دموکراسی با همه معایبش بنا بر عقل بشری یکی از بهترین شیوه های مردمسالاری دانسته شده و در بسیاری از کشورها در حال پیاده سازی است.

نظام دینی ما نیز بر اساس دو رکن مردمسالری و اسلام بنا شده است و بیش از ربع قرن است که در حال تجربه نوع دینی دموکراسی مطابق با ارزشهای ایرانی و اسلامی است.در این مسیر اگر چه فراز و نشیبهای متعددی در خلال این تجربه نوین و گران سنگ رخ داده است اما سرعت رشد و پیشرفت ما نشان دهنده موفقیت این الگوی حکومت است.

این بدان معنا نیست که همه چیز بصورت اتم و اکمل خوب است و نیازی به اصلاح و بازبینی نیست اما نشان دهنده استقرار و پایداری نظام است. انتخابات گذشته بویژه با عنایت به نتایج غیر منتظره و جالب تهران که چرخش کامل و تقریبا بی نظیر گرایش کرسیهای مجلس را شاهد است پیش از هر چیز مؤید بازبودن مجرای تحقق اراده مردم است.

در تمام این سالها شاهد آن بوده ایم که دولتهایی در پی هم آمده اند که گرایشهای سیاسی کاملا متفاوت و بعضا کاملا متعارض و متضادی داشته اند.نوع جدید آن تصاحب تمام کرسیهای تهران توسط رقبای اصولگرایان است.بنابراین هیچ مانعی برای تحقق اراده سیاسی مردم در این نظام قابل تصور نیست.

اینگونه است که هنگامی که مردم تحقق راستین اراده و حرف خود را مشاهد می کنند،به نظام خود می بالند و مردمسالاری واقعی را تجربه می کنند.از آنسو نظام نیز با کسب آرای مردمی مشروعیت و مقبولیتی بیش از پیش می یابد و با استحکام بیشتری به راه راستین خود ادامه میدهد.فراموش نکنیم که اگر بنا نبود قدرت دست به دست شده و بچرخد،دیگر مردمسالاری معنایی نمی یافت.