مثل خاک !

در فصل بهار یک سنگ پیدا نمی‌کنی که سبز شده باشد ، چرا؟ چون سنگ خودش را گرفته است .
اما خاک را ببین چه گل‌ های رنگارنگی که از دل آن بر می‌دمد ، چرا ؟ چون خودش را نگرفته است .
« در بهاران کی شود سر سبز رنگ
خاک شو تا گل برویی رنگ رنگ
سال‌ها تو سنگ بودی دلخراش
آزمون را یک زمانی خاک باش »
تو سال‌ها خود را گرفتی و به جایی نرسیدی . حالا یک مدتی بیا و خاکی باش ، افتاده باش ، وگرنه ، اگر خودت را بگیری هیچ نسیمی و هیچ بهاری نمی‌تواند تو را سبز و شکوفا کند ؛ نه خدا ، نه پیامبران او ، و نه اولیای حق ، و نه کتاب‌های آسمانی .
این است که اهل جهنم در قیامت می‌نالند که :
ای کاش ما خاک بودیم !
یعنی ای کاش انسان‌های خاکی و افتاده‌ای بودیم .
ای کاش ما هم تواضع پیشه می‌کردیم .