( نامه ای جالب و سرشار از عشق و محبت )

نمیدونم این پفک کیه ، اما خوش به حال پفک و مخاطب اصلی نامه

و اما نامه :

یکی از تلخترین اتفاقات زندگی من صبح روز عرفه سال 93 اتفاق افتاد
آنقدر برام سنگین بود که تا یه مدت افسرده شده بودم
بعد از ظهر اون روز رفتم مراسم دعای عرفه حاج آقا قاسمیان ، مسجد دانشگاه شریف
خیلی گریه کردم . خیلی زیاد . انقدر که تا فرداش چشمام پف داشت و سرخ بود
موقع دعا به خدا گفتم خودت همه چیز رو میدونی . خودت تنهایی و بی پناهیم رو میبینی . کسی رو جز تو ندارم . دادرس و پناهی غیر از خودت ندارم . من کسی رو نفرین نمیکنم . من ازت نمیخوام حال کسی رو بگیری . برای هیچکس بد نمیخوام . فقط ازت میخوام این تلخی ها رو برام جبران کنی . روی این زخمها ، مرهم بذاری و دردهای ناگفتنیم رو التیام ببخشی
هرچقدر گریه میکردم سبک نمیشدم
روزها و هفته ها گذشت تا حالم بهتر شد و کمی از بار غصه هام کاسته شد
هیچ وقت نتونستم اون ماجرای تلخ رو فراموش کنم اما سعی کردم کمتر بهش فکر کنم و به عنوان یه تجربه عبرت آموز بهش نگاه کنم
من حواسم نبود اما خدای مهربون ، حواسش به من بود و به زیبایی و ظرافت تمام زمینه رو فراهم میکرد تا من رو با قشنگ ترین و اسرار آمیزترین اتفاق زندگیم مواجه کنه
 روز عرفه سال بعد یعنی شهریور 94 ، وقتی مَحرَم بابا جونت -عشق اول و آخرم- شدم یادم اومد که روز عرفه سال قبل چه عذابی کشیدم و یادم اومد که حتما خدا برای جبران همه سختی هایی که کشیدم و همه اشکهایی که ریختم بهترین مردِ دنیا رو سر راهم قرار داده تا بهش تکیه کنم و زیر سایه ش طعم آرامش و عشق رو بچشم
مردِ مهربان و پرغرورِ من ، جبرانِ تمام نداشته ها و درمانِ تمام دردهای منه
مردی که در کنارش ، خنده هام از ته دل هست و لحظه هام لبریز آرامش و تمام وجودم سرشار از عشق و خوشبختیه
خدا رو بخاطر داشتنش شکر میکنم و دعا میکنم سایه پرمهرش روی سرم مستدام بمونه