حمله ایران در شب تاریخی 26 فروردین‌ماه، چیزی کمتر از 50 میلیون دلار برای ایران هزینه در بر داشت، در حالی که به اعتراف رسانه‌های غربی آن‌ها فقط برای رهگیری و انهدام پهپادهای پرتابی از ایران بیش از یک میلیارد و 150 میلیون دلار هزینه کردند و بماند که برای رهگیری و سرنگونی احتمالی موشک‌های ایرانی چقدر هزینه کرده باشند که بر اساس ویدئوهای متعدد منتشر شده، در این مقابله هیچ توفیقی نداشتند و بیشتر موشک‌های بالستیک ایرانی با عبور موفق از پیشرفته‌ترین سامانه‌های پدافندی غربی، اهداف خودشان را منهدم کردند.

من پیش از حمله تنبیهی نوشتم که آنچه روی خواهد داد برای هر دو طرف ماجرا از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است، هر طرفی پیروز این میدان باشد و بتواند موفقیت خود را اثبات کند، آینده را در دست خواهد داشت. اگر ایران بتواند از سد سامانه‌های پدافندی چند لایه دشمن بگذرد، پیروز نهایی میدان خواهد بود و می‌تواند به جهان نه تنها قدرت نظامی خودش را ثابت کند، بلکه قدرت علمی و تکنولوژیک برآمده از یک اراده درونی را هم منصه ظهور برساند و جهان با چشم واقعیت آنچه را که در صحنه عملیات روی داد را مشاهده کند.

از طرف دیگر در حالی که ایران از پیشرفته‌ترین و بهترین دارایی‌هایش استفاده نکرد، در حالی که فقط یک موج حمله شکل داد و به موج دوم و سوم نرسید، در حالی که تعداد پرتابه‌ها بسیار کمتر از توان ایران در یک نبرد واقعی و حقیقی بود، باز هم دشمن در مقابل آن کم آورد و نتوانست از خودش دفاع کند. اینکه صهیونیست‌ها ابتدا مدعی سرنگونی 99 درصدی پرتابه‌ها شدند به این دلیل بود که می‌دانستند که اگر عدد کمتری را بگویند چه اثرات ویرانگری روی بازاریابی آن‌ها دارد و جهان دیگر سراغ تسلیحات و تجهیزات ساخت آن‌ها نمی‌رود! درست مانند روزی که ایران هایپرسونیک فتّاح را ساخت و امریکایی‌ها گفتند «نمی‌توانند تایید کنند» چرا که اگر تایید می‌کردند به قول سردار حاجی‌زاده صدها میلیارد دلار هزینه آن‌ها ضربدر صفر می‌شد.