^{1- شناخت شخصيت نوجوان:}

^{ما والدين با شناخت ويژگي‌هاي دوره نوجواني بسياري از رفتارهاي ناخوشايند آنان را غيرطبيعي نپنداريم كه موجب بروز عكس‌العمل در ما شود و به تيرگي روابط با نوجوان نيانجامد.}

 ^{2- استفاده از روش تغافل (ناديده گرفتن):}

^{از موثرترين روش‌هاي تربيتي در اين دوره «روش تغافل» است. يعني مسائل و مشكلات نوجوان را بزرگ نشان ندهيم كه در او ايجاد وحشت نمايد و يا او را به لحاظ رفتارهايش دائم باز خواست ننمائيم بلكه نوجوان بايستي همواره در حالت خوف و رجاء باشد.} 

^{3- ايفاي نقش راهنمايي بجاي دستوري:}

^{در برخورد با مسائل نوجوان بهتر است از خودش كمك بگيريم يعني اين واقعيت را بداند كه نخستين مسئول حلّ مشكل او، خودش است و براي حل آن بايد اقدام نمايد و ما والدين فقط وظيفه ي راهنمايي او را داريم كه از عواقب تصميم خودش مطلع شود.}  

^{4- آموزش:}

^{مهمترين دليل ترس و اضطراب از هر موضوعي جهل و ناآگاهي نسبت به آن موضوع مي‌باشد كه ضروري است براي كاهش ترس و اضطراب‌هاي نوجواني آموزش‌هاي لازم در مورد بلوغ، دوست‌يابي، حل مساله، گذراندن اوقات فراغت، برنامه‌ريزي درسي و مواردي از اين قبيل به نوجوان آموزش داده شود.} 

^{5- برقراري رابطه دوستانه و عاقلانه:}

^{ما والدين با مراقبت دوستانه و عاقلانه خود احساس ايمني و اطمينان را در وجود نوجوان ايجاد مي‌كنيم.}

^{6- اعتماد سازي:}

^{بايد بياموزيم كه چگونه حس اعتماد نوجوان را نسبت به خودمان جلب و جذب كنيم، چنانچه اعتماد ميان نوجوان و والدين كمرنگ شود او براي حل مسائل خود به ديگران مراجعه مي‌كند.}

^{7- ارتباط كلامي مقدمه ارتباط عاطفي:}

^{ما والدين با تنظيم ساعات كار خود و بسترسازي مناسب در منزل بايستي فرصت كافي براي «ارتباط‌هاي كلامي» با اعضاي خانواده به ويژه نوجوان را فراهم آوريم چرا كه ارتباط كلامي خود مقدمه «ارتباط عاطفي» است كه نوجوان سخت به آن نيازمند است.}

^{8- تاكيد بر محبت و پرهيز از خشونت:}

^{ارتباط با نوجوان اگر بر اساس عشق و علاقه و صميميت استوار باشد اعتماد به نفس را در او تامين و تضمين مي‌نمايد و اگر بافشار و خشونت همراه باشد ممكن است موجب اختلال عصبي و دشواري‌هاي رواني در او شود.}

^{9- الگوهاي رفتاري والدين:}

^{نوجوان علاقمند است كه والدين داراي شخصيتي مستحكم و با ثبات و پايدار باشند چون به اتكاء شخصيت و همانند سازي آنان نيازمند است و توجه والدين به الگوهاي رفتاري خود مورد تاكيد است.}

^{10- پرهيز از مناقشات خانوادگي:}

^{خانه بايستي محل آرامش و امن و مستحكمي براي اعضاء خانواده به ويژه نوجوان باشد و مناقشات و جرو بحث‌ها و دعواهاي علني والدين به آن لطمه نزند و بهانه گريز نوجوان از خانواده را فراهم نياورد.} 

^{11- گوش دادن:}

^{با نوجوان صحبت كنيم و به سخنان او با علاقه گوش فرا دهيم و بدانيم كه خوب گوش كردن به حرف‌هاي نوجوان رمز ارتباط موثر با اوست.}

^{12- تكيه بر نقاط قوت:}

^{با مشاهده ي برخي ضعف‌ها، نوجوان را تحقير و سرزنش و يا با ديگران مقايسه‌اش نكنيم بلكه بيشتر سعي نمائيم براي از بين بردن ضعف‌هايش  قوتش را تجلي بخشيم.}

^{13- انتظار به اندازه:}

^{با كسب شناخت همه جانبه از نوجوان به اندازه ي توان و ظرفيت وجوديش از وي انتظار داشته باشيم.}

^{14- اجازه خطا كردن به‌ نوجوان بدهيم:}

^{نوجوان بايستي بياموزد كه از مشكلات گريزان نباشد بلكه براي حل مشكلاتش به دنبال كشف راه حل باشد و اين زماني است كه اجازه خطا كردن را به او بدهيم تا از خطا كردن احساس گناه نكند و بتواند فرصت يافتن راه حل را بيابد.}

^{15-  مشورت با نوجوان:}

^{نوجوان در انديشه ي مستقل شدن است بنابراين نبايستي عقايد خود را بر او تحميل كنيم بلكه بايستي او را  تحمل كرد و با مشورت گرفتن از او در امور خانه در كسب استقلال ياريش كنيم.}

^{16- فعال بودن نقش پدر در تربيت نوجوان:}

^{همان‌گونه كه «مادر» نخستين گذرگاه كودك و نوجوان به زندگي اجتماعي است آنچه كه بسيار مورد نياز يك نوجوان است وجود «پدري» است كه خانواه بتواند بر او تكيه كند. «پدري» كه گرم، مهربان و پرشور باشد.}

^{17- پذيرش بدون قيد و شرط نوجوان:}

^{نوجوان را همانطور كه نشان مي‌‌دهد بپذيريم نه ‌آن‌طور كه در رويا و تخيل خود تصور مي‌كنيم و بدانيم اگر نوجوان در خانواده مورد احترام قرار گيرد، ياد مي‌گيرد خودش را آن‌طور كه هست بپذيرد}