همين آدم ها... 

 آدم‌هايي که توي اتوبوس وقتي تصادفي چشم در چشمشان مي شوي، دستپاچه رو بر نمي‌گردانند، لبخند مي زنند و هنوز نگاهت مي کنند.

مثل آن راننده تاکسي‌اي که حتي اگر در ماشينش را محکم ببندي بلند مي گويد: روزخوبي داشته باشي.

مثل دوستي که هميشه موقع دست دادن خداحافظي، آن لحظه‌ي قبل از رها کردن دست، با نوک انگشت‌هاش به دست‌هايت يک فشار کوچک مي دهد… چيزي شبيه يک بوسه!

آدم‌هايي که حواسشان به بچه هاي خسته ي توي مترو هست، بهشان جا مي دهند، گاهي بغلشان مي کنند.

دوست هايي که بدون مناسبت کادو مي خرند، مثلا مي گويند اين شال پشت ويترين انگار مال تو بود. يا گاهي دفتريادداشتي، نشان کتابي، .. .

آدم‌هايي که از سر چهار راه نرگس نوبرانه مي خرند و با گل مي روند خانه.

آدم‌هاي پيامك‌هاي آخر شب، که يادشان نمي رود گاهي قبل از خواب، به دوستانشان يادآوري کنند که چه عزيزند، آدم‌هاي پيامك‌هاي پُر مهر بي بهانه، حتي اگر با آن ها بدخلقي و بي حوصلگي کرده باشي.

آدم‌هايي که هر چند وقت يک بار ايميل پرمحبتي مي زنند که مثلا تو را مي خوانم و بعد از هر يادداشت غمگين خط‌هايي مي نويسند که يعني هستند کساني که غم هيچکس را تاب نمي آوردند.

آدم‌هايي که حواسشان به گربه ها هست، به پرنده ها هست.

آدم‌هايي که اگر توي کلاس تازه وارد باشي، زود صندلي کنارشان را با لبخند تعارف مي کنند که غريبگي نکني.

آدم‌هايي که خنده را از دنيا دريغ نمي کنند، توي پياده رو بستني چوبي ليس ميزنند و روي جدول لي لي مي کنند.

*همين‌ها هستند که دنيا را جاي بهتري مي کنند براي زندگي کردن*