ما پدران بيشتر بايد بدانيم و عمل کنيم:

1- حتي قبل از تولد مي‌توانيم به روش‌هاي گوناگون با فرزند ارتباط برقرار کنيم:

نشان دادن دلبستگي خود به همسر با دادن هديه (يک شاخه‌گل، يک لبخند و يا کمک در کار منزل)

وبه وجود آوردن آرامش لازم در اين دوران براي او.

2- با فرزندانمان با لحن خوب و مودبانه سخن بگوييم.

3- ابراز محبت را به فرزندان به طور مستمر ادامه دهيم، زيرا رفتار مردانه بدون مهرباني، الگوي جنسيتي پدر را بي‌تأثير مي‌‌کند.

4- به فرزندمان احترام بگذاريم و از تحقير شخصيت و انتقاد نابه جا بپرهيزيم.

5- با ايجاد رابطه‌ي دوستانه زمينه ي ‌انس با فرزند را هموار سازيم تا بتواند به راحتي حرف دلش را به ما بگويد.

6- وقتي با فرزندمان تنها هستيم با او همبازي شويم و يا ورزش کنيم.

7- شرايطي را به وجود بياوريم تا فرزندمان بتواند نقاط قوت خود را نشان دهد.

8- براي شناخت بهتر فرزندمان- به ويژه در هفت سال دوم- سعي کنيم نقش مربي ورزش او را داشته باشيم و رشته ي ورزشي را طبق خواست و توانمندي‌هاي خودش انتخاب کند.

9- گاهي فرزندانمان به تأييد رفتارهاي خود از طرف پدر سخت نيازمندند.

10- براي فرزندمان وقت بگذاريم تا تکريم و احساس با ارزش بودن را در او تقويت کنيم.

11- از رفتارهاي نادرست او چشم‌پوشي نکنيم و با توجه به شرايط روحي و رواني، زماني و مکاني، او را از کار نادرستش آگاه کنيم.

12- در هنگام تصميم‌گيري در امور مربوط به فرزندان با آنان مشورت کنيم.

13- با تشکيل جلسات خانوادگي و شرکت دادن همه ي اعضاي خانواده درتصميم‌گيري‌هاي زندگي به رشد اعتماد به نفس فرزندان کمک کنيم.

14- سعي کنيم از ويژگي‌هاي فرزندمان اطلاعات و آگاهي‌هاي لازم را داشته باشيم.

15- به استعداد و سليقه‌هاي آنان احترام بگذاريم.

16- اوقات بيشتري را در جمع خانواده و فرزندان سپري کنيم.

17- فرزندمان را با مهارت‌هاي ارتباطي و اجتماعي و دوست‌يابي آشنا کنيم.

18- به تحصيل و درس فرزندان اهميت داده و با شرکت در جلساتي که مدارس تشکيل مي‌دهند به آنها ارزش و اعتبار دهيم.

19- رفتارهاي خودمان را اصلاح کنيم تا الگوي مناسبي براي فرزندان باشيم، پدراني که بين عمل و گفتار‌شان تفاوت وجود دارد هرگز الگوي خوبي براي آنها نخواهند بود.

20- سعي کنيم گاهي آنها را به مسافرت‌هاي خارج از شهر ببريم و از تجارب خود در سفر با فرزندان گفتگو کنيم.

21- در ميان اعضاي خانواده تبعيض قائل نشويم و گاهي با آنان درد دل کنيم.

22- در انجام بعضي از امور و يا کارهاي منزل (نظافت، تعميرات، ساخت وسايل و...) از فرزندان نيز کمک بگيريم تا احساس مفيد و بزرگ بودن در آنها تقويت شود.

23- آنان را با دوران کودکي و نوجواني خود و ساير افراد مقايسه نکنيم.

24- به موفقيت‌هايشان احترام بگذاريم و هر چند وقت يک بار آنها را ياد‌آوري کنيم.

25- در هنگام رفتن به سفرهاي طولاني بهتر است از خود نشانه‌هايي بر جاي بگذاريم (عکس، کاست صوتي و يا تصويري و...) در طول سفر از طريق تلفن با فرزندمان صحبت کنيم، در صورت امکان فرزند بزرگتر را با خود ببريم و در بازگشت از مسافرت سوغات آنها را فراموش نکنيم.

26- سعي کنيم نقش تربيتي خود را براي فرزندان نوجوان، از يک «مصلح و هدايت کننده» به يک «مشاور» تبديل کنيم.

27- تلاش کنيم در سنين نوجواني با فرزندمان همسو شده و همواره در کنار او باشيم.

28- در هنگام نصيحت کردن فرزند نوجوان، ضمن توجه به سخنان او، افکار و احساسات خود را براي او تشريح نماييم.

29- وقتي فرزندمان کار خوبي انجام مي‌دهد احساس خوشحالي خود را به او نشان دهيم و سپس او را در آغوش گرفته و بگوييم که چقدر دوستش داريم.

30- لازم است فرزندان احساس کنند که پدر براي مادرشان احترام زيادي قائل است.

31- براي حفظ ارتباط با فرزند نوجوان خود حداقل يکبار در ماه با او به تنهايي بيرون برويم و تلاش کنيم درباره ي آنچه در احساس و انديشه‌ي او مي‌گذرد با هم گفتگو کنيم.

32- محيطي صميمي ايجاد نماييم تا فرزند نوجوان ما بتواند آزادانه احساساتش را بازگو کند.

33- با القاي اين حس که در منزل واقعاً مورد احترام مي‌باشد در احساس ارزشمند بودن او کمک کنيم.

34- اگر لازم بود از روش تذکر يا توبيخ در فرزندمان استفاده کنيم، تذکر و توبيخ ما بايد به گونه‌اي باشد که فرزندان متوجه شوند «رفتارشان نامناسب و بد است نه خود آنها».

35- در صورت داشتن مشغله ي زياد، سعي کنيم در شبانه‌روز حداقل نيم ساعت با فرزندمان همراه باشيم، با آنها حرف بزنيم، بگوييم و بخنديم و استراحت و تفريح کنيم.

36- اگر پسر نوجوان داريم، بدانيم که او نيازمند است که اوقاتي را در حريم حمايت و هدايت پدري محبوب، منطقي، استوار و مقتدر سپري کند.

37- به جاي انتقاد و تکذيب، از سخنان اطمينان بخش و تأييد کننده استفاده نماييم.

38- بين خود و فرزندان به جاي رابطه ي خشک و آمرانه، ارتباط عاطفي توأم با گذشت و صبر را حاکم نماييم تا مروت و مردانگي را بياموزند.

39- سخن ما به عنوان پدر در خانواده موقعي نافذ است که خودمان به آن اعتقاد داشته و عمل نماييم.

40- اقتدار پدري لازمه ي تربيت کودک و نوجوان است؛ اين اقتدار در سايه ي مهرباني، دوستي و قاطعيت شکل مي‌گيرد نه در برخورد خشن، ناسزاگويي و احتمالاً کتک زدن.

اميدواريم از جمله پدراني باشيم که با صبر، شکيبايي، مهرباني، دوستي وقت‌گذاري و احترام بتوانيم به وظايف خود عمل کنيم