وجود مراکز پژوهشی و تحقیقاتی در کشور یک نعمت است به شرط آنکه هدفمند و با ابزار علمی سالم باشد. تعداد مراکز علمی در کشور ما به ویژه در برخی از رشته‌‌های خاص علوم انسانی هم زیاد است هم کم. یعنی تعداد دورهمی‌های پژوهشی زیاد است که نام پژوهشگاه و مرکز تحقیقاتی و اندیشکده و اتاق فکر و... روی خود می‌گذارند اما کم است از این رو که یا هدفمند نیستند یا کارآمد نیستند.

وضعیت وقتی وخیم می‌شود که این مراکز پژوهشی با بودجه بیت‌المال اداره شوند و هرکسی به حساب رفاقت یا زبان شیرین، یک مرکز یا اندیشکده‌ای را راه اندازی و برای آن بودجه بگیرد بدون آنکه مشخص شود این مراکز چه می‌کنند  و چه تاثیری در پیشبرد اهداف انقلاب اسلامی و بهبود وضعیت مردم دارند.
عدم لزوم این مجموعه‌ها نیز از قائم به فرد یا قبیله بودن آنهاست. تا فردی جا به جا می‌شود اندیشکده‌ها و مراکز پژوهشی وابسته به قهقرا می‌روند یا به طور کلی نابود می‌شوند.

عدم وجود یک طرح کلی و همچنین رفاقت‌های نابجا، باعث خرج بیت المال در راهی می‌شود که شاید مسئله کشور و انقلاب نباشد و به واسطه همین رفاقت‌ها، نظارتی نیز وجود ندارد و یا اگر ناکارآمدی هم وجود دارد به واسطه رفاقت و قبیله‌گرایی نادیده گرفته می‌شود. که اگر شایسته‌سالاری و تخصص در انتصابات وجود داشت بسیاری از این خود استراتژیست پنداران و بسیاری از مدعیان مدیریت، در کسوت معلم تاریخ و جغرافیا و یا کارشناس عادی بودند