عطايت را به لقايت بخشيدم

بعضی اوقات افراد ناخواسته با رفتارهای نسنجیده خود

قلم بطلان بر تمام خوبی هایی که به دیگران کرده اند، می کشند

و یکی از این رفتارهای نسنجیده « منت گذاشتن » است.

گاهی اوقات اثر منفی « منت گذاشتن » بر فردی که به او خوبی شده است چنان است که

از فرد احسان کننده درخواست می کند که دیگر به او خوبی نکند!

و به قول معروف عطایش را به لقایش می بخشد.

انسان ها باید متوجه این نکته باشند که اگر به دیگران خوبی می کنند

در واقع این لطف و نعمتی است که از جانب خداوند به آن ها ارزانی شده است

و نباید توفیق کمک به دیگران را با منت گذاشتن بر سر آن ها بی اجر کنند.

این که فرد به صورت مستمر به یاد خوبی هایی که در حق دیگران کرده است بیفتد

و دائم آن ها را یادآوری کند باعث می شود تا اطرافیان او ،

دلزده و ناراحت شوند و حتی از این که او به آن ها خوبی کرده است پشیمان شوند.

در معارف دینی هم به افراد توصیه شده است که خوبی های خودتان را

به دیگران از یاد ببرید و در عوض به خاطر خوبی دیگران در حق خودتان از آن ها سپاسگزاری کنید .

در هر حال کار خیر خوب است اما به شرطی که شرایطش رعایت شود

و باید به خاطر داشت که خداوند تمام اعمال ما را ثبت و ضبط می کند

و نیازی به یادآوری ما ندارد!

پس من نيز عطايش را به لقايش بخشيدم