باغبان هیچ‌گاه پای بوته‌ی خار کود نمی‌ریزد ، درست بر خلاف گل که بدون کود نمی‌شود.
البته وقتی به پای بوته گل کود می‌ریزند برای مدتی کوتاه و محدود بویی ناخوش و ناخوشایند و نامطبوع پراکنده می‌شود ، اما دیری نمی‌پاید که جای خود را به بوی خوش و دل‌انگیز گل خواهد داد .
و حسین (ع) گل است و توهین‌ها و جسارت‌ها و هتاکی‌ها چیزی شبیه کودند . یعنی اگر چه برای مقطعی موقت ناخوشایند و آزاردهنده‌اند اما چندان نمی‌گذرد که بوی خوش حسینی مشام تمامی دل‌ها را نوازش می‌دهد.
هر چند ، تا بوده همین بوده و همین خواهد بود. یعنی مثل گل که هر از چند گاهی به کود مبتلا می‌شود ، حسین(ع) نیز آماج جهالت‌ ها خواهد بود .
یک زمانی مزار و بارگاهش را در هم کوبیدند و شخم زدند و جو کاشتند ؛ یک روزگاری وهابیت آمد و پس از کشتاری عظیم در کربلا ضریح امام را که از چوب بود به آتش کشید و بر روی آن قهوه درست کرد و سر کشید. امروز از آن سرکش‌ها اثری نمانده است ، اما ببین شکوه و هیمنه دستگاه امام را .
می‌خواهم بگویم این اتفاقات برای امام سراسر خیر و رحمت و لطف و عنایت است ، اما برای ما نیست مگر واکنشی و حساسیتی به‌جا ، مناسب و درخور و معقول، که از خود نشان دهیم .
و این را بدانیم که خداوند نسبت به حسین بن علی(ع) گونه‌ی دیگری است ، چون او در روزی همچون عاشورا همه چیزش را حتی طفل شش ماهه‌ی خود را نثار راه خدا کرد . هیچ تردید نکن که خداوند نیز همه چیز را به پای او خواهد ریخت .
« زین قصه هفت گنبد افلاک پر صداست
کوته نظر ببین که سخن مختصر گرفت »