درد عشق و انتظار ، دارم زان شب یادگار

در آن شب سرده پاییز ، آهنگ سفر میکردی

از رهگذری مِحنت بین  ، دیدم که گُذر میکردی

تو رفتیو دلم غمین شد  ، قرین آه آتشین شد

از آن شبی که برنگشتی ، جهان که شادی آفرین بود

به چشم من غم آفرین شد  ، از آن شبی که برنگشتی

از آن شب سرد خزان شبها گذشته  ، داستان باده و مینا گذشته

روزگاری بر منه تنها گذشته

از آن شب سرد خزان شبها گذشته  ، داستانِ باده و مینا گذشته

روزگاری بر منه تنها گذشته

تو رفتی و دلم غمین شد  ، قرین آه آتشین شد

از آن شبی که برنگشته

منم چو چشمه سرابم ، چو نقش آرزو بر آبم

هرچه قصه و فسانه ام

بلرزَدم زدل نسیمی ، به وقت زندگی حباب

در زمان بی نشانه ام

آرزو آرزو ، ای سراب بی کران

ای امید بی نشان

ای که شعله های تو آتشم زند به جان

عشق من بُوَد گناه من

**

آرزو آرزو ، ای سراب بی کران

ای امید بی نشان

ای که شعله های تو آتشم زند به جان

عشق من بُوَد گناه من

منم عاشق ، منم رسوا

بار غم به دل نشسته ای

منم عاشق ، منم شیدا

مرغ بالو پر شکسته ای

چرا از ما تو ای زیبا

رشته ی اُلفَت گسسته ای

نمیپرسی ز حال ما

فارغ از این حال خسته ای

جز به دل مشتاقش غم آهی نمیسازد

آنکه ندارد سوزی دیوانه نمیسازد

سوز دل بُوَد گَواه من

منم چو چشمه ی سرابم ، چو نقش آرزو بر آبم

هرچه قصه و فسانه ام

بلرزدم ز دل نسیمی

به وقت زندگی حباب

در زمان بی نشانه ام