسی نیست مشت بر این دهانها بزند؟