مورخین و علما می‌گویند اگر امیرالمؤمنین قبل از پیامبر (علیهما السلام) از دنیا می‌رفت هیچ کلامی از آن حضرت به دست ما نمی‌رسید، یک سخنرانی فقط داشتن که در مراسم عقدشون با حضرت زهرا بوده. هیچ مطلب دیگری از حضرت نمی‌تونید در زمان حیات رسول‌خدا پیدا کنید. امیرالمؤمنین در کنار پیامبر سکوت محض بودن، اصلا خودی نمی‌دیدن که بخوان ابراز کنن، سرتا پا ادب بودن.
فرزندش عباس‌بن‌علی هم نسبت به امام‌حسین همین‌گونه بودند، سکوت و ادب محض. از حضرت عباس هم یک خطبه نقل شده که هنگام حرکت کاروان امام حسین به کربلا در مکه ایراد کردند در حمایت از برادرشون سیدالشهدا، خطبه اش هم برای برادرش بوده.
حضرت عباس در کنار برادر و مولایش زیاد حرف هم نمی‌زد. حتی امام رو با اسم برادر صدا نمی‌زدن که بی‌ادبی نشه. فقط یه جا از برادرش یه چیز درخواست می‌کنه، اونم در روز عاشورا و بعد از شهادت همه یاران، به امام می‌گن: سینه‌ام داره می‌ترکه، اجازه می‌دید برم میدان بجنگم؟ که امام اجازه نمی‌دن و می‌گن برو آب بیار...
موضوعات مرتبط: شهدا ، مذهبی ، دل نوشته ها
برچسب‌ها: حضرت عباس , امام علی , امام حسین , شهدا