^{هنگامی که اندوه من به دنیا امد از او پرستاری کردم و}

^{با مهر و ملاطفت نگاهش داشتم}

^{اندوه من مانند همه چیزهای زنده بالا گرفت و نیرومند و}

^{زیبا شد و سرشار از شادی های شگرف}

^{من و اندوهم به یکدیگر مهر می ورزیم و جهان گرداگردمان را}

^{هم دوست می داشتیم زیرا که اندوه دل مهربانی داشت}

^{و دل من از اندوه مهربان شده بود هرگاه من واندوهم با هم سخن}

^{می گفتیم روزهامان پرواز می کردند و شب هامان آکنده از رویا بودند}

^{زیرا که اندوه زبان گویایی داشت و زبان من هم از اندوه گویا شده بود}

^{هرگاه من و اندوهم با هم آواز می خواندیم}

^{همسایگان ما کنار پنجره هاشان می نشستند و گوش می دادند}

^{زیرا که آوازهای ما مانند دریا ژرف بود و اهنگ هامان پر از یادهای}

^{شگفت هرگاه من و اندوهم با هم راه می رفتیم مردمان مارا با}

^{چشمان مهربان می نگریستند و با کلمات بسیار شیرین با}

^{هم نجوامی کردند بودند کسانی که از دیدن ما غبطه می خوردند}

^{زیرا که اندوه چیز گرانمایه ای بود و من از داشتن او سرافراز بودم}

^{ولی اندوه من مرد چنان که همه چیزهایی زنده می میرند و}

^{من تنها مانده ام که باخود سخن بگویم و با خود بیندیشم}

^{اکنون هرگاه سخن می گویم سخنانم به گوشم سنگین می آیند}

^{هرگاه آواز می خوانم همسایگانم برای شنیدن نمی آیند .}

^{هرگاه هم در کوچه راه می روم کسی به من نگاه نمی کند.}

^{فقط در خواب صداهایی می شنوم که با دلسوزی می گویندببینید}

^{این خفته همان کسی ست که اندوهش مرده است}

^{جبران خلیل جبران}