الف) سطح اول : اطلاع
یک سطح این است که در حالت عادی تشکل‌ها صرفاً با هم ارتباط داشته باشند ولو این‌که این ارتباط هیچ تأثیری در اصلاح ساختار، روش‌ها، برنامه‌ها و... آن مجموعه‌ها نداشته باشد. شما می‌دانید که اطلاع‌داشتن از یک‌دیگر نمی‌تواند کاملاً بی‌اثر هم باشد. آن کسی‌ که امکان این ارتباط را فراهم می‌کند نمی‌خواهد واقعاً چنین اثری بگذارد، ولی می‌داند که خود به خود اثر می‌گذارد. فقط بنشینید هم‌دیگر را ببینید و گفت‌وگو کنید.

تشکل‌ها تا شبکه نشوند خیلی آسیب دارند. هم خودشان افت می‌کنند و هم در محیط اثر منفی می‌گذارند. اما سطوح آن باید رعایت بشود. یک‌جا صرف این است که این‌ها از هم اطلاع داشته باشند، از کارها و اهداف هم.

ب) سطح دوم: انتقال تجربیات
یک سطح بالاتر وقتی ‌که سطح ارتباطی مقداری گسترش پیدا کرد، انتقال تجربیات است. زمان جنگ این کار خیلی انجام می‌شد. این مسجدی‌ها به آن مسجد می‌رفتند، نماز بود بعد از نماز هم می‌نشستند بحث می‌کردند، این هیئت امنا با آن یکی و... از این طریق تجربیات را خوب به یک‌دیگر منتقل می‌کردند. خیلی وقت‌ها این تجربیات هزار راه رفته است که در هیچ مطالعه‌ای پیدا نمی‌شود.

 ج) سطح سوم: هم‌کاری در امور مشترک
هم‌کاری در امور مشترک و مورد توافق یک سطح دیگر است. مثل ارزش‌های کلی انقلابی و ملی که همه آن را قبول دارند.

 د) سطح چهارم : فعالیت قرارگاهی
سطح دیگر هم سطح قرارگاهی است ، یعنی همان‌که پازل نیازهای فرهنگی، اجتماعی را بدانیم و اگر آن عاقله‌ای که مورد اتفاق است شکل بگیرد دیگر این‌جا همان حالت قرارگاهی است. تو این‌جا پیش‌روی کن! تو برو عقب! تو در این حوزه این کار را بکن! بعد فلان حرکت و... که البته نمونه‌ای هم در کشور داریم. در یک جای کشور با درایت یک امام جمعه چون قدرت و سیطره‌ خوبی از حیث اخلاقی و علمی نیز دارند دست‌گاه‌ ها هم حرف‌شان را گوش می‌‌کنند و این شبکه شکل گرفته است.

البته معلوم نیست با توجه به شرایط و اقلیم و... کی ما به این سطح قرارگاهی می‌رسیم. در فضاهای مردمی، قطعاً آدم‌های کاریزما می‌خواهیم و چاره‌ای نیست. باید کسی باشد توان‌مند و مورد قبول که بتواند این کار را بکند.